Re: Waarom is de Bijbel niet in makkelijke Jip en Janneke taal geschreven?
Geplaatst: 19 jun 2020, 22:05
We praten hier over geloof, levensbeschouwing en wat ons verder bezighoudt!
https://www.geloofsgesprek.nl/forum/
De naturalist (wat niet elke atheïst is, zoals je waarschijnlijk al wel weet) heeft echter wel meer axioma's, namelijk dat de werkelijkheid door ons objectief waar te nemen is, dat we enkel levensbeschouwelijke uitspraken kunnen doen aan de hand van empirisch bewijs, dat je altijd de meest eenvoudige verklaring moet aannemen, etc.peda schreef: ↑19 jun 2020, 12:12Hallo Robert Frans,
Ik zie zeker logica in geloof. De (filosofische) discussies tussen bijvoorbeeld Plantinga ( christelijk ) gelovige en groten onder de atheisten geven dat reeds aan.
Dat beide groeperingen voor hun basis-overtuiging teruggrijpen op een niet te bewijzen axioma ( aseiteit van God of aseiteit van de natuur ) is voor mij ook zo klaar als een klontje.
Vanuit het niet te bewijzen axioma een argumentatie op te bouwen naar een godsdienstige hoofdpositie is veel lastiger, omdat dan m.i. weer een nieuw axioma zijn intrede doet ( God van de Relatie ) . De christelijk gelovige heeft vervolgens te maken met een 3e axioma ( de Triniteit ). De naturalist voert zijn argumentatie op basis van 1 axioma, de christen heeft er wel 3 aan de broek.
Met elkaar spreken heeft altijd zin, maar je moet je dan wel eerst ervan vergewissen dat dezelfde woorden in de verschillende levensbeschouwingen eigen betekenissen kunnen hebben. Je moet eerst elkaars talen zien te leren.Zoals jij schrijft is het axioma van de Christus Openbaring gebaseerd op de persoonlijke ervaring van de juistheid van die Openbaring. Er zijn derhalve zeker 4 mogelijkheden t.w. je ervaart als gelovige persoonlijk de ontmoeting met Christus ( jouw woorden ), of je ervaart als gelovige die Ontmoeting niet, maar volgt wel het dogma ( tweede hands kennis ) of je hebt totaal niets met het Christus verhaal en wijst het met argumentatie onderbouwd volledig van de hand, of je geeft het Jezus-epos een humanistische draai.
Jij legt binnen de christelijke optiek bij het Christus verhaal sterk de nadruk op de Lijdende aan het Kruis, dat is ook weer een verdere verbijzondering van het "' gebeuren "' rond Golgotha. Juist die veelheid aan mogelijkheden, maakt het onderling zinvol voeren van een gesprek heel lastig, zo zie ik het althans. De kluwen aan draden raakt onderling in de war.
Wanneer de bijbel inhoud niet begrepen wordt als een feitelijke Boodschap van God Zelve, zit je onmiddellijk in de wereld van de metaforen. De schrijvers geven dan eigen mystieke gedachten Over God, maar leveren geen informatie afkomstig Van God Zelve. Bij de metaforische duiding van de bijbel ontstaat een geheel ander beeld als wanneer de bijbel als afkomstig wordt gezien van een Zich duidelijk Openbarende God. Zelf volg ik de "' taal "' van de metaforische duiding, de ( mystieke ) gedachten van mensen uit hun tijd en hun cultuur Over hun God die zij zagen Handelen in hun wereld.Robert Frans schreef: ↑22 jun 2020, 13:06
In Star Trek komen we bijvoorbeeld in de aflevering Darmok de Tamarianen tegen. Dat blijkt een alienras te zijn die letterlijk uitsluitend en alleen in eigen metaforen spreekt.
Maar zij die beide verhalen niet kennen, zullen er niets van begrijpen en wellicht menen dat we volstrekte kolder spreken. En áls ze de verhalen begrijpen, zul je altijd mensen hebben die zo spreken vervolgens alsnog onzinnig vinden, omdat die verhalen niet waargebeurd (zouden) zijn...
Elke levensbeschouwing is zo eigenlijk een 'Tamariaanse taal', de theïstische vaak nog veel nadrukkelijker met al haar verhalen en rituelen. Welke taal dan bewijsbaar de meest juiste zou zijn? Ik denk dus de taal die wereldwijd het meest volledig al onze (mystieke) ervaringen weet te duiden en daar verder op kan bouwen. Misschien dus meer een kwestie van evolutie dan van argumenten.
Maar belangrijker is, in welke discussie of dialoog ook, dat we ons eerst dít beseffen en van daaruit in staat zijn om ons in elkaars 'talen' te verdiepen. Eerst moeten we leren elkaars talen te spreken, voordat we alsnog eventueel kunnen besluiten of de ene taal 'bruikbaarder' en dus meer de waarheid duidt dan de andere.
En ik kan je nu al beloven dat al die talen enorm complex en bepaald niet gemakkelijker hier samen te vatten zijn. Net zoals gewone talen eigenlijk.
Dat is prima. Ik geloof zelf dat God een mysterie is, wiens wezen wij niet kunnen kennen, maar die wel de Bron is van al onze diepste verlangens en onze ontwikkelingen ten goede. Daarom kunnen we vrijwel uitsluitend in paradoxen, metaforen en verhalen over Hem en onze mystieke ervaringen met Hem spreken en daarom is de mens van begin af aan religieus.peda schreef: ↑22 jun 2020, 14:27Wanneer de bijbel inhoud niet begrepen wordt als een feitelijke Boodschap van God Zelve, zit je onmiddellijk in de wereld van de metaforen. De schrijvers geven dan eigen mystieke gedachten Over God, maar leveren geen informatie afkomstig Van God Zelve. Bij de metaforische duiding van de bijbel ontstaat een geheel ander beeld als wanneer de bijbel als afkomstig wordt gezien van een Zich duidelijk Openbarende God. Zelf volg ik de "' taal "' van de metaforische duiding, de ( mystieke ) gedachten van mensen uit hun tijd en hun cultuur Over hun God die zij zagen Handelen in hun wereld.
Wanneer jij deze kijk op de bijbel inhoud tekort vindt schieten en jij wel degelijk in de bijbel een Sprekende en Handelende God ziet "" acteren "' , dan spreken wij beiden wel een andere "" taal "". Het lijkt mij daarom goed voor het gesprek wanneer jij evenals ik het met mijn "' metaforen God"' gedaan heb, jouw positie inzake "" kijk op God "' weergeeft. Dan zijn de wederzijds gebruikte "" talen "' over en weer duidelijk.
Zelf ben ik bewust agnost. Bewust betekent voor mij dat ik op grond van argumentatie mijn afwegingen maak. Geen mystiek derhalve. Jij geeft de mystiek ( ervaring ) een hoge waardering. Ik herinner mij dat de RK Kerk in Dei Verbum omgaat met het opgeefbare in de Kerk alsmede de posities die niet-opgeefbaar zijn. Het niet opgeefbare weet jij prima te verwoorden. God Openbaart Zich en wenst uit delende Liefde een Relatie met de mens. In de Goddelijke Jezus Christus heeft die Relatie zijn Ultieme vorm verkregen. De mens is in de geschiedenis van God vervreemdt en waar het in het Heilsplan om gaat is de Vervreemding op te heffen. In drie woorden het christelijk axioma. Mart wijst de argumentatie voor deze geloofspositie met redenen onderbouwd resoluut van de hand, Als agnost omarm ik de God van de Incarnatie en de Relatie niet uitbundig, maar wijs het "' bestaan "" van God of de niet- relevantie van God voor het menselijk bestaan niet zo resoluut van de hand. De agnost weet het voor zich zelf niet, terwijl zowel de theist als de atheist beiden pretenderen het te weten. Als agnost heb ik wel degelijk positieve belangstelling voor "' doordachte "' theistische visies en zie het ingebrachte niet bij voorbaat als "' sprookjes "' uit de fantasie wereld.Robert Frans schreef: ↑22 jun 2020, 15:11
Dat is prima. Ik geloof zelf dat God een mysterie is, wiens wezen wij niet kunnen kennen, maar die wel de Bron is van al onze diepste verlangens en onze ontwikkelingen ten goede. Daarom kunnen we vrijwel uitsluitend in paradoxen, metaforen en verhalen over Hem en onze mystieke ervaringen met Hem spreken en daarom is de mens van begin af aan religieus.
Hij heeft zich echter het meest direct geopenbaard aan ons door Jezus Christus. In Jezus zien we wie God is en welke weg Hij met ons wil gaan.
De twee voornaamste bronnen van deze leer zijn de Schrift en de Traditio.
In de Schrift lezen we in de evangelieën over de woorden en tekenen van Jezus, in het OT de religieuze verhalen, mythen, wijsheden, tradities en geschiedschrijving van Israël, waarbinnen Jezus geboren is, en in de rest van het NT de vroege geschiedenis en theologie van de kerk.
In de Traditio, wat Latijn is voor Overlevering, horen we door de kerkvaderen, concilies, de kerkgeschiedenis en vele heiligen heen hoe de Kerk door (grote) schade en schande tot bloei kwam en wat zij belangrijk vond en vindt om voor haar gelovigen vast te stellen.
De kern van de christelijke leer is dat God liefde is en die liefde samen met de mens wil delen. Daarom is God ook een Drie-eenheid in de Vader, de Zoon en de heilige Geest, dus volmaakte relatie in zichzelf, omdat je niet in je eentje liefde kan zijn.
Peda, voor mij betekent atheïsme het niet geloven in goden. Of er goden bestaan weet ik natuurlijk niet, maar zolang men buiten het hoofd van gelovigen het bestaan van goden nergens kan aantonen, wordt me simpelweg geen dwingende reden gegeven van hun bestaan uit te gaan. Dat maakt me atheïst (ἄθεος): ik geloof niet in goden.peda schreef: ↑22 jun 2020, 16:34De mens is in de geschiedenis van God vervreemdt en waar het in het Heilsplan om gaat is de Vervreemding op te heffen. In drie woorden het christelijk axioma. Mart wijst de argumentatie voor deze geloofspositie met redenen onderbouwd resoluut van de hand, Als agnost omarm ik de God van de Incarnatie en de Relatie niet uitbundig, maar wijs het "' bestaan "" van God of de niet- relevantie van God voor het menselijk bestaan niet zo resoluut van de hand. De agnost weet het voor zich zelf niet, terwijl zowel de theist als de atheist beiden pretenderen het te weten. Daarom heb ik wel degelijk positieve belangstelling voor theistische visies en zie het ingebrachte niet bij voorbaat als "' sprookjes "' uit de fantasie wereld.
Terwijl geloof iets anders is dan zeker weten i.m.o.Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet.
Hebreeën 11:1 (HSV)
Klopt.
Nee, dat is wensen dat iets waar is, wat soms wel zo ver kan gaan dat iemand gelooft wat ie wenst.Geloven is een vorm van wensen dat iets waar is.
Klopt ook.Wensen op zijn beurt is willen dat iets waar is.
Ik denk dat de meeste gelovigen wel weten dat God niet kenbaar is, maar dat Hij zichzelf kenbaar heeft gemaakt op een manier dat we er toch wel iets van kunnen begrijpen.We kunnen ons de vraag stellen waarom iemand in God (of meerdere goden) gelooft. Daarvoor moeten we kijken naar de psyche. De psyche is niet alleen een concept uit de psychologie, maar verwijst ook naar de zelf-identificatie. De psyche identificeert zich doorgaans naar dat wat er gedacht wordt. En daar komen we weer bij de overtuiging uit. En die overtuiging is bij gelovigen zoals Mart schrijft: van de waarheid van wat we niet zien.
Een geloof is doorgaans een identificatie, maar dat hoeft niet persé. Robert Frans schrijft dat we het wezen (het wezenlijke) van God niet kunnen kennen. Dat klinkt al redelijker dan de persoonlijke , antropomorfische God. Een persoonlijke, antropomorfische God is namelijk wel kenbaar. Als iemand het verschil weet tussen kennen en de kenner zelf, dan maak je als gelovige al een hele slag.
Jerommel schreef: ↑22 jun 2020, 20:34Klopt.Nee, dat is wensen dat iets waar is, wat soms wel zo ver kan gaan dat iemand gelooft wat ie wenst.Geloven is een vorm van wensen dat iets waar is.
Maar ook kan / moet een mens weleens geloven wat ie niet wenst, simpelweg omdat het waar is.
Niet alle waarheden zijn wenselijk.Klopt ook.Wensen op zijn beurt is willen dat iets waar is.
Ik denk dat de meeste gelovigen wel weten dat God niet kenbaar is, maar dat Hij zichzelf kenbaar heeft gemaakt op een manier dat we er toch wel iets van kunnen begrijpen.We kunnen ons de vraag stellen waarom iemand in God (of meerdere goden) gelooft. Daarvoor moeten we kijken naar de psyche. De psyche is niet alleen een concept uit de psychologie, maar verwijst ook naar de zelf-identificatie. De psyche identificeert zich doorgaans naar dat wat er gedacht wordt. En daar komen we weer bij de overtuiging uit. En die overtuiging is bij gelovigen zoals Mart schrijft: van de waarheid van wat we niet zien.
Een geloof is doorgaans een identificatie, maar dat hoeft niet persé. Robert Frans schrijft dat we het wezen (het wezenlijke) van God niet kunnen kennen. Dat klinkt al redelijker dan de persoonlijke , antropomorfische God. Een persoonlijke, antropomorfische God is namelijk wel kenbaar. Als iemand het verschil weet tussen kennen en de kenner zelf, dan maak je als gelovige al een hele slag.
Daarnaast is de mens m.i. theomorphisch, dus niet dat God antropomorphisch is.
Maakt dat God dan kenbaar?
Zelfkennis = Godskennis. De bewering zoals die in de bijbel staat is dat de mens naar de gelijkenis van God is geschapen.Ik denk het niet, maar als Hij de mens niet naar zijn gelijkenis had geschapen, was het allicht nog onbegrijpelijker dan het nu al is.
Waarbij ik echter een nuancering wil plaatsen, door het verschil op te merken tussen het kennen van Gods wezen en het kennen van God. Zo kan ik jou prima leren kennen en zelfs bevriend met je raken als er voldoende connectie tussen ons tweeën is. Maar ik zal nooit jouw ziel, jouw 'essentie' echt kunnen kennen, omdat die verborgen voor mij is en ook zal blijven.hopper schreef: ↑22 jun 2020, 20:25 Geloven is het hebben van een overtuiging. Geloven is een vorm van wensen dat iets waar is. Wensen op zijn beurt is willen dat iets waar is.
We kunnen ons de vraag stellen waarom iemand in God (of meerdere goden) gelooft. Daarvoor moeten we kijken naar de psyche. De psyche is niet alleen een concept uit de psychologie, maar verwijst ook naar de zelf-identificatie. De psyche identificeert zich doorgaans naar dat wat er gedacht wordt. En daar komen we weer bij de overtuiging uit. En die overtuiging is bij gelovigen zoals Mart schrijft: van de waarheid van wat we niet zien.
Een geloof is doorgaans een identificatie, maar dat hoeft niet persé. Robert Frans schrijft dat we het wezen (het wezenlijke) van God niet kunnen kennen. Dat klinkt al redelijker dan de persoonlijke , antropomorfische God. Een persoonlijke, antropomorfische God is namelijk wel kenbaar. Als iemand het verschil weet tussen kennen en de kenner zelf, dan maak je als gelovige al een hele slag.
mijn korte antwoord is dan Ja, ... dat was zeker ook de intentie dat wij het niet zouden begrijpen.Was het niet de intentie dat het gewone volk het zou begrijpen?
Robert Frans schreef: ↑22 jun 2020, 20:46
Waarbij ik echter een nuancering wil plaatsen, door het verschil op te merken tussen het kennen van Gods wezen en het kennen van God. Zo kan ik jou prima leren kennen en zelfs bevriend met je raken als er voldoende connectie tussen ons tweeën is. Maar ik zal nooit jouw ziel, jouw 'essentie' echt kunnen kennen, omdat die verborgen voor mij is en ook zal blijven.
God is dus wel degelijk een Persoon, drie Personen eigenlijk, die zich laat kennen en die wij kunnen beminnen en navolgen, maar Hij blijft wel God, de geheel Andere, die niet in ons spreken is te vangen.
Wat betreft de redenen waarom gelovigen geloven, die zijn niet zo ingewikkeld te achterhalen. Het zijn namelijk dezelfde redenen die niet-gelovigen hebben om niet te geloven. En die redenen kunnen heel divers zijn, van 'omdat ik ermee ben opgegroeid' tot 'ik heb na lang onderzoek ondervonden dat hetgeen ik (niet) geloof (waarschijnlijk) het meest waar en getrouw is'.
Ik heb zelfs wel eens het woord 'apatheïsten' langs zien komen, waarmee op niet-gelovigen worden gedoeld die simpelweg dergelijke levensvragen helemaal niet interessant of relevant vinden en er dus bewust niet over nadenken.
De godsdienst kent zelfs met de wetenschap een hele lange, gezamenlijke geschiedenis, zodat beiden in feite uit dezelfde beweegredenen zijn ontstaan, namelijk het willen onderzoeken en ordenen van menselijke ervaringen en waarnemingen. Pas sinds een paar eeuw zijn beiden in met name het westerse denken van elkaar gescheiden geraakt, wat niets is vergeleken met de ongeveer zeventigduizend jaar geschiedenis sinds de zogenoemde cognitieve revolutie.
De godsdienst of levensbeschouwing in het algemeen willen verklaren is dus ook meteen de wetenschap willen verklaren en andersom.
Maar dat bedoel ik toch ook te zeggen? We kunnen God leren kennen als drie Personen, maar niet in zijn wezen.hopper schreef: ↑22 jun 2020, 21:06 Dat is dan mijn inziens in tegenstrijd met je eerdere opmerking: " Ik geloof zelf dat God een mysterie is, wiens wezen wij niet kunnen kennen.
Het wezen is de essentie (het wezenlijke), daar zijn we het wel over eens. Mensen kan ik wel als persoon kennen, maar dat is niet het wezenlijke.
Maar soms blijven mysteries mysteries en worden ze in dit geval pas na de dood opgelost, als we God daadwerkelijk zullen schouwen. We kunnen God dus leren kennen en liefhebben, maar wel binnen onze menselijke mogelijkheden en binnen wat God ons daartoe geeft.Wil iemand er van uitgaan dat God 'bestaat', dan zal hij toch op enige wijze God moeten kennen. Mysteries zijn er om op te lossen.
Uiteraard, maar ik denk dat apatheïsten (apathie-isme) sowieso geloven noch niet-geloven. Zij denken er dus simpelweg totaal niet over na, hebben er zelfs geen bewust agnostische visie op. Ze zijn dus niet theïstisch en niet atheïstisch.Apatheïsten vind ik wel leuk gevonden. En dat gaat op voor niet-gelovigen, maar ook voor gelovigen. Ik wil niemand beledigen, maar simpelweg geloven in God zonder het minste onderzoek naar diezelfde God vind ik ook apathisch.
Waar vriendschap is en liefde, daar is God. Ubi caritas et amor, Deus ibe est. Ieder mens is geroepen om de naaste lief te hebben en wordt daartoe door God in het geweten aangespoord. Niemand kan zich dus achter het theïsme of atheïsme verschuilen om niet lief te hoeven hebben.God is liefde beweren veel gelovigen. Dat lijkt me prima onderzoeksterrein voor gelovigen. En voor niet-gelovigen ook uiteraard. Liefde begrepen als naastenliefde is ook uitstekend te praktiseren als atheïst, moslim of anders.
In antwoord daarop schreef ik deze posting, die onbeantwoord is gebleven:Robert Frans schreef: ↑22 jun 2020, 22:04 Waar vriendschap is en liefde, daar is God. Ubi caritas et amor, Deus ibe est.
Een gelovige zou zich eens af moeten vragen hoe hij aan zijn geloof is gekomen, aan zijn zekerheid. In denk dat het in de meeste gevallen hetzelfde geloof als van de ouders is. Hij kan het wat uitgebouwd hebben, wat meer erop gestudeerd, maar de fundamenten zijn doorgaans in de kinderjaren al gelegd. En zo blijft een christen zweren bij het christelijk geloof, een moslim bij Mohamed en een ongelovige dat er helemaal geen god bestaat. Uitzonderingen daargelaten. Het is niet terug te schroeven maar zou het niet voor 99% zeker zijn dat wanneer Robert Frans ongelovige ouders had gehad hij nu een overtuigd atheïst was geweest? (wanneer hij vanuit het niets tot het RK-geloof is overgegaan behoort hij tot die ene procent )peda schreef: ↑22 jun 2020, 18:23 Hallo Mart,
Ik begrijp geloven als het hebben van de overtuiging dat een gevolgde visie ook juist is. Geloven is dan op de liniaal minder als feitelijk weten, maar zit er niet veel van af. Vermoeden drukt nog minder kwaliteit aan weten uit.. Zeker weten, weten, geloven, vermoeden.
De bijbel is de krachtigste inspiratiebron voor het atheïsme en een aanzienlijk aantal extheïsten hebben een diepe interesse in levensvragen gemeen. Een pasgeboren kind is geen theïst zolang het niet wordt onderwezen aangaande goden. Verhalen over een splijtende zee, Boerak die Mohammed in één nacht van Mekka naar de Hemel bracht, Rama met z'n trouwe metgezel Hanoeman die in één sprong de zee overbrugde, een messias die uit een maagd werd geboren, ten hemel voer en waarin men moet geloven om te worden gered; de goede slang Kala die wist dat Boeddha na zeven weken het Nirvana zou bereiken, etc., worden later bijgebracht.
Nooit van een overtuiging gehoord?hopper schreef: ↑22 jun 2020, 20:45Jerommel schreef: ↑22 jun 2020, 20:34Klopt.Nee, dat is wensen dat iets waar is, wat soms wel zo ver kan gaan dat iemand gelooft wat ie wenst.Geloven is een vorm van wensen dat iets waar is.
Maar ook kan / moet een mens weleens geloven wat ie niet wenst, simpelweg omdat het waar is.
Niet alle waarheden zijn wenselijk.Klopt ook.Wensen op zijn beurt is willen dat iets waar is.
Ik denk dat de meeste gelovigen wel weten dat God niet kenbaar is, maar dat Hij zichzelf kenbaar heeft gemaakt op een manier dat we er toch wel iets van kunnen begrijpen.We kunnen ons de vraag stellen waarom iemand in God (of meerdere goden) gelooft. Daarvoor moeten we kijken naar de psyche. De psyche is niet alleen een concept uit de psychologie, maar verwijst ook naar de zelf-identificatie. De psyche identificeert zich doorgaans naar dat wat er gedacht wordt. En daar komen we weer bij de overtuiging uit. En die overtuiging is bij gelovigen zoals Mart schrijft: van de waarheid van wat we niet zien.
Een geloof is doorgaans een identificatie, maar dat hoeft niet persé. Robert Frans schrijft dat we het wezen (het wezenlijke) van God niet kunnen kennen. Dat klinkt al redelijker dan de persoonlijke , antropomorfische God. Een persoonlijke, antropomorfische God is namelijk wel kenbaar. Als iemand het verschil weet tussen kennen en de kenner zelf, dan maak je als gelovige al een hele slag.
Daarnaast is de mens m.i. theomorphisch, dus niet dat God antropomorphisch is.
Maakt dat God dan kenbaar?
ad1 Je kunt niet geloven dat iets waar is, want dan noem je het weten. Bijvoorbeeld: niemand gelooft in zwaartekracht.
We lijken het tegelijkertijd eens te zijn en ook oneens. Als jouw stelling is dat God liefde is, dan is God als liefde kenbaar. Als we niet weten wat liefde is, waarom hebben we het er dan over? En daar kom ik uit op de leer van Jezus. In vele bewoordingen raad hij aan om zich van het zelf af te keren. Wie zich van het zelf af keert komt vanzelf bij liefde uit.Robert Frans schreef: ↑22 jun 2020, 22:04Maar dat bedoel ik toch ook te zeggen? We kunnen God leren kennen als drie Personen, maar niet in zijn wezen.hopper schreef: ↑22 jun 2020, 21:06 Dat is dan mijn inziens in tegenstrijd met je eerdere opmerking: " Ik geloof zelf dat God een mysterie is, wiens wezen wij niet kunnen kennen.
Het wezen is de essentie (het wezenlijke), daar zijn we het wel over eens. Mensen kan ik wel als persoon kennen, maar dat is niet het wezenlijke.
Maar soms blijven mysteries mysteries en worden ze in dit geval pas na de dood opgelost, als we God daadwerkelijk zullen schouwen. We kunnen God dus leren kennen en liefhebben, maar wel binnen onze menselijke mogelijkheden en binnen wat God ons daartoe geeft.Wil iemand er van uitgaan dat God 'bestaat', dan zal hij toch op enige wijze God moeten kennen. Mysteries zijn er om op te lossen.
Net zoals vrouwen toch ook een groot mysterie zijn, zoals zelfs Stephen Hawking ons leert, maar we toch van ze kunnen houden.
Uiteraard, maar ik denk dat apatheïsten (apathie-isme) sowieso geloven noch niet-geloven. Zij denken er dus simpelweg totaal niet over na, hebben er zelfs geen bewust agnostische visie op. Ze zijn dus niet theïstisch en niet atheïstisch.Apatheïsten vind ik wel leuk gevonden. En dat gaat op voor niet-gelovigen, maar ook voor gelovigen. Ik wil niemand beledigen, maar simpelweg geloven in God zonder het minste onderzoek naar diezelfde God vind ik ook apathisch.
Waar vriendschap is en liefde, daar is God. Ubi caritas et amor, Deus ibe est. Ieder mens is geroepen om de naaste lief te hebben en wordt daartoe door God in het geweten aangespoord. Niemand kan zich dus achter het theïsme of atheïsme verschuilen om niet lief te hoeven hebben.God is liefde beweren veel gelovigen. Dat lijkt me prima onderzoeksterrein voor gelovigen. En voor niet-gelovigen ook uiteraard. Liefde begrepen als naastenliefde is ook uitstekend te praktiseren als atheïst, moslim of anders.
En ja, wat het nu betekent dat God liefde is, is binnen het christendom nu juist tot in het uiterste 'uitgewerkt' en door God zelf geopenbaard. Inderdaad, Hij is volmaakt liefde, volmaakt één in zichzelf, en geeft zich daarin volledig over aan de mens. Tot in de dood.