maritime schreef: ↑30 okt 2018, 19:37
Zolderworm schreef: ↑30 okt 2018, 19:14
Jesusisinnocent schreef: ↑30 okt 2018, 00:45
Is Jezus eeuwig koning of tijdelijk?
1 Korintiërs 15:24 Daarna komt het einde,
wanneer Hij het koningschap aan God en de Vader heeft overgegeven, wanneer Hij alle heerschappij en alle macht en kracht heeft tenietgedaan... 28 En wanneer alle dingen aan Hem onderworpen zijn,
dan zal ook de Zoon Zelf Zich onderwerpen aan Hem Die alle dingen aan Hem onderworpen heeft, opdat God alles in allen zal zijn.
Als Jezus zelf God is, waarom moet hij zichzelf dan onderwerpen aan God?
Om te beginnen heeft Jezus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nooit echt bestaan. (Hoe zou iemand zoiets als een Bergrede, vijftig jaar nadat deze zogenaamd werd uitgeproken op papier hebben kunnen zetten in een tijd waarin er geen opname-apparatuur bestond.) Het hele verhaal is verzonnen, maar wel gebaseerd op oude inwijdingsverhalen van mysteriescholen. Die hebben echter geen religieus karakter, maar hebben betrekking op een inwijding in het eigen onbewuste, zoals Carl Jung zo uitstekend heeft uitgelegd. Maar natuurlijk heeft iedere mens een ingeboren zondebesef. Freud heeft dat uitstekend verklaard daar waar hij het Ueber-ich beschreef.
Het Ueber-ich, of het zondebesef, zit ingebakken in de hersenen. Het zondebesef of het geweten is in de grond gewoon een hersenfunctie met als doel ons ertoe te dwingen ons te gedragen volgens de groepsnormen. In die zin hebben hogere dieren ook een geweten. Het is bijvoorbeeld voor apen die in het oerwoud in groepen leven, heel belangrijk zich te houden aan de groepsnormen, en daarmee door de groep geaccepteerd te worden als groepslid. Doet de individuele aap dit niet, dan wordt hij uit de groep gestoten. Echter in zijn eentje kan een aap niet overleven in de jungle. Zich houden aan de groepsnormen is voor de aap van levensbelang. Daarom beschermt zijn geweten hem hier. (Al zal je hier beter kunnen spreken van de "drang tot groepsgedrag" dan van geweten. De term geweten heeft vooral enkel betrekking op de mens.) Als zo'n aap de groepsnormen overtreedt, dan knaagt het geweten, met als doel zijn gedrag alsnog aan te passen bij de groepsnormen zodat hij door de groep beschermd blijft. Het geweten werkt hier met schuldgevoelens. Schuldgevoelens dienen ertoe het gedrag van de betreffende aap zodanig te corrigeren, dat hij door de groep geaccepteerd blijft.
Komt nog bij dat het voor zo'n groep apen ook van belang is om zich te houden aan de groepsnormen, omdat zo'n groep op zich alleen kan overleven als iedereen zich aan de groepsnormen houdt. Alleen dat gedrag maakt van de groep een eenheid die als eenheid kan overleven.
Bij de mens heeft het geweten precies dezelfde functie. Ik zie het geweten vooral als een onbewuste hersenfunctie. Freud noemde het, zoals gezegd, het Ueber-ich.
Wat de mens bewust van het geweten ervaart zijn vooral spijt en schuldgevoelens. En die corrigeren vervolgens ons gedrag.
Sommige mensen hebben een stoornis in deze hersenfunctie. Zij hebben te weinig geweten of juist te veel. De laatste groep lijdt nog wel eens aan excessieve schuldgevoelens. Zij gaan gebukt onder irrationele schuldgevoelens.
Het geweten wordt op vroege leeftijd ingevuld door de opvoeders. Zij werpen hun normen en waarden in het geweten van het kind. Daarom kan je een kind op vroege leeftijd in principe vormen zoals je wilt. Een groot gevaar bijvoorbeeld bij IS-kinderen.
De gevoelens die het Ueber-ich voortbrengt projecteren mensen op de omgeving. Zo hebben zij een God gecreëerd, die over ons zou oordelen en ons zou straffen, zoals het Ueber-ich dat in feite doet. Het is allemaal psychologie en projectie vanuit het onbewuste. Vervolgens komt er natuurlijk het streven om onszelf van de zogenaamde "zonde" te bevrijden, mede omdat we onze zogenaamde "zonde" linken aan het leed dat wij ervaren.
In het christendom heeft men hier handig gebruik van gemaakt door een oude inwijdingsmysterieverhaal met een fictieve persoon als hoofdpersoon (Jezus) om te bouwen naar een evangelieverhaal over zonde en verlossing. Het is dus zelfverzonnen gekkigheid, maar heeft voor sommige mensen wel een functie. Gelukkig zijn er tegenwoordig steeds meer mensen die er niet in geloven.
Waar slaat dit op?
De bijbel als "leugenboek" neer te zetten hoort niet in deze subforum!!
"Bestuderen en onderzoeken wat er in de Bijbel staat en wat er bedoeld wordt, dat doen we hier."
Aan jou de eer om te verklaren hoe het mogelijk is dat iemand veertig jaar na de dood van Jezus precies heeft kunnen opschrijven wat Jezus allemaal heeft gezegd en gedaan, zonder dat dat was geboekstaafd.
Ik heb onder meer het evangelieverhaal bestudeerd en kom tot een conclusie dat het in de grond een beschrijving is van het individuatieproces. Het is een verlossing van de gespletenheid tussen onbewuste en bewuste-Ik, en daarmee een nieuwe-mens-wording.
Ook dit proces openbaart zich in onze dromen, en in visioenen, door middel van symbolisch-representerende beelden, zoals bijvoorbeeld beelden van een zondvloed, die staan voor het overstromen van het bewuste Ik door het onbewuste. Of zoals bijvoorbeeld het lopen op water, dat staat voor het beheersen van het onbewuste. Of de maagdelijke geboorte, die staat voor de wording van eenheid van bewuste Ik en en onbewuste in de mens, dus een maagdelijke conceptie. Enzovoort enzovoort.
Om te beginnen staat de maagdelijke geboorte voor de schepping van een nieuw ik, als vereniging van bewuste en onbewuste, dat willen zeggen: de schepping van de nieuwe mens zonder conceptie van buiten af.
Voorts is de stal, of oorspronkelijk de grot, de baarmoeder: het onbewuste in zijn plastisch-creatieve aspect, de duistere scheppingskracht van het onbewuste, waar onder meer de krachten huizen die behoren tot de diepste gronden van de natuur in ons, en die gesymboliseerd worden door de dieren in de stal.
Het kind is het aarzelende begin van het individuatieproces. Er is een eerste verbinding tussen bewuste ik en onbewuste. Maar er moet nog heel wat gebeuren voor een volledige integratie wordt bereikt, voor de glorieuze wedergeboorte een feit is geworden.
Het leven te midden van de wereldse beslommeringen trekt het bewuste ik telkens weer weg van het contact met het onbewuste en zo dreigt de kindermoord; er loert het gevaar dat het aarzelende begin weer teniet wordt gedaan. En dit op bevel van Herodes, heer van de Aarde.
De vlucht naar Egypte is de redding, het land van de innerlijke mysteriën; totdat de binding met het onbewuste zich meer gevestigd heeft.
In de woestijn is de mens op zichzelf aangewezen, dat wil zeggen: op de inhoud van het onbewuste. Later zal Jezus veertig dagen vasten in de woestijn, zich niet bezighouden met de uiterlijke wereld.
In de kabbala kennen we de barre tocht door de woestijn, van Yesod, de beeldentuin van het onbewuste, naar Tipharet, het centrum van licht en harmonie, het centrum van integratie van bewuste ik en onbewuste.
Wie de woestijn betreedt, verlaat de wereld om zich heen, maar ervaart nog niet het Zelf. Hij ervaart een wirwar van (in dat stadium) chaotische beelden vanuit het onbewuste, zonder dat hij een houvast heeft, noch in de wereld (die hij heeft verlaten), noch in het Zelf (dat hij nog niet ervaart).
In de woestijn ontmoet de mens de Satan, de schaduw, dat wat hij in het verleden heeft verdrongen, in het bijzonder de sterke instinctieve krachten vanuit de natuur, die in het onbewuste huizen. En deze krachten betekenen nu een geweldige verleiding voor de mens. Maar hij zal er toch weerstand aan moeten bieden, wil hij (dat wil zeggen: het bewuste ik) er niet volledig door verslonden worden. De individuatie zou dan op een verkeerd spoor geraken omdat de bruidegom (het bewuste ik) zich door de bruid (het onbewuste) laat vernietigen.
Overgave aan de instinctieve kracht, de libido, houdt de belofte in van een wereld vol glitter en glamour, vol valse schoonheid. Het is de wereld van Eros, die de inwijdeling maar al te gemakkelijk kan wegleiden van het ware doel: de transfiguratie. De draak (het verslindende aspect van het onbewuste) moet overwonnen worden.
Een centrale rol in de christelijke religies spelen uiteraard het paas- en pinksterfeest. Ook hierin vinden we veel inwijdingssymboliek terug.
In het bijzonder denk ik hier aan het kruissymbool. Het kruis waarop de mens uiteen getrokken wordt in vier richtingen. Er is nog geen eenheid, de mens wordt verscheurd door de tegenstellingen in hemzelf. Het individu verkeert in een toestand van onvrijheid, van het oneens zijn met zichzelf -- een pijnlijke situatie waarin hij naar vereniging, verzoening, verlossing, genezing, heelmaking verlangt.
Er is weliswaar een nauw contact met het onbewuste, maar het Zelf is nog niet het organiserend principe dat de tegengestelde krachten in het onbewuste 'tot de orde roept' en met elkaar verzoent.
In de mysteriën wordt de held gehangen (of hangt zichzelf) aan de takken van de moederlijke boom. Hij verenigt zich in de dood met de moeder, waarna de wedergeboorte volgt.
Hij sterft, dat wil zeggen: richt zich volledig tot de innerlijke wereld, de moeder, en verenigt zich met haar, waaruit de wedergeboorte voortkomt van de nieuwe mens als eenheid van bewuste ik en onbewuste, zonder innerlijke tegenstrijdigheden.