Adinomis schreef:Je hebt gelijk als je zegt dat je bij God terecht komt uit egoïstische motieven.
Je bedoelt dat je bij Hem aan klopt uit behoefte.
Bij Hem kom je m.i. namelijk niet terecht uit egoïstische motieven.
[edit]Hoewel..
Wie kan zeggen hoe iemand bij God terecht komt?
Dat verschilt enorm.
In mijn geval was het de waarom-vraag omtrent het bestaan, dat me deed zoeken naar waarheid.
Ik kwam terecht bij God, beter gezegd, bij de Bijbel.
(Bij God moeten we immers nog terecht zien te komen
)
Dan kan ook niet anders, want door de zondeval zijn we op onszelf gericht in plaats van op God.
Maar bij Jezus gekomen horen we Hem zeggen: De tijd is vervuld en het Koninkrijk van God is nabijgekomen; bekeer u en geloof het Evangelie. (Markus 1:15)
Het woord "bekeer u" betekent een koerswijziging. We moeten ons afkeren van de wereld en ons toekeren naar Hem. Dat is evangelie en evangelie betekent "blijde boodschap".
Tja.. Blijde boodschap: "U bent een zondaar en ten dode opgeschreven!"
Goed, de Jood wist dat (als het goed is) al, maar voor de heiden is er dus eerst zeer rottig nieuws, en anders wel een bevestiging van een negatief vermoeden m.b.t. de wereld en de mens enz.
Dus - als het goed is - blijft het niet zo dat we op onszelf gericht blijven. Eigenlijk maakt dat een mens ook alleen maar ongelukkig.
De eigen wil maakt plaats voor (het besef dat) Gods Wil (geschiede).
Ik weet niet of we daar nu vrolijker van worden of niet..
Maar dat doet er m.i. niet zo veel toe.
Want wie geleerd heeft naar de Liefde te leven ziet waarschijnlijk meer misstanden in de wereld (lokaal en mondiaal) dan iemand die de wereld als maatstaf neemt.
Jerommel schreef: De maatstaf is een menselijke maatstaf: "Gaat het nu beter met mijn leven, ben ik gelukkiger nu ik God aan mijn zij heb?"
God als zelfrealisatie coach zeg maar.
Jezus zegt: Als iemand achter Mij aan wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen.
Want wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen om Mij, die zal het vinden.
Want wat baat het een mens, als hij heel de wereld wint en aan zijn ziel schade lijdt? Of wat zal een mens geven als losprijs voor zijn ziel?
Geen belofte voor geluk dus, maar dagelijks aktief bekeren, als het ware.
Maar kunnen we dat wel? Lukt het een beetje? En wordt je er blij van, of zie je de hopeloosheid van de situatie in?
Maargoed, Jezus zegt hier iets over 'baten'.
Er lijkt dus een 'kosten / baten' plaatje (persoonlijke afwegingen) bij te komen kijken.
Maar m.i. werkt het toch niet zo..
M.i. is het meer een kwestie van 'je plaats als zondaar kennen t.a.v. de Heilige GOD'.
En schijnbaar (mijn ervaring) blijft dat de rode draad in het geloof.
En niet voor niets: "opdat niemand roeme".
Alle eer is altijd aan God, en zodoende zal elke knie uiteindelijk buigen voor God.
Bij de vraag "gaat het nu beter met mijn leven" gaat het nog steeds om het eigen "ik" en dat komt vooral tot uiting in het woord "zelfrealisatie". Dan is geloof een manier om het beter te krijgen.
Dus "welvaartsreligie".
En toch ligt dat m.i. wat genuanceerder.
Want een gelovige weet zich niet altijd gered.
Die onzekerheid is niet leuk.
Misschien liever nog een duidelijk vonnis dan die twijfel tot aan de (fysieke) dood, niewaar?
Ja, dat gaat om de 'ik' natuurlijk.
Maar het gaat ook om de vraag: Wat wil God van mij?
En: Hoe weet ik of ik goed (conform de Waarheid) zit?
Aan de Gemeente heb je ook niet altijd zo veel wat dat betreft, omdat schijnbaar het gros alles aan het mooi denken en mooi praten is..
Want het is des mensen aard om een mooi beeld te koesteren. Zelf gesneden in het heuft...
Nee, helaas is het geloof mij een beproeving.
Echt wel vaar ik er niet bij, zegmaar...
Dan te bedenken dat het in de wereld waarin we leven door menigeen verworpen wordt, en niet met louter slechte redenen..
Tel hierbij op hoe een puinhoop de christelijkheid is plus nog ons eigen vlees dat de boel corrumpeert, en zjoef.., daar vliegt de liefde voor de waarheid het raam uit..
Dus dingen mogen dan wel Waarheid zijn, soms zijn ze ronduit onverdraaglijk en / of onbegrijpelijk.
Welke broeder of zuster kan me eigenlijk vertellen waarom een gelovige zijn (fysieke) tijd moet uitzitten op deze vervloekte bol?
Hebben we niet een beetje welvaart nodig om dit suffe egocentrische leven vol te kunnen houden?
Want we zijn allemaal egocentrisch, ieder mens.
Simpelweg omdat we persoonlijk alleen onszelf zijn. Een autonome entiteit die zichzelf is.
IJdele wezens dus.
Pas als we God leren vertrouwen en ons leven helemaal aan Hem durven over te geven, kan Hij ons leven leiden. Maar dan is er niet de zucht naar welvaart.
Ik geloof niet dat ik zo ver ga komen zo lang dit lichaam mijn woning is.
Trouwens, dat 'durven over te geven' is m.i. net zo egocentrisch.
Ik zeg liever: 'beseffen dat je leven (het leven, alles eigenlijk) in Gods handen LIGT.
Het ligt er dus al.
"Maar er gebeurt verder niks mee." zullen sommigen concluderen.
Tenminste, als ze zo eerlijk durven zijn.
Ik ben zelf eerder al bijna verdronken in de wensgedachten (op dat vlak) van mijn medegelovigen, die in ontkenning lijken over hun (wat men wel noemt) wedergeboorte, of beter gezegd, hun NIET-wedergeboorte.
Paulus wilde God dienen en niet zichzelf en zijn ervaring was: 2 Kor.6: 4 Maar in alles bewijzen wij onszelf als dienaars van God, in veel volharding: in verdrukkingen, in noden, in benauwdheden,
5 in slagen, in gevangenissen, in oproer, in ingespannen arbeid, in nachten zonder slaap, in vasten, 6 in reinheid, in kennis, in geduld, in vriendelijkheid, in de Heilige Geest, in ongeveinsde liefde,
Ja, bedankt weer, vriend Paulus, die zo graag de lat onmogelijk hoog legt voor zijn broeders en zusters...
Schijnbaar in weerwil van wat er nog meer speelde bij Paulus:
Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? (Rom7:24)
Blijkbaar zijn er 2 Paulussen..
Maargoed, dat werd dan de 2 naturen leer...
Wat een gedraaikont...
Ieder mens heeft die 2 naturen toch?
Maar een leven met God geeft ons vrede in het hart. De onrust verdwijnt. We beseffen "dit is goed, dit is eerlijk, dit is goddelijk". En daarover mogen we ons verblijden. Dat is zelfs een opdracht:
Fil. 4:
4 Verblijd u altijd in de Heere; ik zeg het opnieuw: Verblijd u.
5 Uw welwillendheid zij alle mensen bekend. De Heere is nabij.
6 Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;
7 en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus.
Ik kan me daar nauwelijks mee identificeren.
Maargoed, die brieven zijn tenslotte toch oud en spelen in de eerste Gemeente(n), die het stokje van Christus direct over namen om het Woord voet aan de grond te geven in de wereld.
Aantal zaken staan er tegenwoordig nogal anders voor dan toen.
Ik verblijd mij niet. Lijkt me nogal voorbarig.
Blij zijn doe ik pas als de uitkomst me duidelijk is, en die is me nog niet duidelijk.
Voorlopig lijkt het er nog teveel op dat er mensen zijn die zijn geboren om te branden.
Desalniettemin moet ik ook van hen houden,
en van God, die ze mogelijk in het vuur doet terecht komen.
Wat een vreselijke mind-f*ck...
Maar dat mag je binnen de {niet-toegestaan woord} niet eens uitspreken...
Een gelovige met diepe onvree staat zodoende al gauw alleen.
We zijn op Jezus gericht en dan gaan we niet evalueren of we "ons doel" bereikt hebben, maar we constateren die vrede van God die alle begrip te boven gaat. Die gave van God maakt ons blij.
Dat geloof ik meteen!
Maar Jerommel heeft de Liefde wellicht niet.
Ik vind het eerlijk gezegd niet veel meer dan apologetiek en wensgedachten.
Althans, dat zou het zijn als ik dat zou verkondigen...
Okee, ik boek wel vooruitgang op dat gebied, maar dat lijkt meer op het aanvaarden van de doctrine dan dat het iets van de Liefde zou zijn.
Wedergeboren ben ik niet, noch is mijn vlees dood.
Dus wat nu?
Gelovig maar niet uitverkoren?
Wanneer zal dat onhoudbaar blijken, en zal ik uiteindelijk TEGEN God zijn?
Kwestie van tijd en natuurwetten, me dunkt..
Dus de conclusie is dan dat er enige (psychische) welvaart m.b.t. het geloof en het bestaan BROODNODIG is om het hier vol te houden.
Misschien noemen we dat het beste 'troost'.
Maar hoe lang kan ik er nog op wachten?[/quote]
Natuurlijk zijn we niet volmaakt in het overgeven van onze wil aan God.[/quote]Ik denk dat de gelovigen dat zwaar onderschatten zelfs, of het niet willen erkennen.
We moeten steeds daarnaar terugkeren en dat is ook een besluit van onze wil.
En als er lijden is dan mogen we ons oog ook op Hem vestigen.
Ja, leuke zegswijze, ontleend aan Petrus die ook wat stapjes op de zee zette.
Maar beetje irreëel denk ik, als we Petrus toen en daar vergelijken met ons nu en hier.
Petrus had immers daadwerkelijk oogcontact met Christus.
Maargoed, men bedoelt er mee (hoop ik) dat je je vertrouwen in God moet / mag stellen.
God kan het lijden wegnemen, maar als Hij dat niet doet zal Hij ons boven dat lijden uittillen als we op Hem gericht blijven.
Ja, nou, ik ben er wel klaar mee, met die opleiding.
Gooi mij maar ongeschoold voor de Rechtbank dan, want ik wil dit leven dus best verliezen.
Ik bak er niks van, ook niet als gelovige.
Leuk is het al decennia niet meer.
Maargoed, ik wil niet eerder dan mijn moeder gaan.
Haar leven is ook geen feest, en schijnbaar is het voor haar, als ongelovige, tevens het eindstation..
De lezer die hier mijn boosheid op God in meent te zien,
heeft gelijk..