Een filosofie over de dood

[Christiaan]

Ik zei ook, voor de mensen die tijd hebben. Toch is het een interessante serie. Er wordt door Kagan zeer gedegen onderbouwd waarom het onwaarschijnlijk is dat er een ziel bestaat en dat er leven na de dood is.

dood = niet leven
na dood = geen leven
voor dood = geen leven

Voor dood = geen leven. Is het zo erg?

Oeps!
Voor leven geen leven bedoelde ik natuurlijk.

[peda]

Ik zei ook, voor de mensen die tijd hebben. Toch is het een interessante serie. Er wordt door Kagan zeer gedegen onderbouwd waarom het onwaarschijnlijk is dat er een ziel bestaat en dat er leven na de dood is.

dood = niet leven
na dood = geen leven
voor leven = geen leven

Voor leven = geen leven. Is het zo erg?

Origenes was van mening dat zielen reeds voor hun afdaling in de menselijke eicel existeerden in de hemel ( pre-existentie ) . Foute opvatting volgens andere kerkelijke autoriteiten en daarmede werd zijn opvatting eeuwen later officieel ten grave gedragen. De ziel is volgens de christelijke leer de drager van het geestelijke leven en wel vanaf de bevruchting. De ziel wordt door God geschapen op het moment van de bevruchting. Voor de dood dus wel degelijk geestelijk leven en wel vanaf de conceptie. Te controleren is het niet, maar ook het niet bestaan van de ziel is op harde wijze vast te stellen . Pat-situatie en dus volop discussie, tussen de pro-zielers en de niet-zielers. Overigens geloven de mormonen per heden nog in pre-existentie. Was een kijkje in de hemel maar mogelijk, of een kijkje in het volledige Niets na de dood.

[hopper]

Was een kijkje in de hemel maar mogelijk, of een kijkje in het volledige Niets na de dood.

Volgens Plato brengt de thymos de mens in stelling tegen zichzelf, waarbij opgemerkt moet worden dat volgens Plato de ratio geen controle heeft over thymos en eros. We dienen geen kijkje in het Niets te nemen (dat zou wel erg gemakkelijk zijn) maar de blik binnenwaarts te richten.

Eros kennen we als seksuele begeerte, zelfkennis kan leren dat dit verschijnsel zelfstandig optreedt. Maar liefde gaat verder dan dat. Zelfontkenning kan ook als een vorm van liefde worden opgevat. Het brengt ons in een wereld waar we geen persoonlijke controle over hebben. Het zelf is daar afwezig. Het overstijgt (transcendeert) het zelf. En hoewel de ratio geen controle heeft is de ratio wel aanwezig als degene die begrijpt en waarneemt.

Zelfontkenning is een ervaringsweg omdat het een sprong in het onbekende is. Het is het 'zelf' wat vrijwillig de controle afstaat aan krachten die hij niet kent. Het zelf is iets, het niet-zelf is Niets.

Hier komt ook het gebruik van het begrip platonische liefde vandaan. Waarbij liefde niet van de persoon is, maar onafhankelijk van de persoon is.
Is seksuele begeerte slechts de eerste trede, door toepassing van belangenloosheid kan men de 'trap' bestijgen tot 'hogere' vormen van liefde. Belangenloosheid kan hier opgevat worden als zelfontkenning. Het tegenovergestelde -dualiteit- kan opgevat worden als zelfbevestiging. Wie in conflict is met iets of iemand bevestigd per definitie zichzelf.

[Petra]

Ik vind het heel anders of ik het over mijn eigen dood of de dood van een ander heb.

Die van mezelf kan ik aardig over filosoferen vanuit meerdere aangeboden wijze en onwijze hoeken en gaten.
Ik kan het ook heel realistisch en nuchtertjes beschouwen en overdenken en invullen.

Bij dood van anderen kom ik niet verder dan het gevoel van leegte, gemis en verdriet waarbij geen enkele filosofie meer uitmaakt.
Of hmm eigenlijk ga ik daarmee meer de kant van de kunst op. Die imo de gevoelswaarden beter kan belichten dan welke filosofie dan ook.
Denk ik nu aan https://youtu.be/QnbDIgQLQwI

[peda]

Voor mij draait het bij filosoferen over de dood om de grote vraag of er na het uitvallen van het biologisch leven ( de stof ) er nog een zelfbewuste Entiteit met herinneringen voortbestaat. Waarbij ik "' voortbestaan "' tussen haakjes schrijf omdat ik niet weet hoe het is om te functioneren zonder lichaam. De Griekse filosofie heeft ons opgezadeld met de theorie van de '' ziel "' ; de Griekse filosofie is ten diepste dualistisch. In het oude Genesis verhaal kom je de idee "" ziel "' weer niet tegen. In het Verre Oosten circuleert ook de "" Atman "' die als Entiteit een eeuwig immaterieel leven leidt en via een reincarnatie proces zich wederom bindt aan de "'stof"", tot dat ook dit bindingsproces in de verre toekomst ten einde is. Wat dan volgt, is ook Onbekend. Blijft er in de verre toekomst altijd een individuele Atman bestaan ( dualisme ) of versmelt de Atman in en met een Grote Eenheid, met monisme als ultiem einde. De JG leest uit de bijbel niet het bestaan van een "' ziel "' af; na de dood neemt God quasi de menselijke historie in Zijn Herinnering op en volgt er een Beoordeling vanuit die Herinnering. In de opvatting van de Goddelijke Herinnering staan de JG overigens weer niet alleen. Kortom er wordt reeds duizenden jaren lang gedacht en gefilosofeerd over wat er na de dood eventueel gebeurt, met talloze totaal verschillende uitkomsten tot gevolg. De naturalist heeft het simpel; dood = dood. Einde oefening, einde gedachten over dood en na de dood. Maar voor de niet-naturalisten en dat zijn er op dit moment nog zeer velen, blijft de grote vraag van "" Quo Vadis "".

[hopper]

Ik vind het heel anders of ik het over mijn eigen dood of de dood van een ander heb.

Wat maakt jou zo bijzonder dat je eigen dood 'heel anders' is dan de dood van een ander?

Die van mezelf kan ik aardig over filosoferen vanuit meerdere aangeboden wijze en onwijze hoeken en gaten.
Ik kan het ook heel realistisch en nuchtertjes beschouwen en overdenken en invullen.

Dat is een denkbeweging welke in nuchterheid plaats heeft.

Bij dood van anderen kom ik niet verder dan het gevoel van leegte, gemis en verdriet waarbij geen enkele filosofie meer uitmaakt.

Waarom zou de dood van jou zelf niet hetzelfde gevoel Opleveren? Tasten in de dood is vooral je eigen gevoel er over waarnemen.
Als Petra dood is, dan rest er niks anders dan leegte, gemis en verdriet om je zelf.

Of hmm eigenlijk ga ik daarmee meer de kant van de kunst op. Die imo de gevoelswaarden beter kan belichten dan welke filosofie dan ook.
Denk ik nu aan https://youtu.be/QnbDIgQLQwI

Yep. In kunst, muziek en andere culturele uitingen ligt ook ons gevoel. Filosofie is eigenlijk nadenken over je gevoel en vooral m.b.t. tot jezelf of niet-zelf.

[callista]

Waarom zou er met de mens wat anders gebeuren na de dood dan met de dieren?
Vindt de mens zich zo belangrijk of komt het door het besef dat we eens dood zullen gaan?
En dat dat ondraaglijk is en we daarom het eeuwige leven hebben verzonnen?

Een dier is daar niet mee bezig...die leeft gewoon zijn/haar leven.
Sommigen zijn meer bezig met de dood dan met het leven zelf.....en missen daarom veel denk ik...

Sommigen zien de mens als kroon op de schepping....volgens de Bijbel en [plaatsen zich boven het dier.
Nou, die gedachte kunnen we onmiddellijk overboord gooien..

Prediker 3:19
Statenvertaling.

19 Want wat den kinderen der mensen wedervaart, dat wedervaart ook den beesten; en enerlei wedervaart hun beiden; gelijk die sterft, alzo sterft deze, en zij allen hebben enerlei adem, en de uitnemendheid der mensen boven de beesten is geen; want allen zijn zij ijdelheid.

[hopper]

De naturalist heeft het simpel; dood = dood. Einde oefening, einde gedachten over dood en na de dood. Maar voor de niet-naturalisten en dat zijn er op dit moment nog zeer velen, blijft de grote vraag van "" Quo Vadis "".

Over alles na de dood kunnen we zo onze gedachten hebben. Maar dat wil niet zeggen dat de naturalist het simpel heeft. Hij onderzoekt simpelweg niks. Hij is als de kleuter die de handen voor de ogen doet als hij de werkelijkheid niet wil zien. Maar dat wil nog niet zeggen dat de werkelijke werkelijkheid er niet is.

De Griekse filosofie is dualistisch. Maar de Chinese, taoistische filosofie is ook dualistisch (Yin-Yang) en de Hermetiek kent ook dualisme.
Alles wat veranderd is per definitie dualistisch.

[callista]

De naturalist heeft het simpel; dood = dood. Einde oefening, einde gedachten over dood en na de dood. Maar voor de niet-naturalisten en dat zijn er op dit moment nog zeer velen, blijft de grote vraag van "" Quo Vadis "".

Over alles na de dood kunnen we zo onze gedachten hebben.
Maar dat wil niet zeggen dat de naturalist het simpel heeft. Hij onderzoekt simpelweg niks.
Hij is als de kleuter die de handen voor de ogen doet als hij de werkelijkheid niet wil zien.
Maar dat wil nog niet zeggen dat de werkelijke werkelijkheid er niet is.

Wat een onzin wordt hier verkocht over atheïsten etc....
Onwetendheid ten top en tevens een belediging..

[peda]

De naturalist heeft het simpel; dood = dood. Einde oefening, einde gedachten over dood en na de dood. Maar voor de niet-naturalisten en dat zijn er op dit moment nog zeer velen, blijft de grote vraag van "" Quo Vadis "".

Over alles na de dood kunnen we zo onze gedachten hebben. Maar dat wil niet zeggen dat de naturalist het simpel heeft. Hij onderzoekt simpelweg niks. Hij is als de kleuter die de handen voor de ogen doet als hij de werkelijkheid niet wil zien. Maar dat wil nog niet zeggen dat de werkelijke werkelijkheid er niet is.

De Griekse filosofie is dualistisch. Maar de Chinese, taoistische filosofie is ook dualistisch (Yin-Yang) en de Hermetiek kent ook dualisme.
Alles wat veranderd is per definitie dualistisch.

Zolang er veranderingsprocessen zijn, is er inderdaad sprake van dualisme, maar er zijn gedachten dat "' verandering "" ooit tot een finaal einde komt. Of het klopt, weet niemand, immers "'helderziendheid"' of een Overschrijdend bewustzijn behoort niet tot de huidige menselijke vermogens.

[hopper]

Zolang er veranderingsprocessen zijn, is er inderdaad sprake van dualisme, maar er zijn gedachten dat "' verandering "" ooit tot een finaal einde komt. Of het klopt, weet niemand, immers "'helderziendheid"' of een Overschrijdend bewustzijn behoort niet tot de huidige menselijke vermogens.

Dat laatste is een aanname. Je kunt alleen de 'waarnemendheid' van het individu controleren welke je zelf bent. Het zou kunnen dat doordat mensen zich zelf vast zetten in alle gedachten en aannames over dit leven, dit een selfulfilling prophecy bevat.
https://www.filosofie.nl/nl/artikel/491 ... plato.html

De allegorie van de grot is een van de bekendste verhalen uit de filosofie. Socrates is daarin in gesprek met de broers van Plato: Glaucon en Adeimantos, en vraagt hen om zich een grot voor te stellen die verbonden is met de buitenwereld door een smalle gang. Er zitten mensen in de grot; zij zijn vastgeketend met dikke kettingen waarvan de boeien hun armen, benen en nek omsluiten. De nekboeien zitten zo strak dat de grotbewoners gedwongen zijn één kant op te kijken: met hun ogen op een rotswand gericht. Ze kunnen zien, dus er moet een lichtbron aanwezig zijn. Het licht komt niet van buiten, maar van een vuur achter de gevangenen. Tussen hen en het vuur loopt een weg waarlangs een scherm is geplaatst. Achter het scherm lopen poppenspelers heen en weer die poppen en andere voorwerpen boven het hoofd houden. Het licht van het vuur zorgt ervoor dat er schaduwen worden gevormd, die de gevangenen weer waarnemen op de rotswand waarnaar ze kijken.

Het kan zijn dat de mens 'geboeid' is door de schaduwenwereld welke niet de echte wereld is.

Alleen degenen die de verleiding van de aardse geneugten kunnen weerstaan, zijn in staat de grot te verlaten en kennis te nemen van de werkelijkheid erbuiten.

Dit verwijst ook weer terug naar de begeertes welke de mens gevangen houden. Begeertes zijn gerelateerd aan de persoon. Het kan zijn dat de persoon (jij zelf dus) de gevangenis is.

[hopper]

Wat een onzin wordt hier verkocht over atheïsten etc....
Onwetendheid ten top en tevens een belediging..

Alleen personen kunnen beledigd zijn, Callista;-)

[Petra]

Bij dood van anderen kom ik niet verder dan het gevoel van leegte, gemis en verdriet waarbij geen enkele filosofie meer uitmaakt.

Waarom zou de dood van jou zelf niet hetzelfde gevoel Opleveren? Tasten in de dood is vooral je eigen gevoel er over waarnemen.
Als Petra dood is, dan rest er niks anders dan leegte, gemis en verdriet om je zelf.

Je hebt kinderen toch.
Zou je je leven geven voor je kinderen?
Denk jij dat het verlies van je kinderen hetzelfde voor jou zal voelen als verlies van een onbekende? Sta je dan Hopper de schouwer/waarnemer te zijn denk je?

[peda]

Het kan zijn dat de mens 'geboeid' is door de schaduwenwereld welke niet de echte wereld is.

Het is ook de visie van Zolderworm dat er geleefd wordt in een "' illusie"" wereld en dat de huidige mens de "' echte "' wereld niet kan waarnemen, door gebrek aan "" hogere "' bewustzijnsvermogens of hoe ook te noemen. Het punt is hoe het waar of onwaar van dit uitgangspunt zou kunnen worden vastgesteld. Persoonlijke ervaring volgt dan als antwoord, maar persoonlijk blijft persoonlijk, dat is altijd het lastige met persoonlijk.

[hopper]

Bij dood van anderen kom ik niet verder dan het gevoel van leegte, gemis en verdriet waarbij geen enkele filosofie meer uitmaakt.

Waarom zou de dood van jou zelf niet hetzelfde gevoel Opleveren? Tasten in de dood is vooral je eigen gevoel er over waarnemen.
Als Petra dood is, dan rest er niks anders dan leegte, gemis en verdriet om je zelf.

Je hebt kinderen toch.
Zou je je leven geven voor je kinderen?
Denk jij dat het verlies van je kinderen hetzelfde voor jou zal voelen als verlies van een onbekende? Sta je dan Hopper de schouwer/waarnemer te zijn denk je?

Ja, ik zou mijn leven geven voor mijn kinderen. En het verlies van mijn kinderen zal anders voelen als dat van een onbekende. Maar ook dan is Hopper, de schouwer/waarnemer aanwezig. Die ook die gevoelens waarneemt.

[hopper]

Het kan zijn dat de mens 'geboeid' is door de schaduwenwereld welke niet de echte wereld is.

Het is ook de visie van Zolderworm dat er geleefd wordt in een "' illusie"" wereld en dat de huidige mens de "' echte "' wereld niet kan waarnemen, door gebrek aan "" hogere "' bewustzijnsvermogens of hoe ook te noemen. Het punt is hoe het waar of onwaar van dit uitgangspunt zou kunnen worden vastgesteld. Persoonlijke ervaring volgt dan als antwoord, maar persoonlijk blijft persoonlijk, dat is altijd het lastige met persoonlijk.

Ja, ik besef dat. Het illusionaire karakter van waar de gemiddelde mens in leeft houdt diezelfde mens tevens in diezelfde illusionaire wereld.
Maar het woord 'illusie' alleen al is misleidend. Dat doet vermoeden dat dat wat we waarnemen niet werkelijk is. En toch neem ik eender waar in de gekende wereld als jij en ieder ander. Het verschil zit hem in de persoonlijke ik en de Christus-ik. De persoonlijke ik is op het ego gericht, de Christus-ik is dat niet. De persoonlijke ik zit in zijn hokje achter zelf-opgetrokken grenzen. De Christus-ik is de verloste mens die niet langer op het eigen ego gericht is.

En dan kom ik terug op de dualistische natuur van de mens. Begeerte, eigenbelang trekt de mens in het ego-veld en daarmee blijft het ego in zijn hokje verschanst zitten. Maar er is een andere natuurkracht welke nodig is om de mens te bevrijden. Dat is omdat de mens zichzelf niet kan bevrijden wegens zelfbewustzijn (erfzonde). En die natuurkracht heeft een naam: liefde.

Bewustzijn heeft geen afmetingen: het is totale leegte. Jouw bewustzijn kan dus op zich niet verschillen van de mijne.
Waar het verschil zit is egobelang vs liefdesbelang. De kracht van liefde maakt de mens tevens vrij. En waar is de mens vrij van? Van alle persoonlijke bindingen.

[Zolderworm]

Volgens Socrates is filosoferen jezelf voorbereiden op de dood. Lees hoe Socrates en anderen over de dood dachten.
https://www.filosofie.nl/nl/artikel/481 ... -dood.html

Epicurus zag het zo: "Als wij er zijn, is de dood niet, en als de dood er is, zijn wij er niet".

Waar geen speld tussen te krijgen is natuurlijk en wat filosoferen over de dood overbodig maakt.
Dat lijkt me een prima atheïstische opvatting.

Wel een speld tussen te krijgen, want volgens mij klopt het niet. Maar goed, persoonlijke mening.

Maar voor het taoïstische "We staan positief tegen alle transformerende levensstadia, dus waarom dan niet niet tegen de dood?" valt natuurlijk ook heel wat te zeggen! Wat er aan de andere kant van de dood is weet je niet. Misschien is het wel de geboorte van iets nieuws?

Als uittredend persoon heb ik wel een vermoeden.

Hegel heeft het over een vervolmakingsproces: "Hoe kom je als sterfelijk wezen met beperkt zicht tot de allesomvattende kennis van de Wereldgeest?"
En is die Wereldgeest er wel? En hoe weet je dat dan?

Ik denk niet dat er na de dood allesomvattende kennis is. Bij mijn uittredingen had ik beslist niet allesomvattende kennis.

En volgens Heidegger wordt de mens gedreven door angst voor de dood. En kunnen alleen diegenen die hun sterfelijkheid aanvaarden op authentieke wijze leven. Dat zou je "leven met de dood" kunnen noemen. Dat spreekt mij ook wel aan. Leven in angst voor iets wat er überhaupt niet is zolang je leeft is jammer van je leven.

Er zijn ook mensen die de dood aanvaarden en soms er zelfs naar uitkijken.

[hopper]

Zolderworm,

1. Ik ben het ook niet eens met Epicurus, daarom noem ik het ook een prima atheïstische opvatting.
Waarmee ik bedoel dat het volgens de logica klopt.

2. Ik heb ook een vermoeden over de andere kant van de dood. Maar dat is meer omdat ik 'leven' als dood beschouw en vice versa.

3. Allesomvattende kennis is een betrekkelijk begrip. Ik vat dat op als kennis van hoe het 'geheel' in elkaar steekt.
Letterlijk alles kennen is onmogelijk voor een mens. En dat is maar goed ook.

4. Ik heb ook oprecht verlangd naar de dood. Daarmee bedoel ik niet dat ik suïcidaal was, maar ongeduldig.
Omdat ik de zinloosheid daarvan in zag, ben ik daar mee gestopt.

[Messenger]

Maar voor het taoïstische "We staan positief tegen alle transformerende levensstadia, dus waarom dan niet niet tegen de dood?" valt natuurlijk ook heel wat te zeggen! Wat er aan de andere kant van de dood is weet je niet. Misschien is het wel de geboorte van iets nieuws?

Als uittredend persoon heb ik wel een vermoeden.

Hegel heeft het over een vervolmakingsproces: "Hoe kom je als sterfelijk wezen met beperkt zicht tot de allesomvattende kennis van de Wereldgeest?"
En is die Wereldgeest er wel? En hoe weet je dat dan?

Ik denk niet dat er na de dood allesomvattende kennis is. Bij mijn uittredingen had ik beslist niet allesomvattende kennis.

En volgens Heidegger wordt de mens gedreven door angst voor de dood. En kunnen alleen diegenen die hun sterfelijkheid aanvaarden op authentieke wijze leven. Dat zou je "leven met de dood" kunnen noemen. Dat spreekt mij ook wel aan. Leven in angst voor iets wat er überhaupt niet is zolang je leeft is jammer van je leven.

Er zijn ook mensen die de dood aanvaarden en soms er zelfs naar uitkijken.

@ Zolderworm:
Mensen met een exterieure waarneming van het eigen lichaam, hebben reden om zichzelf niet als lichaam te zien maar als wezen dat een lichaam hééft. Volgens mij is door die exterieure waarneming van het eigen lichaam het duidelijk dat het bewustzijn zich (ook) buiten de hersenen bevindt.

[Zolderworm]

Maar voor het taoïstische "We staan positief tegen alle transformerende levensstadia, dus waarom dan niet niet tegen de dood?" valt natuurlijk ook heel wat te zeggen! Wat er aan de andere kant van de dood is weet je niet. Misschien is het wel de geboorte van iets nieuws?

Als uittredend persoon heb ik wel een vermoeden.

Hegel heeft het over een vervolmakingsproces: "Hoe kom je als sterfelijk wezen met beperkt zicht tot de allesomvattende kennis van de Wereldgeest?"
En is die Wereldgeest er wel? En hoe weet je dat dan?

Ik denk niet dat er na de dood allesomvattende kennis is. Bij mijn uittredingen had ik beslist niet allesomvattende kennis.

En volgens Heidegger wordt de mens gedreven door angst voor de dood. En kunnen alleen diegenen die hun sterfelijkheid aanvaarden op authentieke wijze leven. Dat zou je "leven met de dood" kunnen noemen. Dat spreekt mij ook wel aan. Leven in angst voor iets wat er überhaupt niet is zolang je leeft is jammer van je leven.

Er zijn ook mensen die de dood aanvaarden en soms er zelfs naar uitkijken.

@ Zolderworm:
Mensen met een exterieure waarneming van het eigen lichaam, hebben reden om zichzelf niet als lichaam te zien maar als wezen dat een lichaam hééft. Volgens mij is door die exterieure waarneming van het eigen lichaam het duidelijk dat het bewustzijn zich (ook) buiten de hersenen bevindt.

Dat denk ik ook. Maar normaliter heb ik geen exterieure waarneming van het eigen lichaam (zou ik denken). Maar toch had ik uittredingen, waarbij ik m'n lichaam op afstand zag liggen.

[hopper]

Mensen met een exterieure waarneming van het eigen lichaam, hebben reden om zichzelf niet als lichaam te zien maar als wezen dat een lichaam hééft. Volgens mij is door die exterieure waarneming van het eigen lichaam het duidelijk dat het bewustzijn zich (ook) buiten de hersenen bevindt.

Het zou ook wel heel merkwaardig zijn als waarneming zich alleen in het eigen lichaam zou bevinden.
Per slot van rekening nemen we het eigen lichaam ook intern waar.
Je kunt jezelf wel als lichaam zien, maar dat is dan wel een hele merkwaardige conclusie.

[Petra]

En waar is de mens vrij van? Van alle persoonlijke bindingen.

Dat is nou net.. waar ik niet vrij van wil zijn.
Je kunt het ook zien als een meerwaarde.
Ik hoef ook niet leeg te zijn of te worden. Ik wacht wel tot het moment vanzelf daar is.

[peda]

Mensen met een exterieure waarneming van het eigen lichaam, hebben reden om zichzelf niet als lichaam te zien maar als wezen dat een lichaam hééft. Volgens mij is door die exterieure waarneming van het eigen lichaam het duidelijk dat het bewustzijn zich (ook) buiten de hersenen bevindt.

Het zou ook wel heel merkwaardig zijn als waarneming zich alleen in het eigen lichaam zou bevinden.
Per slot van rekening nemen we het eigen lichaam ook intern waar.
Je kunt jezelf wel als lichaam zien, maar dat is dan wel een hele merkwaardige conclusie.

De naturalist ziet de hersenen ( behorend tot het lichaam ) ook als stoffelijk met de emergente mogelijkheid om bewustzijn te genereren. Bewustzijn wordt in die visie voor 100 % "' opgehoest "' door de stof ( hersenen ). De stoffelijke hersenen leveren de mogelijkheid om te kunnen zien ( waarnemen ) en vervolgens maakt een ander deel van de stoffelijke hersenen het weer mogelijk om over het waargenomene na te denken ( al of niet wetenschappelijk ), of de waarneming in te brengen in een filosofische/ theologische beschouwing. In de naturalistische beschouwing, begint de fantasie/ illusie wereld heel snel. Zie je de hersenen niet als Bron voor Al wat Is, dan wordt het piekeren over Wat/ Wie dan wel de Bron van Al wat Is, is. Boeiende tegenstellingen en bestaansgrond in mijn optiek voor G G. Niet zwijgen, maar spreken, ook wanneer de vragen niet afdoende beantwoord kunnen worden.

[hopper]

De naturalist ziet de hersenen ( behorend tot het lichaam ) ook als stoffelijk met de emergente mogelijkheid om bewustzijn te genereren. Bewustzijn wordt in die visie voor 100 % "' opgehoest "' door de stof ( hersenen ). De stoffelijke hersenen leveren de mogelijkheid om te kunnen zien ( waarnemen ) en vervolgens maakt een ander deel van de stoffelijke hersenen het weer mogelijk om over het waargenomene na te denken ( al of niet wetenschappelijk ), of de waarneming in te brengen in een filosofische/ theologische beschouwing. In de naturalistische beschouwing, begint de fantasie/ illusie wereld heel snel. Zie je de hersenen niet als Bron voor Al wat Is, dan wordt het piekeren over Wat/ Wie dan wel de Bron van Al wat Is, is. Boeiende tegenstellingen en bestaansgrond in mijn optiek voor G G. Niet zwijgen, maar spreken, ook wanneer de vragen niet afdoende beantwoord kunnen worden.

Zelfs de wetenschap heeft nog nooit bewustzijn gevonden in de hersenen. Wat wel duidelijk is dat een flinke klap op diezelfde hersenen het bewustzijn doet verdwijnen. Er is dus wel een verband, maar men weet niet welke.

Als ik het wiki-begrip voor bewustzijn aan hou, dan is bewustzijn het geestesvermogen om de buitenwereld waar te nemen en te verwerken.
Maar wat is er in die buitenwereld? Stof! En wat zijn mijn hersenen? Ook stof. Het is ook mogelijk om niet alleen de buitenwereld waar te nemen, maar ook de binnenwereld. En dan blijkt ook mijn bewustzijn helemaal niet in de hersenen te zetelen. Bewustzijn maakt gebruik van de hersenen, het is er mee verbonden. En nog verder zijn er de zintuigen welke als 'gereedschap' dienen om waar te nemen.

In de naturalistische beschouwing begint men al snel te 'zweven'. Men onderzoekt niet, maar fantaseert. Ik weet ook wel hoe dat komt, men is gepreoccupeerd door alles wat fysiek tastbaar is.

Zinvoller is de filosofie/theologie te gebruiken om tot zinnige antwoorden te komen. Door het doen van het onderzoek veranderd de onderzoeker mee.
In een filosofie over de dood kan men zich afvragen wat er nu eigenlijk dood is en wat is er levend? En wat betekenen die begrippen eigenlijk voor mij?
In de naturalistische beschouwing strekt leven zich uit van geboorte tot dood en dat is het dan. Maar de naturalisten hebben het altijd over de wereld van veranderingen. Doch bewustzijn is datgene wat zelf onveranderlijk is. De Hopper als baby, kleuter, puber en jongvolwassene zijn al lang al morsdood. Het bewustzijn -de stille getuige- is nog altijd aanwezig en slaat gade.

[peda]

Hallo Hopper,

In de grote Godsdiensten heeft God ( het Super-Bewustzijn ) altijd ongeschapen bestaan. God heeft vervolgens menselijke bewust zijnen ( zielen ) geschapen.
Een uitzondering hierop verkondigt Messenger. God heeft de Godsvonken niet geschapen, maar deze "' vonken "' bestaan ongeschapen, quasi als Goden in een mini-uitvoering van God Zelve. In het Oosten bestaat de opvatting van Transcendentie, een Super-Bewustzijnswereld, als de Bron Van Alles dat Bestaat. De Super-Bewustzijnswereld vloeit voortdurend uit, emaneert in een oneindige veelheid van geestelijke vormen en structuren die allen ook weer verder kunnen emaneren tot een fase wordt bereikt dat de Ultieme Oorsprong is "'vergeten"' , de stoffelijke wereld is dan bereikt. Hier kan een vergelijking met Plato's schaduwwereld ( de Demiurch als stof schepper ) worden gemaakt. Waar ik wel benieuwd naar ben, is waar jij het menselijk bewustzijn ( het Nirwana -ik, de stille getuige ) vandaan ziet komen en waarom in jouw optiek dit "' hogere "' menselijke bewustzijn zich koppelt aan de lagere stofvorm, t.w. de biologische mens. Is dat een soort van Kosmische Wet ?