Is er nu wel een Pad of is er nu geen Pad?

[dingo]

Het menselijke pad is een cirkel, elke keer als er iets nieuws wordt waargenomen blijkt het de achterkant te zijn van iets wat al geweest is.

[peda]

Het menselijke pad is een cirkel, elke keer als er iets nieuws wordt waargenomen blijkt het de achterkant te zijn van iets wat al geweest is.

Dat geldt zeker voor het spirituele veld, baanbrekende nieuwe inzichten komen niet meer tevoorschijn. In de wetenschap is dat anders.
Het christendom kent nog de "' Wederkomst '', waar de '' heilsweg '' in de geschiedenis wordt voortgezet. Blijft de '' Wederkomst '' uit dan verkeert ook het christendom evenals al de andere bloemen in grote stilstand.

[Messenger]

Het menselijke pad is een cirkel, elke keer als er iets nieuws wordt waargenomen blijkt het de achterkant te zijn van iets wat al geweest is.

Dat geldt zeker voor het spirituele veld, baanbrekende nieuwe inzichten komen niet meer tevoorschijn. In de wetenschap is dat anders.

De baanbrekende inzichten zijn er altijd geweest, net als alle wetenschappelijke ontdekkingen. Door de cirkels in het leven (het leven dat was, is en zal zijn in het NU) kom je vroeg of laat tot dat baanbrekende inzicht of wordt genezing van een progressieve aandoening vroeg of laat mogelijk.

Het hele leven verloopt in cirkels. Inzichten worden telkens op een ietwat andere manier verteld, wetenschappelijke onderzoeken brengen (soms heel onverwacht) eens resultaat.

[peda]

Het menselijke pad is een cirkel, elke keer als er iets nieuws wordt waargenomen blijkt het de achterkant te zijn van iets wat al geweest is.

Dat geldt zeker voor het spirituele veld, baanbrekende nieuwe inzichten komen niet meer tevoorschijn. In de wetenschap is dat anders.

De baanbrekende inzichten zijn er altijd geweest, net als alle wetenschappelijke ontdekkingen. Door de cirkels in het leven (het leven dat was, is en zal zijn in het NU) kom je vroeg of laat tot dat baanbrekende inzicht of wordt genezing van een progressieve aandoening vroeg of laat mogelijk.

Het hele leven verloopt in cirkels. Inzichten worden telkens op een ietwat andere manier verteld, wetenschappelijke onderzoeken brengen (soms heel onverwacht) eens resultaat.

Nieuwe baanbrekende spirituele inzichten zie ik nergens ontstaan. De gehele fundering is oer-oud. Ook Walsch combineerde een aantal oude gedachten tot een nieuw geloofs-concept. De Godsvonk was reeds bekend bij Plato en kwam ook voor in de emanatie-leer van het Oosten.

[hopper]

Samsara of Saṃsāra (Sanskriet en Pali: in cirkels ronddraaien), is in boeddhisme en hindoeïsme de cyclus van dood en wedergeboorte zonder begin en schijnbaar zonder eind, onder invloed van begoocheling en karma en vol met lijden.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Samsara

Samsara vindt plaats in de drie werelden:

de kamadhatu (de wereld van begeerte)
de rupadhatu (de wereld van fijn-materiële vorm)
de arupadhatu (de vormloze wereld)

In de vormloze wereld is er dus ook een rondgaand pad. Arupadhatu wordt ook wel het Arupa loka genoemd. Dat verwijst naar een lokatie.
Waarom mensen er in slagen de cirkels te verlaten is eigenlijk een raadsel. Dat betekent dat er een moraliserende kracht is buiten de cirkel.
Maar daar kun je niets van weten als je nog in rondjes ronddraait. Daarom blijft men dan ook in de cirkel. Angst voor het niets.

[hopper]

Een moraliserende kracht van buiten de cirkel kan dus nooit van de persoon 'zelf' afkomstig zijn.
Maar kan wel een handeling vereisen van de persoon. Geen handeling voortkomend uit religie of ideologie of een andere overtuiging.
Handelingen van de persoon afgewend dus, waarbij er geen voordeel is te behalen voor de persoon.
Het eigen 'zelf' echter trekt als een magneet steeds alles naar zich toe. Het is het eigen 'zelf' wat zichzelf wenst te verlossen en dat kan helemaal niet.

De cirkels liggen dan ook vol met valkuilen. Het eigen denken is immers ook al gericht op het eigen 'zelf'. En wie handelt er nu tegen het eigen belang in? En dan nog. Iedere centrum (mens) werkt als een planeet: het trekt alles naar zich toe. Buiten de cirkel ligt het domein van de tantrische seks. Ook al weer zo'n leuk hebbedingetje. Dat valt al weer snel naar het centrum toe om zich mee te vermaken.

[dingo]

Het menselijke pad is een cirkel, elke keer als er iets nieuws wordt waargenomen blijkt het de achterkant te zijn van iets wat al geweest is.

Dat geldt zeker voor het spirituele veld, baanbrekende nieuwe inzichten komen niet meer tevoorschijn. In de wetenschap is dat anders.

De baanbrekende inzichten zijn er altijd geweest, net als alle wetenschappelijke ontdekkingen. Door de cirkels in het leven (het leven dat was, is en zal zijn in het NU) kom je vroeg of laat tot dat baanbrekende inzicht of wordt genezing van een progressieve aandoening vroeg of laat mogelijk.

Het hele leven verloopt in cirkels. Inzichten worden telkens op een ietwat andere manier verteld, wetenschappelijke onderzoeken brengen (soms heel onverwacht) eens resultaat.

Nieuwe baanbrekende spirituele inzichten zie ik nergens ontstaan. De gehele fundering is oer-oud. Ook Walsch combineerde een aantal oude gedachten tot een nieuw geloofs-concept. De Godsvonk was reeds bekend bij Plato en kwam ook voor in de emanatie-leer van het Oosten.

Ook in de wetenschap is er niets nieuws, we ontdekken wel dingen maar die zijn er altijd al geweest. Uiteindelijk bestaat alles uit elementen maar we zijn niet in staat nieuwe elementen uit "niets" te maken.

[peda]

Het menselijke pad is een cirkel, elke keer als er iets nieuws wordt waargenomen blijkt het de achterkant te zijn van iets wat al geweest is.

Dat geldt zeker voor het spirituele veld, baanbrekende nieuwe inzichten komen niet meer tevoorschijn. In de wetenschap is dat anders.

De baanbrekende inzichten zijn er altijd geweest, net als alle wetenschappelijke ontdekkingen. Door de cirkels in het leven (het leven dat was, is en zal zijn in het NU) kom je vroeg of laat tot dat baanbrekende inzicht of wordt genezing van een progressieve aandoening vroeg of laat mogelijk.

Het hele leven verloopt in cirkels. Inzichten worden telkens op een ietwat andere manier verteld, wetenschappelijke onderzoeken brengen (soms heel onverwacht) eens resultaat.

Nieuwe baanbrekende spirituele inzichten zie ik nergens ontstaan. De gehele fundering is oer-oud. Ook Walsch combineerde een aantal oude gedachten tot een nieuw geloofs-concept. De Godsvonk was reeds bekend bij Plato en kwam ook voor in de emanatie-leer van het Oosten.

Ook in de wetenschap is er niets nieuws, we ontdekken wel dingen maar die zijn er altijd al geweest. Uiteindelijk bestaat alles uit elementen maar we zijn niet in staat nieuwe elementen uit "niets" te maken.

Dat de mens slechts kan ontdekken wat er voorafgaand aan de ontdekking reeds was, dat klopt natuurlijk. Alleen bij het spirituele zie ik qua inzicht verkrijging de grenzen reeds meer dan duizend jaren geleden bereikt. Bij de wetenschap wordt nog steeds baanbrekend nieuw inzicht verkregen. Wel een duidelijk verschil. In het spirituele wordt weliswaar nog steeds het oude van een nieuwere verpakking voorzien, maar baanbrekend nieuw is het niet. Ook in het grote veld van de esoterie wordt regelmatig teruggegrepen op de oude gnostiek of hindoe inzichten en daaruit een nieuw concept samengesteld. Over de visie op de Status van Jezus was het ook na enige honderden jaren na zijn levenswandel voorbij met nieuwigheden voortkomende uit fundamentele creativiteit. Wat later in de theologie verscheen was een uitdieping van eerdere fundamentele hoofdregels, maar in mijn optiek geen baanbrekend trend-zettend nieuw inzicht.

[Messenger]

Nieuwe baanbrekende spirituele inzichten zie ik nergens ontstaan. De gehele fundering is oer-oud. Ook Walsch combineerde een aantal oude gedachten tot een nieuw geloofs-concept. De Godsvonk was reeds bekend bij Plato en kwam ook voor in de emanatie-leer van het Oosten.

De mensheid heeft overwegend geloofd in een krijgsgod, een oordelend en straffend heerser, waarop de mens niet 100% kan vertrouwen.
Ook ziet een overgroot deel zich als zondig schepsel en wordt het hele leven als een beproeving gezien.

Het is baanbrekend als een Godsbeeld ontstaat van een onvoorwaardelijke liefde, die iedere mens innig en om niet liefheeft.
Dat door de vrije wil niemand kan zondigen, omdat er geen geboden of andere voorwaarden zijn. Bovendien is de mens geen schepsel dat door God kan worden verlaten als dat zo uitkomt, maar is de mens een onlosmakelijk deel van God's alomtegenwoordige wezen.

Van de oer-oude fundering heeft Walsch wel kennis genomen, maar blijft daar weinig van over.
Toets je de oer-oude fundering aan bijvoorbeeld de 8 kenmerken die ik telkens noem (Walsch somt die niet op zoals ik en schermt daar ook niet mee zoals ik), blijkt die oer-oude fundering op drijfzand te liggen.

[peda]

Hallo Messenger,

Plato hield zich 400 v C ook niet bezig met de bijbelse stamgod, maar had wel de idee van de onsterfelijke immateriele menselijke ziel, afkomstig uit het goddelijke en had voorts reeds goede gedachten over de Liefde, die de menselijke liefde Oversteeg. Walsch verbindt , zoals trouwens enorm vele anderen, oude gedachten/ concepten tot een nieuwe visie. Op zich duidelijk voortschrijdend inzicht, maar m.i. geen baanbrekend nieuw inzicht. Dat lukt ook niet omdat reeds meer dan duizend jaren geleden, het gehele spirituele instrumentarium was uitgevonden.

[Messenger]

Hallo Messenger,

Plato hield zich 400 v C ook niet bezig met de bijbelse stamgod, maar had wel de idee van de onsterfelijke immateriele menselijke ziel, afkomstig uit het goddelijke en had voorts reeds goede gedachten over de Liefde, die de menselijke liefde Oversteeg. Walsch verbindt , zoals trouwens enorm vele anderen, oude gedachten/ concepten tot een nieuwe visie. Op zich duidelijk voortschrijdend inzicht, maar m.i. geen baanbrekend nieuw inzicht. Dat lukt ook niet omdat reeds meer dan duizend jaren geleden, het gehele spirituele instrumentarium was uitgevonden.

Ik vind het dan wel een beetje jammer dat niet Plato maar de bijbelse stamgod zoveel volgelingen kreeg.
De wereld had er dan nu heel anders uitgezien naar mijn idee.

[peda]

Hallo Messenger,

Plato hield zich 400 v C ook niet bezig met de bijbelse stamgod, maar had wel de idee van de onsterfelijke immateriele menselijke ziel, afkomstig uit het goddelijke en had voorts reeds goede gedachten over de Liefde, die de menselijke liefde Oversteeg. Walsch verbindt , zoals trouwens enorm vele anderen, oude gedachten/ concepten tot een nieuwe visie. Op zich duidelijk voortschrijdend inzicht, maar m.i. geen baanbrekend nieuw inzicht. Dat lukt ook niet omdat reeds meer dan duizend jaren geleden, het gehele spirituele instrumentarium was uitgevonden.

Ik vind het dan wel een beetje jammer dat niet Plato maar de bijbelse stamgod zoveel volgelingen kreeg.
De wereld had er dan nu heel anders uitgezien naar mijn idee.

Inderdaad, maar Plato was een filosoof en die hielden zich niet bezig met de grote kaste van ongeletterden. De priesterkaste concentreerde zich juist op de gigantisch vele ongeletterden, die voor hen alle dienstbaarheden om niet, moesten verrichten. Geen groot wonder derhalve dat de God van de priesterkaste een volledig andere inhoud had als de God van Plato. Bij de God van Plato zou de priesterkaste niet zo bevoorrecht en elitair kunnen leven zoals zij leefden.

[hopper]

Het is baanbrekend als een Godsbeeld ontstaat van een onvoorwaardelijke liefde, die iedere mens innig en om niet liefheeft.
Dat door de vrije wil niemand kan zondigen, omdat er geen geboden of andere voorwaarden zijn. Bovendien is de mens geen schepsel dat door God kan worden verlaten als dat zo uitkomt, maar is de mens een onlosmakelijk deel van God's alomtegenwoordige wezen.

Onvoorwaardelijke liefde kan niet als een (Gods)beeld bestaan. Het hebben van een (Gods)beeld impliceert een opgave, doch liefde kan alleen existeren in volledige vrijheid zonder doel en zonder (Goddelijke) opdracht van iets of iemand. Liefde kan alleen daadwerkelijk bestaansgrond hebben als het 'zelf' er niet is. Dat wat men doorgaans 'liefde' noemt echter is niet ontdaan van zelfgerichtheid (Ik geef om jou, ik hou van jou, ik vergeef jou enz) en om die reden geen volledig begrepen liefde. In daadwerkelijk begrepen liefde is er geen handelend en lijdend voorwerp, geen ik die van een naaste houdt, maar is het ik in jou en jij in mij. Een bewustheid van veelheid in eenheid.

Ik vind het dan wel een beetje jammer dat niet Plato maar de bijbelse stamgod zoveel volgelingen kreeg.
De wereld had er dan nu heel anders uitgezien naar mijn idee.

Plato is intellectueler dan de bijbel. Daarom prefereer ik toch de vertellingen zoals in de bijbel vermeld.
Omdat het lijdensverhaal invoelbaar is voor de lijdende mens. Intellectuele hoogstandjes kunnen daarna altijd nog.
Maar wie denkt dat spiritualiteit alleen voor hoogbegaafden is die heeft het ontzettend mis.

[hopper]

Dat wat men 'liefde' noemt kan eigenlijk alleen begrepen worden als ongespiegelde ervaring.
Dan ben 'ik' niet onderworpen aan 'jou' noch ben 'ik' overheerser van 'jou'.
Het kan (aanvankelijk) alleen ervaren worden in lijden, juist vanwege de afwezigheid van "ik en jou" welke elkaar geschapen hebben binnen het denken. Als 'ik' niet langer van mijn 'naaste' hou dan kan dat voor de buitenstaander als koel, kil en afstandelijk klinken.
Want 'ik' wil altijd zichzelf tot centrum der dingen maken en ook uitblinken in naastenliefde.
Die juist daaróm geen naastenliefde is maar berekening.

Liefde is dus zowel subjectloos als objectloos en kan in gerichtheid niet daadwerkelijk begrepen worden.
Liefde is een mysterie en dat dient ook zo te blijven. Voor altijd buiten het bereik van het denken.
Het denken kan immers alleen denken óver iets en is derhalve altijd objectgericht.

[hopper]

https://verbodengeschriften.nl/html/pla ... -grot.html

Toch is Plato een van mijn favorieten. Niet omdat ik intellectueel ben, maar omdat zijn verhalen mij intellectueel blijven uitdagen.

Zoals elk sprookje, parabel of gelijkenis, probeert Plato in dit verhaal iets duidelijk te maken en eigenlijk is de boodschap heel eenvoudig. Socrates stelt de vraag of mensen wel helder kijken, zien wat ze zien, en komt tot de conclusie dat dat niet het geval is. Hij schetst het beeld van de grot, waarin de mensen van kinds af aan verblijven en zegt ten slotte dat dat "de wereld van het zien (waar hij zichzelf dus ook onder schaart) de gevangenis is," waarmee hij wil zeggen het zien van de mens begrensd is, dat hij een kokerblik heeft, een gekleurde bril op, bevooroordeeld kijkt, en niet ziet wat hij ziet, maar ziet wat hij denkt dat hij ziet. Hij kijkt niet onbevangen, maar door het filter van zijn meningen, overtuigingen, belangen en opgedane ervaringen uit zijn verleden heen. Zoals Herman Hesse dat ooit verwoordde: "Onzuiver en misvormd is de blik vanuit het willen. Pas als wij niets meer willen, pas als ons kijken zuivere beschouwing wordt, opent zich het wezen der dingen, de schoonheid.

Zuiver waarnemen haalt ons uit de wereld van de (waan)voorstellingen). We moeten niet zien wat we denken te zien.

Maar iemand die ooit de echte werkelijkheid heeft aanschouwd, die ontsnapt is uit de grot, doordat hij zich losgemaakt heeft van "het systeem," zijn hoofd leeggemaakt, zijn bril afgezet heeft, al zijn aangeleerde meningen als zinloze ballast heeft doorzien, ervaart en beseft dat hij deel uitmaakt van het Al, de ongedeelde werkelijkheid

Ongedeelde werkelijkheid vereist ook ongedeeld waarnemen. Waarin alle meningen maar ballast zijn.

Wij hebben dus laten zien dat de mogelijkheden en het vermogen om te leren al in de mens aanwezig zijn. Maar net zoals het oog zich alleen van duisternis naar licht kan richten als het hele lichaam dat doet, kan het instrument waarmee de mens inzicht kan verwerven alleen werkzaam zijn als de hele mens zich keert van het Worden naar het Zijn. Dan kan hij geleidelijk wennen aan het aanschouwen van het Zijnde en aan het stralendste en beste van dat Zijnde, met andere woorden, aan het goede.

Krishnamurti was dus allerminst de eerste. (En ik ook niet.) Er is een wereld van het worden (de grot) en een wereld van het Zijn.

[hopper]

https://verbodengeschriften.nl/html/het ... homas.html

Ongeveer 2000 jaar geleden ontsnapte iemand aan de schaduwwereld en kwam terug om de achtergeblevenen te vertellen van het ware leven en ze de weg daar naar toe te wijzen. Toen heette het dat hij uit de doden was opgestaan, mens geworden of wakker geworden was. Tegenwoordig zouden mensen zeggen dat hij de verlichting bereikt had. Hij had ervaren dat rechtvaardigheid de voorwaarde was om de eenvoud en gelukzaligheid te bereiken en dat je als rechtvaardige moeilijk kunt leven in een onrechtvaardige wereld, als een levende temidden van doden.

Jezus was eigenlijk ook uit de grot ontsnapt.

De woorden van de leraar der gerechtigheid, sommigen noemden hem "Jezus", zijn waarschijnlijk het minst geschonden bewaard gebleven in het evangelie van Thomas. De vraag blijft of "Jezus" niet gewoon een metafoor is van de Logos, het geweten of de innerlijke stem en dat de personificatie "Jezus" slechts een constructie is geweest om de boodschap aan op te hangen. Uiteindelijk is dat niet van belang, want het gaat nooit om de boodschapper maar om de boodschap.

Jezus of Plato zijn niet belangrijk, waar die lui het over hebben wel.

Zij die het geloof uitventen voor een arkanum tegen het zedelijk kwaad, zouden zeer laag neerzien op een onnoozele, die zijn gedrag stipt regelde naar de bijbel, en tevens alles durfde verwaarlozen waarover die bijbel zwijgt. Het is een onbetwistbare waarheid, dat Jezus zelf hedentendage weinig kans zou hebben op een vriendelijke ontvangst in een maatschappij van mensen, die zich naar hem noemen en hoogstwaarschijnlijk zouden zijn volgelingen zich haasten hem een plaatsje te bezorgen in een christelijk gekkenhuis. 'Die man is niet van onze tijd' zou het heten en terstond zouden de brave godgeleerden deze of gene spreuk - liefst van hemzelf - bij de hand hebben om Jezus te onderrichten, hoe de 'ware Christen' en grappiger nog, de Christus zelf, wel van zijn tijd hoort te zijn.

Dit heet humor!

Jezus sprak: "Laat hem die zoekt, zonder ophouden zoeken, totdat hij vindt. En als hij vindt, zal hij in verwarring raken, en als hij in verwarring geraakt is, zal hij zich verwonderen, en hij zal heersen over het Al."

Amen!

[peda]

https://verbodengeschriften.nl/html/pla ... -grot.html

Toch is Plato een van mijn favorieten. Niet omdat ik intellectueel ben, maar omdat zijn verhalen mij intellectueel blijven uitdagen.

Wij hebben dus laten zien dat de mogelijkheden en het vermogen om te leren al in de mens aanwezig zijn. Maar net zoals het oog zich alleen van duisternis naar licht kan richten als het hele lichaam dat doet, kan het instrument waarmee de mens inzicht kan verwerven alleen werkzaam zijn als de hele mens zich keert van het Worden naar het Zijn. Dan kan hij geleidelijk wennen aan het aanschouwen van het Zijnde en aan het stralendste en beste van dat Zijnde, met andere woorden, aan het goede.

Krishnamurti was dus allerminst de eerste. (En ik ook niet.) Er is een wereld van het worden (de grot) en een wereld van het Zijn.

Het fijne bij Plato is dat hij het Zijnde concreet benoemd namelijk het Goede, het Volkomene, de Liefde. Kr. snap ik niet en de Tao-isten relativeren zolang dat zij voor mij althans niet meer te begrijpen zijn. Lang leve Plato, de voor mij begrijpelijke filosoof.

[hopper]

Het fijne bij Plato is dat hij het Zijnde concreet benoemd namelijk het Goede, het Volkomene, de Liefde. Kr. snap ik niet en de Tao-isten relativeren zolang dat zij voor mij althans niet meer te begrijpen zijn. Lang leve Plato, de voor mij begrijpelijke filosoof.

Als jij het maar begrijpt, peda.
Plato, Jezus, Tao: het is voor de lezer bestemd.
De allegorie van de grot blijft mij boeien.

[hopper]

https://www.gjerutten.nl/IsHetChristend ... Rutten.pdf

Het christendom kent dus, in tegenstelling tot Plato, ook een belangrijke intrinsieke waarde
toe aan de vergankelijke voorwerpen in de ons omringende materiële wereld. Zij vlucht niet
voor de zinnelijke kant van het leven, zij wil het stoffelijke niet verzaken. Dit is ook de reden
waarom het verhaal over de kruisdood van Jezus van Nazareth zo verschilt van het verhaal
van de executie van Socrates in Plato‟s Phaedo, zoals de filosoof Charles Taylor in zijn boek
Bronnen van het zelf zo treffend toelicht. Socrates meent dat hij helemaal niets van waarde
verliest, dat hij juist een groot goed verwerft. Hij lijkt zelfs te willen zeggen dat het leven een
ziekte is waarvoor de dood het medicijn is. Socrates is dan ook volstrekt onaangedaan. Jezus
staat in de tuin van Gethsemane echter doodsangsten uit en wordt aan het kruis tot wanhoop
gedreven, wanneer hij radeloos uitschreeuwt: “Mijn God, mijn god, waarom hebt Gij mij
verlaten?”.

Er zijn overeenkomsten tussen het platonisme en het christendom en er zijn verschillen.
M.i. is de overeenkomst dat het lichaam als een gevangenis wordt beschouwd en dat er een (werkelijke) wereld achter de waargenomen wereld schuilt.
Maar de omgang met de fysieke dood is verschillend. Onaangedaanheid is anders dan radeloosheid van Jezus.

En niets lijkt van de christelijke liefde voor het aardse te worden uitgesloten, zoals blijkt uit
de omgang van Jezus met de „hoeren en tollenaars‟. Wat zou Plato daarvan gevonden hebben!

Van Plato is bekend dat hij wel een bepaalde hiërarchische indeling kende. Hij had niet veel op met de spreekwoordelijke hoeren en tollenaars.
Wat ik overigens zelf merkwaardig vind van Plato. In het Goede, het Volkomene, de Liefde is er ook plaats voor mededogen voor de minsten onder ons. Ergo: dat gaat helemaal vanzelf.
Anderzijds is het contemplatieve leven van de geest historisch gezien geen groot issue in het christendom, waar Plato degenen die het contemplatieve leven ontdekt hadden leiding wilde geven en de 'machtigen' (laten we zeggen Trump) terzijde wilde schuiven.

Gevoelsmatig ga ik toch meer voor Jezus dan voor Plato. Anderzijds heeft het christendom voor 'de staat' weinig goeds gebracht.

[Storm]

De allegorie van de grot is boeiend, ook de andere allegorieën die beschreven staan. Maar ook de gelijkenissen in het N-T, wat Krishnamurti, Plato, en zoveel wijsgeren, filosofen beweren. Het is iets om over na te denken, het raakt me maar niet zo als Jezus mij raakt. Betekend dat dat ik in een grot leef? Ik vermoed van niet; ik weet dat anderen er anders over denken en dat begrijp ik ook, niets daarvan staat goede omgang met elkaar in de weg. Behalve intolerantie van welke zijde dan ook.

Jezus lijden brengt hem zo dichtbij; het geeft voor mij het lijden in deze wereld weer. Dus mijn pad is het pad achter Hem aan, oh ik neem vaak de paadjes die ontstaan door net naast een pad te sjouwen. Ze zijn het mooist, veel kruiden en veldbloemen, ik let niet zo op een brede of smalle weg. Tenminste niet in mijn levenswandel.

[hopper]

Er zijn zaken die ons raken en er zijn zaken die we kunnen begrijpen, Storm.
Hoofd, Hart en Handelen werken samen en komen gezamenlijk tot begrijpen.