Voor de beantwoording van je vraag gebruik ik twee berichten. Allereerst ga ik in op de vraag
Chips schreef: 1) Nou heb ik me altijd afgevraagd, bezitten deze medailles echt pure krachten?
En in het volgende bericht geef ik je een voorbeeld, als antwoord op je tweede vraag
Chips schreef:2) Ik denk dat medailles dus totaal geen meerwaarde heeft en gewoon een stuk nutteloos materie is of heb ik dat mis?
------------------------------------------
Als antwoord op
Chips schreef: 1) Nou heb ik me altijd afgevraagd, bezitten deze medailles echt pure krachten?
het volgende:
Een van de belangrijkste vragen in de geloofsopbouw en de bijbehorende groei in spiritualiteit, is hoe wonden omgezet kunnen worden in parels. Daarin wordt duidelijk of onze menswording wel of niet slaagt. Want
ieder mens wordt in zijn leven verwond. Daar kunnen we niets aan veranderen. Het is aan ons hoe we met onze wonden omgaan: of we medelijden met onszelf hebben en in dat zelfmedelijden blijven steken; of we onze wonden verdringen; of we de wonden gebruiken als verontschuldiging om de eisen die het leven aan ons stelt uit de weg te gaan; of we ons leven lang anderen de schuld in de schoenen proberen te schuiven voor al onze eigen problemen.......
Het leven van een mens wordt pas vruchtbaar als ie zijn wonden onder ogen ziet, opnieuw de pijn wil ondergaan en het durft te verwerken.
Ik kan met mijn wonden bij God komen, ze voor Zijn aangezicht brengen en ze onder ogen zien, ze in gebed ter sprake brengen, zodat ze in de relatie met God in het bewustzijn langzamerhand worden veranderd. Het omzetten van de wonden in iets anders betekent dat onze wonden er mogen zijn, dat we ze niet hoeven te verdringen of toe te dekken, maar dat we ze open en vrij met ons meedragen. Dan dragen we ze niet als etterende wonden, maar dragen we ze als een kostbare schat, als parels die ons leven waardevol maken. Als ik me in relatie met God in het bewustzijn met mijn wonden heb verzoen en hun verandering heb ervaren, worden de wonden voor mij en voor anderen tot een bron van zegen en kunnen ze voor velen vruchtbaar zijn.
De verering van "noodhelpers", dat zijn bijvoorbeeld de veertien heiligen die bij rampen en in ziekten kunnen worden aangeroepen, en waarvan jij er eentje noemt in je rijtje, namelijk Christoforus oftewel Christoffel, heeft mensen eeuwenlang geholpen om hun wonden in parels om te zetten. In de figuren van deze heiligen heeft het volk zijn wonden onder ogen gezien en ze voor het aangezicht van God gebracht.
In de legenden van de noodhelpers hebben mensen zichzelf en hun eigen wonden herkend!
Stukjes metaal, afbeeldingen, medailles, hebben op zichzelf natuurlijk geen waarde en zeker geen krachten. Ze kunnen een
steun zijn voor mensen op basis van hun
inhoudelijke verhaal . Door zich te verdiepen in de legenden ervoeren mensen dat ziektes en uitzichtloze situaties, dwangmatigheden en angsten bij het leven horen en er mogen zijn.
Tegelijkertijd kunnen we van de wonden parels maken en hoeven we niet met etterende wonden rond te lopen. De gang naar een bedevaartsoord (waar bijvoorbeeld die iconen verkregen kunnen worden) is (kan zijn) een eerste stap op weg naar genezing. Ik blijf dan niet vasthouden aan de wonden, maar ik ga op weg, naar een plek waar ik me opgetild voel, me aanvaard weet, waar ik samen met andere gelovigen die dezelfde of soortgelijke wonden hebben, mijn wonden voor Gods aangezicht breng.
In de Middeleeuwen waren bedevaartsoorden voor de gelovigen een therapeutisch verblijf, waarin ze hoopten op genezing van hun ziekte en dat ook nogal eens mochten ervaren. De traditie van de bedevaartsoorden is heel oud en van alle culturen en religies. Bij de oude Grieken pelgrimeerde men naar de orakelplaatsen Delphi en Epidauros, waar men in de tempel sliep en daar genezende dromen verwachtte. De heilige ruimte van de tempel was ook een plek die mensen genezing bracht. Ook de joden kenden plaatsen waar ze genezing zochten en baden. De traditie van alle oude culturen en religies werd door het christendom overgenomen. Elke zondag bezoeken veel christenen zo'n bedevaartsoord, namelijk de kerk.
Om terug te komen op de medailles en andere iconen: de noodhelpers zijn
archeteypische noden die van alle tijden zijn. In hun beelden, komen legenden in de vorm van symbolen tot ons. Dit helpt ons om zonder angst en ook zonder schuldgevoelens de ziekte waaraan we zelf lijden, onder ogen te zien.
Er is naar mijn mening nog een extra belang in onze tijd. In evangelische kringen, maar ook in esoterische kringen, wordt er talloze leermeesters (een beruchte of beroemde uit New Age land is Christiane Beerlandt, duizende npagina's vol heeft ze geschreven,die gingen als zoete broodjes over de toonbank, en een scherpe observatie zal je leren dat er overal hetzelfde staat, je kunt 99 procent van zo'n boek weggooien, dan hou je over wat er overal staat, en dat is ook nog eens in hoge mate onjuist en suggestief) nogal eens beweerd dat ieder mens zijn eigen ziekte op de hals zou halen. Zij leggen al of niet onbedoeld schuld op mensen, en misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel. De opvatting van de noodhelpers verschaft de mens dan veel meer hulp, want wij hoeven niet te zoeken naar de oorzaak, maar naar de beelden waarin wij onze wonden herkennen en waarin wij wegen tot genezing van de wonden vinden, en de wonden omzetten in parels die vrucht gaan dragen. Vrijwel alle Heiligen waren (al of niet periodiek) ziek!
Omdat ik persoonlijk meestal (bij uitzondering is dat anders) niet goed in staat ben zaken adequaat te verwoorden, maak ik soms gebruik van literatuur, van mensen die mij in de beleving en verwoording zijn voorgegaan. Die literatuur komt altijd ná dat ik zelf die inzichten en ervaringen heb gekregen en die koop ik altijd om in staat te zijn met anderen te delen wat ik zelf heb doorleefd maar niet goed kan verwoorden. Ik lepel dus niets op, maar maak gebruik van andermans
verwoordingskracht. Daarbij schrijf ik meestal niet letterlijk over, maar vorm het een beetje om en voeg er iets aan toe, of laat iets weg. Daarom is het geen letterlijk citaat, maar moet (en wil) ik wel de bron vermelden. En dat doe ik dus ook. Voor bovenstaande heb ik gebruik gemaakt van: p. 7 t/m 13 uit: "Wonden genezen - veertien heilige heelmeesters" , van auteur Anselm Grün.