Wat is realiteit ?

[Tin]

Het schuitje van kennis waar we kosten wat kost aan vasthouden.

Ik hoef daar niet aan vast te houden: inruilen voor een betere.

Ik denk dat ons meer tegenhoud dat we soms zelf beseffen.

Je kunt, met Bdo, je afvragen of de realiteit die we kennen niet 'wel genoeg' is.

Dat kun je je inderdaad afvragen en een ieder moet die vraag voor zichzelf beantwoorden.
Voor mij is het antwoord dat het niet genoeg is.

Dat kan ik me voorstellen.

Het fantaseren, hopen en verlangen zullen het zicht op de Realiteit bepaald niet vergroten lijkt me.

Dat klopt. Daarom maar terugstappen in de Realiteit en het ervaren/zijn ?

Misschien beter: terugtreden?(in de zin van onttrekken, het is dus geen kwestie van tijd, geen kwestie van een weg terug gaan) van onze beperkte realiteit?
En het woord zijn het niet beter aan dan ervaren?
Wat men ervaart is zo nauw verbonden met de ervaringen die we opslaan in ons brein.

Aan de andere kant is onze realiteit van kennis een realiteit van lijden verdeeldheid.
Vandaar dat de mens naast de besognes van alle dag zich af en toe toch de vraag stelt, denk ik.

Ik wil het sowieso wel weten. Los van de aardse besognes.

Ik ook wel.
Alleen is de realiteit volgens mij geen kwestie van weten.
Aangezien ik het eens ben met de stelling dat het Ding an Sich niet kenbaar is.

[HJW]

Ik denk dat ons meer tegenhoud dat we soms zelf beseffen.

Hmmmmm... lastig antwoord op te geven.
Zeg ik dat ik het idd niet lastig vind, dan zeg jij: zie je wel dat je het je niet beseft.
En anders: zie je wel dat ook jou meer tegenhoudt......
Tja, ik ga daar eens over nadenken.

Misschien beter: terugtreden?(in de zin van onttrekken, het is dus geen kwestie van tijd, geen kwestie van een weg terug gaan) van onze beperkte realiteit?

Zou kunnen.

En het woord zijn het niet beter aan dan ervaren?

Volgens mij loopt deze zin niet lekker. Wat bedoel je ?

Ik ook wel.
Alleen is de realiteit volgens mij geen kwestie van weten.
Aangezien ik het eens ben met de stelling dat het Ding an Sich niet kenbaar is.

Kwestie van Zijn ?
En dan is het Ding an Sich ook kenbaar, ervaarbaar.

[Zolderworm]

Wat zijn mensen hier toch slecht van begrip. Het gaat er helemaal niet om dat er een werkelijkheid bestaat die zich aan onze waarneming onttrekt. Dat die andere werkelijkheid bestaat of kan bestaan wordt helemaal niet bestreden. Het gaat om de absolute uitspraak van Kant dat de werkelijkheid onkenbaar is. Die uitspraak is onjuist. Om het waarneembare te kunnen onderscheiden van het werkelijke moet je meer weten van het werkelijke. Maar dat kan volgens Kant nu juist niet.

Begrijp je wat we bedoelen met 'onkenbaar'?

Als iets onkenbaar is, kunnen we er niet meer over weten (kennen). Dat zou pas onlogisch zijn!

De premisse van Kant is dat het weten/kennen van de mens beperkt wordt door de reikwijdte van het waarnemingsvermogen van de bekende 5 zintuigen. Wat buiten het zintuiglijk waarnemingsvermogen ligt, is kort gezegd per definitie "' onkenbaar "' voor de mens.

Mijns inziens is het van belang om onderscheid te maken tussen
- realiteit
- de realiteit

Mensen kunnen realiteit kennen.
Mensen kunnen niet de realiteit kennen, in de zin van realiteit als geheel. Maar dat het geheel niet gekend kan worden wil niet zeggen dat een deel wel gekend kan worden. En vanuit dat deel kan nog een en ander gereconstrueerd worden, een deel zonder aannames, en een deel waarbij aannames noodzakelijk zijn, waarmee de waarschijnlijkheid afneemt, maar daarmee ook nog niet direct 0 is.

Hoe grootser en algemeen overal en altijd geldender men kennis wil, des te dodelijker de mate van aannames die nodig zijn voor de geldigheid van wat beredenerenderwijs verkregen wordt. Misschien is het daarbij ook van belang om te rade te gaan in hoeverre wij behoefte hebben aan algemeen overal en altijd geldende waarheden. Wat moeten we daar eigenlijk mee? Is het niet dit verlangen naar het "beter weten dan god" wat de boom der Kennis tot de boom des Kwaads maakt?
Ik denk dat alles wat wij aan realiteit kunnen kennen genoeg is, een hof van Eden waarbuiten wij niets te zoeken hebben zolang we daaromtrent willen kennen. We kunnen daaromtrent van alles wat mooi en goed is: fantaseren, hopen, verlangen, enz., maar willen kennen, dat is wat de boom der kennis maakt tot de boom des kwaads. De boom des levens is die die middenin de hof staat van wat wij kennen kunnen: het zintuiglijk waarneembare.

Volgens gaat het er niet om of we de gehele realiteit kunnen kennen of slechts een deel van de realiteit, maar of wij de realiteit kunnen waarnemen en dus kennen zoals deze in zichzelf (an sich) is, dan wel dat wij het moeten doen met wat onze zintuiglijkheid van de realiteit maakt, dus hoe wij deze waarnemen vanuit onze waarnemings- en bewustzijnspositie. Zoals de vraag: kunnen wij met onze beperkte hersenen de realiteit bevatten? (Of feitelijk: kunnen onze beperkte hersenen de realiteit bevatten?) Je kunt volgens mij niet spreken van een deel van de realiteit, want de realiteit is gewoon de realiteit. Niet meer en niet minder. Je kunt alleen zeggen: hoe neemt mijn waarnemings-apparaat de realiteit waar? En niet: welk deel van de realiteit nemen wij waar? Dat is volgens mij onzin.
Dankzij de fysica hebben wij wat meer zicht gekregen op de realiteit, maar nog steeds moeten wij het daar slechts doen met een wiskundige beschrijving van de realiteit, dus reikt de fysica nog niet tot de realiteit zelf. Vandaar dat men de relativiteitstheorie en de kwantummechanica nog niet heeft kunnen verenigen.

[peda]

Dankzij de fysica hebben wij wat meer zicht gekregen op de realiteit, maar nog steeds moeten wij het daar slechts doen met een wiskundige beschrijving van de realiteit, dus reikt de fysica nog niet tot de realiteit zelf. Vandaar dat men de relativiteitstheorie en de kwantummechanica nog niet heeft kunnen verenigen.

Hallo Zolderworm,

Een in mijn optiek goed betoog, waar ik het in grote lijnen mee eens kan zijn als weergave van de gedachten van Kant.
Ik ben geen psychisch-monist en zie in tegenstelling tot jou wel de "' stof/ materie"' als een eigen entiteit (de realiteit) . Maar realiteit valt ook bij mij niet samen met Realiteit ( das Ding an Sich ). Volgens Kant is de Realiteit ( das Ding an Sich ) principieel niet kenbaar, omdat het zich noodzakelijkerwijze onttrekt aan de "' structuur "" van ieder ken- apparaat. Het ken- apparaat is ten diepste ook niet meer als een verbeterd menselijk zintuig. Daarom lost ook de verbetering van de 5 menselijke zintuigen niets op, richting de kenbaarheid van het Ding an Sich. Maar in mijn optiek is er over de "' stof/ materie "' wereld ( de realiteit ) wel de nodige bruikbare kennis te verkrijgen. O.m Marx volgde deze opvatting. Vandaar dat ik ook jouw slotzin niet kan bijvallen. Het ( nog ) niet lukken van de vereniging tussen zwaartekracht en kwantum wereld hoeft niet te betekenen dat de grens met het Ding an Sich ( Realiteit ) is bereikt. Wanneer bijvoorbeeld de zwaartekracht geen fundamentele natuurkracht zou blijken te zijn, maar een optredende emergentie, is vereniging als natuurkracht sowieso onmogelijk. Helaas het blijft afwachten en speculatief overdenken. Maar interessant is het allemaal.

[Tin]

Ik denk dat ons meer tegenhoud dat we soms zelf beseffen.

Hmmmmm... lastig antwoord op te geven.
Zeg ik dat ik het idd niet lastig vind, dan zeg jij: zie je wel dat je het je niet beseft.
En anders: zie je wel dat ook jou meer tegenhoudt......
Tja, ik ga daar eens over nadenken.

Haha, ja.
Dat zeg ik dan.
Maar het is natuurlijk ook maar mijn idee.

Misschien beter: terugtreden?(in de zin van onttrekken, het is dus geen kwestie van tijd, geen kwestie van een weg terug gaan) van onze beperkte realiteit?

Zou kunnen.

En het woord zijn het niet beter aan dan ervaren?

Volgens mij loopt deze zin niet lekker. Wat bedoel je ?

Je gaf twee woorden: 'zijn' en 'ervaren'.
Het woord 'zijn' spreekt me meer aan omdat ik denk dat je kunt stellen dat de realiteit 'is'. De realiteit 'IS'. In 'ervaren' zit voor mij zo snel iets van tijd, dus dualiteit. De ervaring en degene die het ervaart. Die tweedeling is volgens mij geen deel van de realiteit.

Alleen is de realiteit volgens mij geen kwestie van weten.
Aangezien ik het eens ben met de stelling dat het Ding an Sich niet kenbaar is.

Kwestie van Zijn ?
En dan is het Ding an Sich ook kenbaar, ervaarbaar.
[/quote]

Zie boven, of zie Zolderworms post.
Die omschrijft het mooi en duidelijk, waar ik mij in kan vinden.
De zintuigen, die ons iets laten ervaren en kennen, raken m.i. niet de realiteit, het 'Ding an Sich' , ze beschrijven het alleen.

[HJW]

Je gaf twee woorden: 'zijn' en 'ervaren'.
Het woord 'zijn' spreekt me meer aan omdat ik denk dat je kunt stellen dat de realiteit 'is'. De realiteit 'IS'. In 'ervaren' zit voor mij zo snel iets van tijd, dus dualiteit. De ervaring en degene die het ervaart. Die tweedeling is volgens mij geen deel van de realiteit.

Je hebt gelijk. Denk ik.....

De zintuigen, die ons iets laten ervaren en kennen, raken m.i. niet de realiteit, het 'Ding an Sich' , ze beschrijven het alleen.

Mee eens. Het gaat voorbij de zintuigen.

[Zolderworm]

Dankzij de fysica hebben wij wat meer zicht gekregen op de realiteit, maar nog steeds moeten wij het daar slechts doen met een wiskundige beschrijving van de realiteit, dus reikt de fysica nog niet tot de realiteit zelf. Vandaar dat men de relativiteitstheorie en de kwantummechanica nog niet heeft kunnen verenigen.

Een in mijn optiek goed betoog, waar ik het in grote lijnen mee eens kan zijn als weergave van de gedachten van Kant.
Ik ben geen psychisch-monist en zie in tegenstelling tot jou wel de "' stof/ materie"' als een eigen entiteit (de realiteit) . Maar realiteit valt ook bij mij niet samen met Realiteit ( das Ding an Sich ). Volgens Kant is de Realiteit ( das Ding an Sich ) principieel niet kenbaar, omdat het zich noodzakelijkerwijze onttrekt aan de "' structuur "" van ieder ken- apparaat. Het ken- apparaat is ten diepste ook niet meer als een verbeterd menselijk zintuig. Daarom lost ook de verbetering van de 5 menselijke zintuigen niets op, richting de kenbaarheid van het Ding an Sich. Maar in mijn optiek is er over de "' stof/ materie "' wereld ( de realiteit ) wel de nodige bruikbare kennis te verkrijgen. O.m Marx volgde deze opvatting. Vandaar dat ik ook jouw slotzin niet kan bijvallen. Het ( nog ) niet lukken van de vereniging tussen zwaartekracht en kwantum wereld hoeft niet te betekenen dat de grens met het Ding an Sich ( Realiteit ) is bereikt. Wanneer bijvoorbeeld de zwaartekracht geen fundamentele natuurkracht zou blijken te zijn, maar een optredende emergentie, is vereniging als natuurkracht sowieso onmogelijk. Helaas het blijft afwachten en speculatief overdenken. Maar interessant is het allemaal.

De "nodige" kennis is natuurlijk niet de "ultieme" kennis. En als het gaat om de aard van de realiteit is ultieme kennis dat waar we het over hebben.
De relativiteitstheorie beschrijft in termen van wiskunde de structuur van het universum en de kwantummechanica ook. De zwaartekracht is slechts een verschijnsel en biedt geen structuurbeschrijving (zou ik denken). Het gaat in dit geval slechts om het verklaren van het ervaren van de zwaartekracht of van het verschijnsel zwaartekracht zoals deze zich naar onze waarneming voordoet in het universum.
Het lijkt mij dat als wij de werkelijkheid kunnen ervaren zoals deze is, ons onmiddellijk iets duidelijk wordt wat een vereniging is van relativiteitstheorie en kwantummechanica. In dat geval behoeven we het niet eens in de taal van de wiskunde te beschrijven. Tenzij enkel voor hen die het niet kunnen ervaren. Maar het is de vraag of het in de taal van de wiskunde te beschrijven is. Of in welke taal dan ook. Mogelijk is het onvertaalbaar.
Als het ons lukt relativiteitstheorie en kwantummechanica te verenigen, in de taal van de wiskunde, of zelfs als waarneming, dan betekent dat nog niet per se dat we de werkelijkheid op zich kunnen waarnemen zoals deze werkelijk is. Waarschijnlijk is dat nog een stap verder.

[peda]

Dankzij de fysica hebben wij wat meer zicht gekregen op de realiteit, maar nog steeds moeten wij het daar slechts doen met een wiskundige beschrijving van de realiteit, dus reikt de fysica nog niet tot de realiteit zelf. Vandaar dat men de relativiteitstheorie en de kwantummechanica nog niet heeft kunnen verenigen.

Een in mijn optiek goed betoog, waar ik het in grote lijnen mee eens kan zijn als weergave van de gedachten van Kant.
Ik ben geen psychisch-monist en zie in tegenstelling tot jou wel de "' stof/ materie"' als een eigen entiteit (de realiteit) . Maar realiteit valt ook bij mij niet samen met Realiteit ( das Ding an Sich ). Volgens Kant is de Realiteit ( das Ding an Sich ) principieel niet kenbaar, omdat het zich noodzakelijkerwijze onttrekt aan de "' structuur "" van ieder ken- apparaat. Het ken- apparaat is ten diepste ook niet meer als een verbeterd menselijk zintuig. Daarom lost ook de verbetering van de 5 menselijke zintuigen niets op, richting de kenbaarheid van het Ding an Sich. Maar in mijn optiek is er over de "' stof/ materie "' wereld ( de realiteit ) wel de nodige bruikbare kennis te verkrijgen. O.m Marx volgde deze opvatting. Vandaar dat ik ook jouw slotzin niet kan bijvallen. Het ( nog ) niet lukken van de vereniging tussen zwaartekracht en kwantum wereld hoeft niet te betekenen dat de grens met het Ding an Sich ( Realiteit ) is bereikt. Wanneer bijvoorbeeld de zwaartekracht geen fundamentele natuurkracht zou blijken te zijn, maar een optredende emergentie, is vereniging als natuurkracht sowieso onmogelijk. Helaas het blijft afwachten en speculatief overdenken. Maar interessant is het allemaal.

De "nodige" kennis is natuurlijk niet de "ultieme" kennis. En als het gaat om de aard van de realiteit is ultieme kennis dat waar we het over hebben.
De relativiteitstheorie beschrijft in termen van wiskunde de structuur van het universum en de kwantummechanica ook. De zwaartekracht is slechts een verschijnsel en biedt geen structuurbeschrijving (zou ik denken). Het gaat in dit geval slechts om het verklaren van het ervaren van de zwaartekracht of van het verschijnsel zwaartekracht zoals deze zich naar onze waarneming voordoet in het universum.
Het lijkt mij dat als wij de werkelijkheid kunnen ervaren zoals deze is, ons onmiddellijk iets duidelijk wordt wat een vereniging is van relativiteitstheorie en kwantummechanica. In dat geval behoeven we het niet eens in de taal van de wiskunde te beschrijven. Tenzij enkel voor hen die het niet kunnen ervaren. Maar het is de vraag of het in de taal van de wiskunde te beschrijven is. Of in welke taal dan ook. Mogelijk is het onvertaalbaar.
Als het ons lukt relativiteitstheorie en kwantummechanica te verenigen, in de taal van de wiskunde, of zelfs als waarneming, dan betekent dat nog niet per se dat we de werkelijkheid op zich kunnen waarnemen zoals deze werkelijk is. Waarschijnlijk is dat nog een stap verder.

Hallo Zolderworm,

Precies zoals jij het weergeeft in jouw laatste alinea denk ik ook. De mens denkt steeds "' er te zijn "' wanneer hij een kennisberg heeft beklommen, maar wat vervolgens wordt geconstateerd is dat er weer een nieuwe berg aan de horizon verschijnt. Althans dit is de praktijk tot op heden. Het is pure speculatie de mogelijke vereniging van de fundamentele natuurwetten te beschouwen als het bereikt hebben van het einde van de Ultieme Zoektocht. Eerst maar de berg van de unificatie beklimmen, vervolgens kijken of er weer een nieuwe berg aan de horizon verschijnt en eerst dan een goede conclusie trekken. Helaas dus wachten en niet de mond te vroeg te vol nemen.

[Zolderworm]

Dankzij de fysica hebben wij wat meer zicht gekregen op de realiteit, maar nog steeds moeten wij het daar slechts doen met een wiskundige beschrijving van de realiteit, dus reikt de fysica nog niet tot de realiteit zelf. Vandaar dat men de relativiteitstheorie en de kwantummechanica nog niet heeft kunnen verenigen.

Een in mijn optiek goed betoog, waar ik het in grote lijnen mee eens kan zijn als weergave van de gedachten van Kant.
Ik ben geen psychisch-monist en zie in tegenstelling tot jou wel de "' stof/ materie"' als een eigen entiteit (de realiteit) . Maar realiteit valt ook bij mij niet samen met Realiteit ( das Ding an Sich ). Volgens Kant is de Realiteit ( das Ding an Sich ) principieel niet kenbaar, omdat het zich noodzakelijkerwijze onttrekt aan de "' structuur "" van ieder ken- apparaat. Het ken- apparaat is ten diepste ook niet meer als een verbeterd menselijk zintuig. Daarom lost ook de verbetering van de 5 menselijke zintuigen niets op, richting de kenbaarheid van het Ding an Sich. Maar in mijn optiek is er over de "' stof/ materie "' wereld ( de realiteit ) wel de nodige bruikbare kennis te verkrijgen. O.m Marx volgde deze opvatting. Vandaar dat ik ook jouw slotzin niet kan bijvallen. Het ( nog ) niet lukken van de vereniging tussen zwaartekracht en kwantum wereld hoeft niet te betekenen dat de grens met het Ding an Sich ( Realiteit ) is bereikt. Wanneer bijvoorbeeld de zwaartekracht geen fundamentele natuurkracht zou blijken te zijn, maar een optredende emergentie, is vereniging als natuurkracht sowieso onmogelijk. Helaas het blijft afwachten en speculatief overdenken. Maar interessant is het allemaal.

De "nodige" kennis is natuurlijk niet de "ultieme" kennis. En als het gaat om de aard van de realiteit is ultieme kennis dat waar we het over hebben.
De relativiteitstheorie beschrijft in termen van wiskunde de structuur van het universum en de kwantummechanica ook. De zwaartekracht is slechts een verschijnsel en biedt geen structuurbeschrijving (zou ik denken). Het gaat in dit geval slechts om het verklaren van het ervaren van de zwaartekracht of van het verschijnsel zwaartekracht zoals deze zich naar onze waarneming voordoet in het universum.
Het lijkt mij dat als wij de werkelijkheid kunnen ervaren zoals deze is, ons onmiddellijk iets duidelijk wordt wat een vereniging is van relativiteitstheorie en kwantummechanica. In dat geval behoeven we het niet eens in de taal van de wiskunde te beschrijven. Tenzij enkel voor hen die het niet kunnen ervaren. Maar het is de vraag of het in de taal van de wiskunde te beschrijven is. Of in welke taal dan ook. Mogelijk is het onvertaalbaar.
Als het ons lukt relativiteitstheorie en kwantummechanica te verenigen, in de taal van de wiskunde, of zelfs als waarneming, dan betekent dat nog niet per se dat we de werkelijkheid op zich kunnen waarnemen zoals deze werkelijk is. Waarschijnlijk is dat nog een stap verder.

Hallo Zolderworm,

Precies zoals jij het weergeeft in jouw laatste alinea denk ik ook. De mens denkt steeds "' er te zijn "' wanneer hij een kennisberg heeft beklommen, maar wat vervolgens wordt geconstateerd is dat er weer een nieuwe berg aan de horizon verschijnt. Althans dit is de praktijk tot op heden. Het is pure speculatie de mogelijke vereniging van de fundamentele natuurwetten te beschouwen als het bereikt hebben van het einde van de Ultieme Zoektocht. Eerst maar de berg van de unificatie beklimmen, vervolgens kijken of er weer een nieuwe berg aan de horizon verschijnt en eerst dan een goede conclusie trekken. Helaas dus wachten en niet de mond te vroeg te vol nemen.

Zolang het gaat om zaken die met wiskunde beschreven moeten worden, zijn we sowieso nog niet bij de ultieme werkelijkheid aanbeland. Dit even los van de gedachte van Gödel dat niet alles wat er is met wiskunde beschreven kan worden, wat hij overigens ook bewezen heeft.

[Petra]

Zie boven, of zie Zolderworms post.
Die omschrijft het mooi en duidelijk, waar ik mij in kan vinden.
De zintuigen, die ons iets laten ervaren en kennen, raken m.i. niet de realiteit, het 'Ding an Sich' , ze beschrijven het alleen.

Vond ik ook.

Maar "ze beschrijven het alleen".
Volgens mij beschrijven ze maar een deeltje van "het".
Zeer beperkt dus.

[HJW]

De zintuigen, die ons iets laten ervaren en kennen, raken m.i. niet de realiteit, het 'Ding an Sich' , ze beschrijven het alleen.

Volgens mij ligt de waarheid voorbij het universum. Ook dat is mijns inziens een gevolg van.......
Ik vraag me dan altijd af:
wat zou ik dan hier moeten ervaren of kennen, wat in de Bron dan blijkbaar niet te kennen is.
Oftewel: stel er is een Bron, wat voegt mijn ervaring of kennis dan toe na terugkeer.

[Petra]

wat zou ik dan hier moeten ervaren of kennen, wat in de Bron dan blijkbaar niet te kennen is.
Oftewel: stel er is een Bron, wat voegt mijn ervaring of kennis dan toe na terugkeer.

Waarom ga je in de achtbaan? Wat voegt het toe aan je leven nu?
Iemand anders kan je erover vertellen. Je kunt er een filmpje over bekijken..Je kunt alles bestuderen wat er bekend is over achtbanen. Weet je hoe het is om een ritje in de achtbaan te doen?
We zeggen heel vaak "ik begrijp je". Maar je begrijpt je eigen voorstelling, en al heeft de ene meer inlevingsvermogen dan de ander..dan nog voel je het niet echt.
Je kan vertellen en vertellen en uitleggen tot je scheel ziet, pas als je iets ervaren hebt begrijp je echt hoe het voelt.

[Messenger]

Je kan vertellen en vertellen en uitleggen tot je scheel ziet, pas als je iets ervaren hebt begrijp je echt hoe het voelt.

Niemand ook die je de ervaring van het eten van chocolade kan overbrengen, zonder dat je het eerst geproefd hebt.

[Petra]

Je kan vertellen en vertellen en uitleggen tot je scheel ziet, pas als je iets ervaren hebt begrijp je echt hoe het voelt.

Niemand ook die je de ervaring van het eten van chocolade kan overbrengen, zonder dat je het eerst geproefd hebt.

Idd.
Wat dacht je van deze realiteit... ronde chocolade smaakt zoeter dan andere vormen. Alleen maar vanwege de vorm. Hoe wonderlijk is dat.

[HJW]

Waarom ga je in de achtbaan? Wat voegt het toe aan je leven nu?
Iemand anders kan je erover vertellen. Je kunt er een filmpje over bekijken..Je kunt alles bestuderen wat er bekend is over achtbanen. Weet je hoe het is om een ritje in de achtbaan te doen?
We zeggen heel vaak "ik begrijp je". Maar je begrijpt je eigen voorstelling, en al heeft de ene meer inlevingsvermogen dan de ander..dan nog voel je het niet echt.
Je kan vertellen en vertellen en uitleggen tot je scheel ziet, pas als je iets ervaren hebt begrijp je echt hoe het voelt.

Ik ben het er helemaal mee eens dat ervaren veel meer impact heeft dan ergens iets over lezen.
Maar wat kunnen we op deze aarde dan ervaren wat we in de Bron niet kunnen ervaren ? En voegt het iets toe ?
En dan nog steeds vind ik de holocaust overdreven. Was er echt een wens om dat eens te ervaren ?

[Petra]

Waarom ga je in de achtbaan? Wat voegt het toe aan je leven nu?
Iemand anders kan je erover vertellen. Je kunt er een filmpje over bekijken..Je kunt alles bestuderen wat er bekend is over achtbanen. Weet je hoe het is om een ritje in de achtbaan te doen?
We zeggen heel vaak "ik begrijp je". Maar je begrijpt je eigen voorstelling, en al heeft de ene meer inlevingsvermogen dan de ander..dan nog voel je het niet echt.
Je kan vertellen en vertellen en uitleggen tot je scheel ziet, pas als je iets ervaren hebt begrijp je echt hoe het voelt.

Ik ben het er helemaal mee eens dat ervaren veel meer impact heeft dan ergens iets over lezen.
Maar wat kunnen we op deze aarde dan ervaren wat we in de Bron niet kunnen ervaren ? En voegt het iets toe ?
En dan nog steeds vind ik de holocaust overdreven. Was er echt een wens om dat eens te ervaren ?

Dat is het dilemma. Het is óf dat... of een vreselijke oneerlijke waanzinnige klerebende.

[HJW]

Dat is het dilemma. Het is óf dat... of een vreselijke oneerlijke waanzinnige klerebende.

Of het is allemaal een illusie, een droom, een Matrix-achtige omgeving.

[Messenger]

En dan nog steeds vind ik de holocaust overdreven. Was er echt een wens om dat eens te ervaren ?

Waarom stopt de mens niet met de holocaust? Eén keer is toch eigenlijk teveel?

De holocaust wordt door de mens in de een of andere vorm telkens herhaald. Men leert niet van die ervaring.

Op scholen van middelbaar onderwijs wordt niet eens meer de geschiedenis van de holocaust besproken omdat de leerlingen er niets over willen horen.

Films als Schindler's List worden gemeden vanwege het grote leed en het sadisme dat daarin getoond wordt.

Voor God stond dit niet op het verlanglijstje. Sterker nog, God heeft geen doelgerichte wens, geen voorkeur.
Er is slechts het verlangen Zich te ervaren. Hoe? Dat is aan ons en de rest van het leven.

[HJW]

Waarom stopt de mens niet met de holocaust? Eén keer is toch eigenlijk teveel?

De holocaust wordt door de mens in de een of andere vorm telkens herhaald. Men leert niet van die ervaring.

Op scholen van middelbaar onderwijs wordt niet eens meer de geschiedenis van de holocaust besproken omdat de leerlingen er niets over willen horen.

Films als Schindler's List worden gemeden vanwege het grote leed en het sadisme dat daarin getoond wordt.

Voor God stond dit niet op het verlanglijstje. Sterker nog, God heeft geen doelgerichte wens, geen voorkeur.
Er is slechts het verlangen Zich te ervaren. Hoe? Dat is aan ons en de rest van het leven.

Probleem is: als wij God zijn die zichzelf ervaart en wij in alles de grootsheid van het goddelijke kunnen zijn, dan is de holocaust niets anders dan ook een gewenste ervaring van het goddelijke.
God oordeelt niet, dus ook niet over de holocaust.
Dus is er feitelijk nooit een probleem, alleen in onze hersenpan: wij zien de grootsheid niet, hoe akelig die ook is.
En dat geloof ik dan weer niet.......

[Mart]

Waarom ga je in de achtbaan? Wat voegt het toe aan je leven nu?
Iemand anders kan je erover vertellen. Je kunt er een filmpje over bekijken..Je kunt alles bestuderen wat er bekend is over achtbanen. Weet je hoe het is om een ritje in de achtbaan te doen?
We zeggen heel vaak "ik begrijp je". Maar je begrijpt je eigen voorstelling, en al heeft de ene meer inlevingsvermogen dan de ander..dan nog voel je het niet echt.
Je kan vertellen en vertellen en uitleggen tot je scheel ziet, pas als je iets ervaren hebt begrijp je echt hoe het voelt.

Ook ervaring verandert in kennis als het afgelopen is. Het enige dat bestaat is dit ene moment, de rest is kennis.

[hopper]

Realiteit is als subject niet langer meer tegenover het waargenomen object staat.
Daar dit slechts zeer beperkt mogelijk is, dienen we te beseffen dat we voortdurend in een niet-realiteit leven.
De triniteit van waarnemendheid is het hoogst haalbare.