Dank je Storm!Storm schreef: ↑19 mar 2020, 11:32@Petra;
Doordat ik in mijn jeugd een gelovige maar niet starre opvoeding heb gekregen is geloof een deel van mijn leven geworden. Oh er was veel twijfel in veel periodes maar toch kon en wilde ik mij er niet los van maken. Geprobeerd er rationeel naar te kijken maar dan sprong ik weer in die gevoelsmodus.
Ik voel mij thuis, geloven is een onderdeel van mijn wezen en als ik zing of lees dan geloof ik nog meer. Misschien hebben mensen met een soepele geloofsopvoeding wel een blinde vlek, net zoals mensen die een zeer orthodox gelovig opvoeding hadden en soms helemaal afknappen van dat geloof. Maar er soms nooit los van komen..... hun leven lang speelt het een rol.
De verbinding tussen gelovigen onderling heb ik maar ten dele, ik word wel geïnspireerd door velen en herken hen. Ik voel me thuis als ik in kerken kom, ik ken de taal.
Als ik morgen atheïst zal worden -wat bijna gebeurde- zal ik niet anders zijn, zullen mijn relaties met anderen niet anders zijn. Maar ik kan het niet er zal een leeg gat zijn ten hoogte van mijn maag, gemis, melancholie. En Jezus zal zich steeds meer aan mij opdringen, ik zal hem steeds vaker horen in mijn gedachten. Waarom ik dit weet? Het is al eens gebeurd.......gelukkig merkte ik dat al het cynisme, het gescheld op het geloof mij steeds meer terug dreef. Toen besefte ik; ik hou teveel van God om een atheïst te worden. Ben je zonder enig geloof(?) opgevoed dan zal het anders zijn, misschien zelfs onbegrijpelijk.
Dus ik bedank alle anti-theïsten die god en gelovigen min-kukels vinden, religekkies, parasieten zomaar wat woorden die zo vaak langs komen, ze hebben mij en veel gelovigen een dienst bewezen.
Ik vergelijk het met je moeder waar je ook wel min punten van ziet; zodra anderen haar schofferen of belachelijk maken neem je het voor haar op, waarom? Omdat je van haar houdt!
Die kant dacht ik dus op.. als jij morgen atheïst bent.. verander je dan? Ik denk ook van niet. Je wordt niet opeens een slechterik ofzo. Dus waar zit die meerwaarde van God of Jezus dan in? Vroeg ik me af.
En als ik jou goed begrijp.. is het voor jou vooral een persoonlijk gemis. En dat is dan weer het vraagstuk waar ik mijn hoofd over brak. Aan de ene kant is het het egoïsme waar we juist vanaf moeten, maar aan de andere kant lijkt het juist het egoïsme/persoonlijk gewin te zijn wat ons aan God of Jezus zo bindt of aantrekt.
En nogmaals.. dat is niet onaardig bedoeld, en ik snap jou prima en ik gun het je van harte, daar gaat het me niet om.
Wat ik me afvraag is of dat dan een meerwaarde in het algemeen belang zou kunnen zijn. Ik lees een hoop in de richting van kracht, hoop, steun e.d. Misschien is het wel zo dat iedereen die dat zo ervaart daarvan opknapt. Dan zou dat egoïsme helemaal niet iets slechts hoeven zijn.