Is het goddelijke religie-overstijgend ?

[HJW]

Veelal zie je dat mensen de verschillen tussen godsdiensten benadrukken en dan de 1 hoger achten dan de ander.
Maar wat als we eens op zoek gaan naar de overeenkomsten tussen godsdiensten.
Ik heb dat wel eens gedaan, en dan zijn zie ik in de kern veel overeenkomsten.

Het boeddhisme met het 8-voudige pad roept op om een goed mens te zijn:
juist begrip, juiste gdachten, juist handelen.

Het jodendom roep in de wetten ook op om goed te zijn voor je naaste, wees zorgzaam voor de weduwen en wezen. Zoek het goede in jezelf en cultiveer dat is toch redelijk de kern.

In het christendom staat liefde centraal. Heb je naaste lief als jezelf, liefde is het allerbelangrijkse volgens de prachtige woorden van I Kor 13.
En in Mattheus: voed de hongerigen, help de dorstigen etc.

In de islam geldt ook dat het omzien naar je naaste een belangrijk iets is. Sommigen maken er een strijdige godsdienst van, maar de kern in anders.
Geef aalmoezen, denk aan je naaste en degene die het minder heeft.

Ik kan ze verder opnoemen, maar de kern s altijd redelijk hetzelfde.
Wat dacht je van de 10 geboden van de indianen ?
https://www.wanttoknow.nl/inspiratie/de ... 0-geboden/

Hoe kan het dat de kern zoveel overeenkomsten vertoont ?

Kan het zijn dat al deze godsdiensten ergens op gebaseerd zijn, op een hoger iets dan het aardse bewustzijn ?
Is dat het goddelijke dat overal zijn sporen achterlaat en menselijke gedachten inspireert ?
Is dat de overkoepelende waarheid ?

Liefde is in alle godsdiensen en levensbeschouwingen te vinden.
Is het een idee om ons als mensen meer te richten op dat wat ons verbindt ipv dat wat ons afscheidt ?

[callista]

Veelal zie je dat mensen de verschillen tussen godsdiensten benadrukken en dan de 1 hoger achten dan de ander.
Maar wat als we eens op zoek gaan naar de overeenkomsten tussen godsdiensten.
Ik heb dat wel eens gedaan, en dan zijn zie ik in de kern veel overeenkomsten.

Ik kan ze verder opnoemen, maar de kern s altijd redelijk hetzelfde.
Wat dacht je van de 10 geboden van de indianen ?
https://www.wanttoknow.nl/inspiratie/de ... 0-geboden/

Ik pik allereerst deze er even uit, die mij het meest aanspreekt.
En bijzonder zuur dat juist deze mensen gekerstend moesten worden ....ja...alhoewel off topic wil ik het toch even zeggen...
Prachtige video....
Dank voor de link..

https://www.wanttoknow.nl/inspiratie/de ... 0-geboden/

[hopper]

I.m.o. gaan alle religies over liefde. Doch dat is niet "dat wat ons verbindt" maar het verbinden zelf.
Dat laatste mag je best God, Allah of anders noemen.
Religies die elkaar bestrijden, verketteren of anderszins is zeker geen liefde.
Dat gaat dus nooit over God.

[Storm]

In veel religies zijn er overeenkomsten. Inderdaad de 10 geboden van de Indianen zijn mooi en door ons mensen gelovig of niet te onderstrepen.
Het zondvloed verhaal komt in veel religies voor en een hiernamaals ook vaak zoals bij de indianen de eeuwige jachtvelden.
De 3 abrahamitische geloven hebben veel raakvlakken en wijzen naar dezelfde God en ik denk dat we van elkaar kunnen leren.
Het hindoeïsme ken ik het minst, ken ook weinig mensen die hindoe zijn.
Er zijn onderling ook steeds meer ontmoetingen en persoonlijk vind ik dat goed, "Nieuw Wij" plaatst dat vaak als er ontmoetingen zijn. https://www.nieuwwij.nl/

[Zolderworm]

Veelal zie je dat mensen de verschillen tussen godsdiensten benadrukken en dan de 1 hoger achten dan de ander.
Maar wat als we eens op zoek gaan naar de overeenkomsten tussen godsdiensten.
Ik heb dat wel eens gedaan, en dan zijn zie ik in de kern veel overeenkomsten.

Het boeddhisme met het 8-voudige pad roept op om een goed mens te zijn:
juist begrip, juiste gdachten, juist handelen.

Het jodendom roep in de wetten ook op om goed te zijn voor je naaste, wees zorgzaam voor de weduwen en wezen. Zoek het goede in jezelf en cultiveer dat is toch redelijk de kern.

In het christendom staat liefde centraal. Heb je naaste lief als jezelf, liefde is het allerbelangrijkse volgens de prachtige woorden van I Kor 13.
En in Mattheus: voed de hongerigen, help de dorstigen etc.

In de islam geldt ook dat het omzien naar je naaste een belangrijk iets is. Sommigen maken er een strijdige godsdienst van, maar de kern in anders.
Geef aalmoezen, denk aan je naaste en degene die het minder heeft.

Ik kan ze verder opnoemen, maar de kern s altijd redelijk hetzelfde.
Wat dacht je van de 10 geboden van de indianen ?
https://www.wanttoknow.nl/inspiratie/de ... 0-geboden/

Hoe kan het dat de kern zoveel overeenkomsten vertoont ?

Kan het zijn dat al deze godsdiensten ergens op gebaseerd zijn, op een hoger iets dan het aardse bewustzijn ?
Is dat het goddelijke dat overal zijn sporen achterlaat en menselijke gedachten inspireert ?
Is dat de overkoepelende waarheid ?

Liefde is in alle godsdiensen en levensbeschouwingen te vinden.
Is het een idee om ons als mensen meer te richten op dat wat ons verbindt ipv dat wat ons afscheidt ?

Het humanisme stelt ook de liefde voor de medemens centraal. Dus op zich is dat niet specifiek iets voor het religie. Het zou vreemd als inbreligie het vermoorden van de medemens cenraal staat, ook komt dat ook wel voor. Wat religies wel gemeenschappelijk hebben is dat je in vrijwel alle religies symbolische reprensentaties van het idividuatieproces regenkomt. Carl Jung heeft daar uitgebreid onderzoek naar gedaan.

[Mart]

Liefde is in alle godsdiensen en levensbeschouwingen te vinden.

Liefde is een menselijk fenomeen. Jezelf identificeren met een godsdienst, een ideologie of een nationaliteit, betekent jezelf afscheiden van de rest.

[Robert Frans]

Veelal zie je dat mensen de verschillen tussen godsdiensten benadrukken en dan de 1 hoger achten dan de ander.
Maar wat als we eens op zoek gaan naar de overeenkomsten tussen godsdiensten.
Ik heb dat wel eens gedaan, en dan zijn zie ik in de kern veel overeenkomsten.

[...]

Hoe kan het dat de kern zoveel overeenkomsten vertoont ?

Kan het zijn dat al deze godsdiensten ergens op gebaseerd zijn, op een hoger iets dan het aardse bewustzijn ?
Is dat het goddelijke dat overal zijn sporen achterlaat en menselijke gedachten inspireert ?
Is dat de overkoepelende waarheid ?

Binnen het katholicisme wordt er vanuit gegaan dat in elke levensbeschouwing sporen van licht, schoonheid en waarheid te vinden zijn en er dus inderdaad een universele moraal is die in het menselijk geweten is gelegd. Een moraal die ik zelf als volgt zou willen proberen te omschrijven:

Wat je geeft is wat je ontvangt.
De grootste is degene die de kleinste durft te zijn.
Het meest vrij is degene die het minst nodig heeft.
Hoe minder verwachtingen, hoe meer vrede.
Echt geluk is anderen gelukkig maken en daar gelukkig van worden.
Behandel de ander zoals je zelf behandeld wil worden.

Het gaat dus niet zozeer om wetten en geboden of om culturele overeenkomsten, maar om een existentiëel begrip van wat het is om mens te zijn. En de mens verlangt naar verlossing, ofwel naar verlichting, omdat zij zich beseft dat zij geneigd is niet naar deze moraal te leven, daardoor veel kwaad verricht, maar wel naar die allesomvattende vrede verlangt en volgens het katholicisme ook een ingeschapen godsverlangen heeft.
In Handelingen 17 omschrijft Paulus al dat God ook voor de andere volken zorgt en ze Hem tastenderwijs laten vinden. Gelovigen die beweren dat bijvoorbeeld de Drie-eenheid gebaseerd zou zijn op al die triades van goden hebben deels gelijk, maar redeneren in katholiek verstaan uiteraard verkeerd om: die triades zijn gebaseerd op en zo een voorafschaduwing van de Drie-eenheid. Net zoals stervende en verrijzende graangoden, huwelijksvoltrekkingen tussen goden en mensen, offermaaltijden, etc.

Natuurlijk zou je al die levensbeschouwingen, theïstisch of atheïstisch, tekort doen door ze uitsluitend zo te willen verstaan. Ze staan immers ook op zichzelf, met eigen tradities, geboden, leerstellingen, geschiedenissen, verhalen, etc., die kunnen conflicteren met de christelijke. Dat zijn de verschillen die benoemd kunnen en soms ook moeten worden.
Maar vooral in het mystieke verstaan, de katholieke mystiek incluis, wordt begrepen dat we uitsluitend in (gods)beelden kunnen spreken over Degene die in een ontoegankelijk Licht woont, maar ons toch nabij wil zijn en ons wil laten delen in zijn natuur.
Ook als we als katholieken van harte geloven het meest volledige begrip te hebben van wat of wie Waarheid is, beseffen we ons dat ons weten altijd tekortschiet en we nog altijd oneindig veel meer níét dan wél van God weten, al zouden we duizenden dogma's hebben.
De Waarheid mag dan niet relatief zijn, maar ons begrip is dat wel.

[hopper]

Liefde is in alle godsdiensten en levensbeschouwingen te vinden.

Liefde is een menselijk fenomeen. Jezelf identificeren met een godsdienst, een ideologie of een nationaliteit, betekent jezelf afscheiden van de rest.

Midden in de roos! Identificatie staat liefde in de weg. Zie op dit forum: christenen vs atheïsten. Of: beledig mijn profeet niet! Of: maak een grapje over Jezus en zie het zuinige gezicht. De geïndentificeerde mens wil dan Jezus verdedigen. Of Mohammed natuurlijk, dat kan ook nog.

Daarom ben ik ook volger van profeet Hans. Die kan het niks schelen als je hem beledigt. En mij ook niet.

Liefde is een niet-identificatie. Dat waardeer ik ook zo in soefi-moslims. Hun hoogste 'doel' is om ook geen moslim meer te zijn.

[hopper]

Binnen het katholicisme wordt er vanuit gegaan dat in elke levensbeschouwing sporen van licht, schoonheid en waarheid te vinden zijn en er dus inderdaad een universele moraal is die in het menselijk geweten is gelegd. Een moraal die ik zelf als volgt zou willen proberen te omschrijven:

Wat je geeft is wat je ontvangt.
De grootste is degene die de kleinste durft te zijn.
Het meest vrij is degene die het minst nodig heeft.
Hoe minder verwachtingen, hoe meer vrede.
Echt geluk is anderen gelukkig maken en daar gelukkig van worden.
Behandel de ander zoals je zelf behandeld wil worden.

Dat is geen universele moraal, maar een ruilhandel. (Wat je geeft krijg je ook weer terug.)

Natuurlijk zou je al die levensbeschouwingen, theïstisch of atheïstisch, tekort doen door ze uitsluitend zo te willen verstaan. Ze staan immers ook op zichzelf, met eigen tradities, geboden, leerstellingen, geschiedenissen, verhalen, etc., die kunnen conflicteren met de christelijke. Dat zijn de verschillen die benoemd kunnen en soms ook moeten worden.
Maar vooral in het mystieke verstaan, de katholieke mystiek incluis, wordt begrepen dat we uitsluitend in (gods)beelden kunnen spreken over Degene die in een ontoegankelijk Licht woont, maar ons toch nabij wil zijn en ons wil laten delen in zijn natuur.
Ook als we als katholieken van harte geloven het meest volledige begrip te hebben van wat of wie Waarheid is, beseffen we ons dat ons weten altijd tekortschiet en we nog altijd oneindig veel meer níét dan wél van God weten, al zouden we duizenden dogma's hebben.
De Waarheid mag dan niet relatief zijn, maar ons begrip is dat wel.

In de mystiek wordt juist begrepen dat het niet om (gods)beelden gaat.


Er is maar één universele Waarheid en die is dat die Waarheid niet gezegd kan worden omdat je op het moment dat je het zégt tegenover diezelfde Waarheid staat.

[Mart]

In de mystiek wordt juist begrepen dat het niet om (gods)beelden gaat.

Klopt. Het woord komt van μυστικός, wat ''geheimzinnig'', ''transcendent'' betekent. Niet de godsbeelden, maar het daaraan overstijgende, het transcendente, mysterieuze, staat centraal. Het is eerder onverklaarbaar, goddelijk, raadselachtig dan dat het betrekking zou hebben op godsbeelden of beelden in het algemeen. Echter, Robert Frans heeft het niet over de essentie, maar over het spreken erover.

Spreken op zich is reeds een slappe knieval voor het verbeeldende en zou hooguit via poëzie een weg terug kunnen vinden, zoals de door ons beiden geliefde Rumi deed: ''Mijn woorden zijn als een schip en de zee is hun betekenis: kom naar mij toe en ik zal je meenemen naar de diepten van de geest, waar we elkaar kunnen ontmoeten'' en ''Zwijg! Laat degene die de woorden creëert spreken, want hij heeft de deur gemaakt, hij heeft het slot gemaakt en hij heeft ook de sleutel gemaakt'' en ''Wees een lege pagina, onaangeroerd door woorden'' en ''De boodschap achter de woorden is de stem van het hart'' (Rumi).

[Robert Frans]

Dat is geen universele moraal, maar een ruilhandel. (Wat je geeft krijg je ook weer terug.)

Als je in een ravijn springt, val je te pletter. Ruilhandel of gewoon oorzaak en gevolg?
Natuurlijk geloven we dat alles van Gods liefde en barmhartigheid afhangt, maar we geloven ook dat Hij ons zegent naarmate wij vanuit liefde en mededogen leven.
Dat is geen kwestie van een ruilhandel, maar van een liefdesrelatie waarin je geeft en ontvangt. Niet omdat het moet, maar omdat je beiden elkaar graag wil beminnen. In die context wordt dat geven en ontvangen binnen het katholicisme dus verstaan.

In de mystiek wordt juist begrepen dat het niet om (gods)beelden gaat.

Er is maar één universele Waarheid en die is dat die Waarheid niet gezegd kan worden omdat je op het moment dat je het zégt tegenover diezelfde Waarheid staat.

Zou je dit verder willen toelichten?

[hopper]

In de mystiek wordt juist begrepen dat het niet om (gods)beelden gaat.

Klopt. Het woord komt van μυστικός, wat ''geheimzinnig'', ''transcendent'' betekent. Niet de godsbeelden, maar het daaraan overstijgende, het transcendente, mysterieuze, staat centraal. Het is eerder onverklaarbaar, goddelijk, raadselachtig dan dat het betrekking zou hebben op godsbeelden of beelden in het algemeen. Echter, Robert Frans heeft het niet over de essentie, maar over het spreken erover.

Spreken op zich is reeds een slappe knieval voor het verbeeldende en zou hooguit via poëzie een weg terug kunnen vinden, zoals de door ons beiden geliefde Rumi deed: ''Mijn woorden zijn als een schip en de zee is hun betekenis: kom naar mij toe en ik zal je meenemen naar de diepten van de geest, waar we elkaar kunnen ontmoeten'' en ''Zwijg! Laat degene die de woorden creëert spreken, want hij heeft de deur gemaakt, hij heeft het slot gemaakt en hij heeft ook de sleutel gemaakt'' en ''Wees een lege pagina, onaangeroerd door woorden'' en ''De boodschap achter de woorden is de stem van het hart'' (Rumi).

Hier raken we behoorlijk aan de topic vraag. Je haalt hier Rumi aan en die is wel in staat om middels de poëzie over godsbeelden te spreken.

Iemand met een leeg en zuiver hart weerspiegelt beelden van de Onzichtbare.

Merk op dat er een tegenspraak zit in zijn quote. Het gaat dus niet om een 'beeld' zoals we dat kennen als een voorstellingsbeeld.

[Mart]

Natuurlijk geloven we dat alles van Gods liefde en barmhartigheid afhangt, maar we geloven ook dat Hij ons zegent naarmate wij vanuit liefde en mededogen leven. Dat is geen kwestie van een ruilhandel, maar van een liefdesrelatie waarin je geeft en ontvangt. Niet omdat het moet, maar omdat je beiden elkaar graag wil beminnen. In die context wordt dat geven en ontvangen binnen het katholicisme dus verstaan.

Liefde is liefde is liefde. Liefde bestaat. Ik zie de link met God niet.

[hopper]

Als je in een ravijn springt, val je te pletter. Ruilhandel of gewoon oorzaak en gevolg?
Natuurlijk geloven we dat alles van Gods liefde en barmhartigheid afhangt, maar we geloven ook dat Hij ons zegent naarmate wij vanuit liefde en mededogen leven.
Dat is geen kwestie van een ruilhandel, maar van een liefdesrelatie waarin je geeft en ontvangt. Niet omdat het moet, maar omdat je beiden elkaar graag wil beminnen. In die context wordt dat geven en ontvangen binnen het katholicisme dus verstaan.

Het kan zijn dat er vanuit geloof ruilhandel bedreven wordt. Maar ik ben ongelovig en ben van opvatting dat liefde het 'zelf' geen voordeel oplevert.
Het 'zelf' wordt dus ook niet gezegend en het 'zelf' heeft 'zelf' geen voordeel aan (naasten)liefde. Liefde in de mystieke betekenis is juist je 'zelf' weg schenken. Aan wie dan ook: een dakloze, je buurman, een vluchteling. Als je je 'zelf' weg schenkt wordt er niks ontvangen, immers het 'zelf' is er op dat moment niet.

Zou je dit verder willen toelichten?

Het is een Waarheid waarin de mens zichzelf weg schenkt en op gaat in het geheel. Dat is de afwezigheid van relaties. Dat is waar de mysticus naar streeft. Dan zijn alle persoonlijke doelen ook verdwenen. Zolang je nog een doel hebt sta je nog tegenover de Waarheid.

Christelijke mystici spreken ook over zelfontkenning, zelfverloochening.

[Robert Frans]

Liefde is liefde is liefde. Liefde bestaat. Ik zie de link met God niet.

God is liefde.

[callista]

Welke God?

[Bobo]

Het kan zijn dat er vanuit geloof ruilhandel bedreven wordt. Maar ik ben ongelovig en ben van opvatting dat liefde het 'zelf' geen voordeel oplevert.
Het 'zelf' wordt dus ook niet gezegend en het 'zelf' heeft 'zelf' geen voordeel aan (naasten)liefde. Liefde in de mystieke betekenis is juist je 'zelf' weg schenken. Aan wie dan ook: een dakloze, je buurman, een vluchteling. Als je je 'zelf' weg schenkt wordt er niks ontvangen, immers het 'zelf' is er op dat moment niet.

Wie of wat is het dan dat schenkt? Als zelf er niet is? En hoe kan dat geen baat hebben bij dat schenken dan?

[Mart]

Liefde is liefde is liefde. Liefde bestaat. Ik zie de link met God niet.

God is liefde.

Liefde bestaat en is zichzelf voldoende. Het citaat uit 1 Johannes 4:8 lag voor de hand, vandaar m'n preventieve toevoeging: liefde bestaat. Liefde komt niet met dogmas, met de fide, met een kerkelijk opinio tolerata, liefde heeft geen sententia theologice certa en sententia probabilis nodig. Liefde is liefde.

[hopper]

Het kan zijn dat er vanuit geloof ruilhandel bedreven wordt. Maar ik ben ongelovig en ben van opvatting dat liefde het 'zelf' geen voordeel oplevert.
Het 'zelf' wordt dus ook niet gezegend en het 'zelf' heeft 'zelf' geen voordeel aan (naasten)liefde. Liefde in de mystieke betekenis is juist je 'zelf' weg schenken. Aan wie dan ook: een dakloze, je buurman, een vluchteling. Als je je 'zelf' weg schenkt wordt er niks ontvangen, immers het 'zelf' is er op dat moment niet.

Wie of wat is het dan dat schenkt? Als zelf er niet is? En hoe kan dat geen baat hebben bij dat schenken dan?

Het is de 'wie' (het zelf) die schenkt. Het 'zelf' is opgebouwd in het verleden als een verstandelijk kenbare zelf. Het 'zelf' acht zichzelf eigenaar van bezittingen, het 'zelf' wenst allerlei zaken en bovenal: het 'zelf' is aan zichzelf gehecht!

Het is het 'zelf' die overal baat bij meent te hebben. Liefde heeft juist nergens baat bij. En daar kom ik bij mijn belangrijkste bezwaar tegen "bedachte religie". In bedachte religie heeft het 'zelf' voor zichzelf een plaatsje in het hiernamaals in gedachten. Dat is een denkbeeldig hiernamaals, want niemand weet er wat van af.

Het ware zelf is het Christus-zelf. Dat is de gedaantewisseling die je als mens zelf in gang kunt zetten.
Er is dus géén verlosser buiten je zelf. Dat Jezus voor onze zonden is gestorven kun je geloven, maar dat helpt je niks verder.

Er is een morele kracht in de mens die gewoon liefde heet. Liefde is 100 % onbaatzuchtig, oordeelt niet en neemt niet de maat.
Je kunt de Christus in je zelf tot leven wekken door onbaatzuchtig te leven. Precies zoals in het NT staat: de gevangenen bezoeken, de behoeftigen helpen, de vreemdeling huisvesten enz enz. Maar omdat liefde onbaatzuchtig is heb je er zelf niks aan als je gevangenen bezoekt, behoeftigen helpt of de vreemdeling huisvest.

Liefde is niet-zelf. Zelf heb je er dus niks aan. Geen plekje naast God, geen beloning, geen ruilhandel, niks, noppes, nada. Liefde is!

Maar liefde maakt wel vrij van het 'zelf'. Het 'zelf' wat altijd maar aan zichzelf denkt.

[Robert Frans]

Liefde bestaat en is zichzelf voldoende. Het citaat uit 1 Johannes 4:8 lag voor de hand, vandaar m'n preventieve toevoeging: liefde bestaat. Liefde komt niet met dogmas, met de fide, met een kerkelijk opinio tolerata, liefde heeft geen sententia theologice certa en sententia probabilis nodig. Liefde is liefde.

Liefde is echter ook relatie en wil constant zichzelf geven en daarin nieuw leven voortbrengen. Dat is ook de voornaamste reden dat we geloven dat God drie Personen is. In je eentje liefde zijn kan niet, dus is God volmaakte relatie in zichzelf. Volmaakt één en volmaakt te onderscheiden.
Liefde is een dynamische kracht, vol passie en tederheid, kracht en kwetsbaarheid, verlangen en vrede, toegankelijkheid en mysterie. Zij is niet onpersoonlijk, want onpersonen kunnen niet liefhebben, laat staan liefde zíjn. Zoals Paulus schrijft in het beroemde 1 Korintiërs 13:

De liefde is lankmoedig en goedertieren; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij beeldt zich niets in.
Zij geeft niet om de schone schijn, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan.
Zij verheugt zich niet over onrecht, maar vindt haar vreugde in de waarheid.
Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles duldt zij.

Zij geeft zichzelf volledig aan haar geliefde, onvoorwaardelijk, en nodigt haar geliefde uit zich weer aan haar te geven. Niet uit noodzaak, want God heeft aan zichzelf voldoende, maar puur uit vrije wil, puur omdat Hij het wíl, omdat de liefde nieuw leven en zo nog meer liefde wil scheppen.
Het Offer van Christus zien wij dan ook als volledige vervulling van die liefde, omdat God door de Menswording zich zo intiem verbindt met heel de menselijkheid, tot in haar diepste lijden en zelfs tot in de dood, en vervolgens door de verrijzenis de mens verheft uit het kwaad en laat delen in die volmaakte liefde, in zijn goddelijke natuur.
Haar strijd tegen het kwaad, tegen de existentiële breuk tussen God en mens, is daarom des te feller, ook al begrijpen wij die strijd niet altijd, omdat zij er alles voor over heeft om de vereniging tussen God en mens, de volmaakte liefde weer te herstellen.

Als we dus spreken in de mystiek over het samensmelten van God en de mens, dan bedoelen we daarmee de samensmelting waarvan het huwelijk slechts een voorafbeelding is. Want zoals daarin man en vrouw ook één worden en zo God het wil nieuw leven voortbrengen, maar ze wel twee individuele personen blijven, zo wil God ook één worden met ons en samen nieuw, bovennatuurlijk leven voortbrengen, terwijl we beiden wel blijven wie wij zijn. Net zoals God zelf dus volmaakt één is en volmaakt te onderscheiden.

En die mystieke band is er niet enkel voor vergevorderde geestelijke mensen. Zij kan al beginnen in zomaar een slaapkamer, als een eenvoudige arbeider voor het slapen gaat bidt tot God de Vader, door God de Zoon, gedreven door God de heilige Geest, zodat heel het mysterie van de Drie-eenheid, van de God die liefde is, zich zomaar ontvouwt in een gemiddelde doorzonwoning in een anonieme stad.
Want de hele weg die wij met God gaan, van gebed tot sacrament tot naastenliefde, is alreeds mystiek, want mystiek is niets anders dan de vereniging met Hem. De meest verheven, edelmoedige mystiek kan zich zomaar heel dagelijks en heel gewoontjes uiten, in alle nederigheid en verborgenheid, alleen gekend en nimmer verwoordt door God en de betreffende gelovige.

[callista]

Dus als ik het goed begrijp is er überhaupt zonder God geen liefde mogelijk tussen mensen?
Volgens jou?
Hoe zit dat dan met de atheïsten en agnosten o.a.?
Met moslims, joden, hindoes etc.....
Moeten die het zonder liefde stellen?
Weten ze niet wat liefde is?
Weten alleen christenen dat?

[Bobo]

Veelal zie je dat mensen de verschillen tussen godsdiensten benadrukken en dan de 1 hoger achten dan de ander.
Maar wat als we eens op zoek gaan naar de overeenkomsten tussen godsdiensten.
Ik heb dat wel eens gedaan, en dan zijn zie ik in de kern veel overeenkomsten.

Het boeddhisme met het 8-voudige pad roept op om een goed mens te zijn:
juist begrip, juiste gdachten, juist handelen.

Het jodendom roep in de wetten ook op om goed te zijn voor je naaste, wees zorgzaam voor de weduwen en wezen. Zoek het goede in jezelf en cultiveer dat is toch redelijk de kern.

In het christendom staat liefde centraal. Heb je naaste lief als jezelf, liefde is het allerbelangrijkse volgens de prachtige woorden van I Kor 13.
En in Mattheus: voed de hongerigen, help de dorstigen etc.

In de islam geldt ook dat het omzien naar je naaste een belangrijk iets is. Sommigen maken er een strijdige godsdienst van, maar de kern in anders.
Geef aalmoezen, denk aan je naaste en degene die het minder heeft.

Ik kan ze verder opnoemen, maar de kern s altijd redelijk hetzelfde.
Wat dacht je van de 10 geboden van de indianen ?
https://www.wanttoknow.nl/inspiratie/de ... 0-geboden/

Hoe kan het dat de kern zoveel overeenkomsten vertoont ?

Kan het zijn dat al deze godsdiensten ergens op gebaseerd zijn, op een hoger iets dan het aardse bewustzijn ?
Is dat het goddelijke dat overal zijn sporen achterlaat en menselijke gedachten inspireert ?
Is dat de overkoepelende waarheid ?

Liefde is in alle godsdiensen en levensbeschouwingen te vinden.
Is het een idee om ons als mensen meer te richten op dat wat ons verbindt ipv dat wat ons afscheidt ?

Dat vind ik een goed idee. En dat is helemaal niet zo moeilijk maar dan moet je wel bereid zijn ieder mens als een andere jij te zien. Sommige mensen zijn dat nog niet zo gewend.

[Mart]

Liefde bestaat en is zichzelf voldoende. Het citaat uit 1 Johannes 4:8 lag voor de hand, vandaar m'n preventieve toevoeging: liefde bestaat. Liefde komt niet met dogmas, met de fide, met een kerkelijk opinio tolerata, liefde heeft geen sententia theologice certa en sententia probabilis nodig. Liefde is liefde.

Liefde is echter ook relatie en wil constant zichzelf geven en daarin nieuw leven voortbrengen. Dat is ook de voornaamste reden dat we geloven dat God drie Personen is. In je eentje liefde zijn kan niet, dus is God volmaakte relatie in zichzelf. Volmaakt één en volmaakt te onderscheiden.
Liefde is een dynamische kracht, vol passie en tederheid, kracht en kwetsbaarheid, verlangen en vrede, toegankelijkheid en mysterie. Zij is niet onpersoonlijk, want onpersonen kunnen niet liefhebben, laat staan liefde zíjn. Zoals Paulus schrijft in het beroemde 1 Korintiërs 13:

De liefde is lankmoedig en goedertieren; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij beeldt zich niets in.
Zij geeft niet om de schone schijn, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan.
Zij verheugt zich niet over onrecht, maar vindt haar vreugde in de waarheid.
Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles duldt zij.

Jezus is opvallend veel mooier dan het christendom. Met het christendom van de Romein Paulus heb ik niets. Zodra Jezus de draak van bijgeloof had verslagen, zette Paulus hem weer op z'n benen in de naam van Jezus, en indien Paulus het poëtische 1Korintiërs 13 niet had geschreven, zou ik waarschijnlijk een diepe hekel voor hem hebben gevoeld.

Zij geeft zichzelf volledig aan haar geliefde, onvoorwaardelijk, en nodigt haar geliefde uit zich weer aan haar te geven. Niet uit noodzaak, want God heeft aan zichzelf voldoende, maar puur uit vrije wil, puur omdat Hij het wíl, omdat de liefde nieuw leven en zo nog meer liefde wil scheppen.
Het Offer van Christus zien wij dan ook als volledige vervulling van die liefde, omdat God door de Menswording zich zo intiem verbindt met heel de menselijkheid, tot in haar diepste lijden en zelfs tot in de dood, en vervolgens door de verrijzenis de mens verheft uit het kwaad en laat delen in die volmaakte liefde, in zijn goddelijke natuur.
Haar strijd tegen het kwaad, tegen de existentiële breuk tussen God en mens, is daarom des te feller, ook al begrijpen wij die strijd niet altijd, omdat zij er alles voor over heeft om de vereniging tussen God en mens, de volmaakte liefde weer te herstellen.

Als we dus spreken in de mystiek over het samensmelten van God en de mens, dan bedoelen we daarmee de samensmelting waarvan het huwelijk slechts een voorafbeelding is. Want zoals daarin man en vrouw ook één worden en zo God het wil nieuw leven voortbrengen, maar ze wel twee individuele personen blijven, zo wil God ook één worden met ons en samen nieuw, bovennatuurlijk leven voortbrengen, terwijl we beiden wel blijven wie wij zijn. Net zoals God zelf dus volmaakt één is en volmaakt te onderscheiden.

En die mystieke band is er niet enkel voor vergevorderde geestelijke mensen. Zij kan al beginnen in zomaar een slaapkamer, als een eenvoudige arbeider voor het slapen gaat bidt tot God de Vader, door God de Zoon, gedreven door God de heilige Geest, zodat heel het mysterie van de Drie-eenheid, van de God die liefde is, zich zomaar ontvouwt in een gemiddelde doorzonwoning in een anonieme stad.
Want de hele weg die wij met God gaan, van gebed tot sacrament tot naastenliefde, is alreeds mystiek, want mystiek is niets anders dan de vereniging met Hem. De meest verheven, edelmoedige mystiek kan zich zomaar heel dagelijks en heel gewoontjes uiten, in alle nederigheid en verborgenheid, alleen gekend en nimmer verwoordt door God en de betreffende gelovige.

Liefde is ook liefde zonder geloof in twijfelachtige zaken. Er bestaat een verhaaltje waarin de grote chassidische meester Israël Ba'alsjem Tov op z'n rondreizen een jongeman tegenkwam die zich vol liefde uitte op de meest absurde manier. De Ba'alsjem toonde de man Deuteronomium 6:4-7 waarin staat God lief te hebben met het hele hart, ziel en kracht en leerde hem de gebeden. Die nacht sprak God tegen de Ba'alsjem in een droom en riep: ''Israël, wat heb je gedaan? Je hebt M'n grootste diennaar van me weggenomen met je theologie. Ga onmiddelijk terug en herstel het!''

Indien liefde voor jou het mysterie van de Drie-eenheid betekent met sacramenten als het heilig doopsel en vormsel, de eucharistie, huwelijksviering, ziekenzalving en de biecht, ben je vrij die weg te gaan en ben ik vrij het helemaal niets te vinden. Liefde bestaat en is een menselijk fenomeen. Dat is waar onze wegen scheiden.

[Petra]

Liefde is echter ook relatie

Volgens mij is het niet echter ook relatie maar liefde IS relatie.
Alleen op die wereld jezelf lief zitten hebben is denk ik onmogelijk. Je hebt dan geen idee wat het wel of niet is of kan zijn.

Zij geeft zichzelf volledig aan haar geliefde, onvoorwaardelijk, en nodigt haar geliefde uit zich weer aan haar te geven.

Volgens mij zit 'm hier de kneep, we zijn mensen. We kunnen praten over onvoorwaardelijke liefde en erover nadenken en er een beeld van hebben maar om het echt in de praktijk toe te passen is andere koek.

Mart haalde * Rumi aan, die het idd prachtig verwoordt, maar voor mij zit de essentie in dat laatste zinnentje of misschien wel het laatste woord; hart.
Waar volgens mij om gaat is dat dat hart in mij zit. Het is mijn hart. Niet de jouwe of die van wiedanook.
Bobo schreef .."En dat is helemaal niet zo moeilijk maar dan moet je wel bereid zijn ieder mens als een andere jij te zien. Sommige mensen zijn dat nog niet zo gewend."

Volgens mij gaat het niet om gewend zijn. Volgens mij gaat het erom dat ik ieder mens wel als een andere mij kan zien. Maar ze ZIJN het niet.
Mijn hart zit in mij. Een mij met een unieke vingerprint. Daarom kan er ook uit mijn DNA afgelezen worden dat ik dat ben en niet jij. Mijn bewustzijn zweeft daar niet naast of buiten of boven maar is aard en nagelvast verbonden aan die mij.
Wat wij met elkaar gemeen hebben is dat we allebei mens zijn. Verder hebben we vast een hoop gemeenschappelijk en een hoop verschillen. Maar we zijn niet hetzelfde.

Ik geloof niet dat mensen in staat zijn tot onvoorwaardelijke liefde. Simpelweg omdat we beperkt zijn door ons beperkte zelf.
We kunnen geïnspireerd raken door mooie woorden, teksten, gedachten etc.. maar de essentie blijft dat ik door andere dingen geïnspireerd raak dan jij.



*
Mijn woorden zijn als een schip en de zee is hun betekenis: kom naar mij toe en ik zal je meenemen naar de diepten van de geest, waar we elkaar kunnen ontmoeten'' en ''Zwijg! Laat degene die de woorden creëert spreken, want hij heeft de deur gemaakt, hij heeft het slot gemaakt en hij heeft ook de sleutel gemaakt'' en ''Wees een lege pagina, onaangeroerd door woorden'' en ''De boodschap achter de woorden is de stem van het hart'' (Rumi).

[Petra]

Hoe kan het dat de kern zoveel overeenkomsten vertoont ?

Kan het zijn dat al deze godsdiensten ergens op gebaseerd zijn, op een hoger iets dan het aardse bewustzijn ?
Is dat het goddelijke dat overal zijn sporen achterlaat en menselijke gedachten inspireert ?
Is dat de overkoepelende waarheid ?

Liefde is in alle godsdiensen en levensbeschouwingen te vinden.
Is het een idee om ons als mensen meer te richten op dat wat ons verbindt ipv dat wat ons afscheidt ?

Liefde en haat zijn in alle godsdiensten te vinden.
Het zijn twee kanten van dezelfde munt... en die menselijke gedachten daarover om er een goddelijkheid aan vast te knopen gaan om hetzelfde principe.. God en de Duivel. Goed en Kwaad.


https://nl.wikipedia.org/wiki/Abraxas_(god)
Beschrijvingen van Abraxas verschillen reeds in de oudheid, en is in de moderne tijd wel geïnterpreteerd als een Egyptische god of als een demon.