hopper schreef: ↑21 nov 2020, 21:07
Het gaat me in dit geval meer om het 'respect' hebben voor andermans geloof op zich, Robert Frans.
Respect betekent zoiets als 'waardering hebben voor'. Ik vind het merkwaardig om respect te eisen voor je eigen gedachtengoed.
In het intellectuele domein vind ik geloven, mening-hebben, overtuigingen, van een lagere orde dan mathematisch-logisch denken en nog verder in het intellectuele domein: het schouwen, het 'zien'. Met lagere of hogere orde moet je niet denken in beter of slechter, maar in een trap van ontwikkeling.
In mijn beleving is het heel erg 'not done' om respect op te eisen voor je eigen geloof. Respectabel is degene die zich spiritueel-intellectueel wenst te ontwikkelen (zelfkennis ontwikkelen) Zelfkennis is Godskennis immers. En geloof is nu eenmaal geen zelfkennis. Gelovigen hebben vage praat over een 'ziel', maar als je niet weet 'wat' dat is, waar hebben we het dan over?
Het staat een ieder vrij om zijn kenvermogen te gebruiken om
kennis op te doen. Kennis staat bij mij op een 'respectabelere' plaats dan geloof. Geloof is eenvoudig, niet-geloven is veel moeilijker. Ware kennis opdoen is nog veel moeilijker. Ware kennis leer je niet van mij of een ander, maar van je zelf. Leraren zoals Jezus zijn uiteindelijk niet meer dan de bekende vinger naar de maan.
Respect moet je inderdaad nooit eisen, maar altijd geven. Wat je wil hebben is immers hetgeen je moet geven. En als je bereid bent je in de denkwijzen van de ander te verdiepen, hoe van 'lagere orde' je deze misschien ook vindt, dan kan het zomaar gebeuren dat je er toch wel mooie, ware dingen in ontdekt. Dat gelovigen bijvoorbeeld wel degelijk heel veel zelfkennis blijken te kunnen hebben en ook veel kennis van de menselijke geest in het algemeen, maar het alleen anders verwoorden en daarvoor misschien heel andere verhalen gebruiken dan jij.
Als je dan probeert de taal van de ander zo goed mogelijk te verstaan, daar elke levensbeschouwing eigenlijk een taal is dat verder gaat dan woorden alleen, dan is het heel mogelijk dat je werkelijk inziet wat de ander beweegt en dat je daar misschien meer op kunt aansluiten dan je van tevoren dacht. Natuurlijk zal dat niet altijd zo gebeuren, maar die openheid van geest is denk ik wel goed om te hebben.
Uiteindelijk vertellen we elkaar voortdurend verhalen. Ook de meest geharde atheïst houdt vast aan de eigen verhalen en entiteiten die enkel in verhalen bestaan. Van de universele mensenrechten, die je in geen enkel gen of DNA-profiel zult tegenkomen maar die we toch als natuurlijk en vanzelfsprekend beschouwen, tot een bedrijf als Microsoft, dat feitelijk enkel op papier bestaat maar toch als een persoon handelt en aangesproken wordt.
Volgens sommige toekomstdenkers, met name transhumanisten, zijn wij mensen zélf bestemd om als goden te worden, om eeuwig te leven en onze biologische natuur deels of uiteindelijk geheel achter te laten. Zij geloven dus ook in goden, maar wijzen daarbij simpelweg naar zichzelf.
En zelfs in de wiskunde, die jij terecht hoog aanslaat, wordt er gebruik gemaakt van figuren zoals de cirkel, die als tweedimensionale constructie ook nergens in de natuur terug te vinden is, maar waar wel gewoon mee gerekend wordt. Is de cirkel dan verzonnen, of simpelweg ontdekt door bestudering en berekening van de schepping?
Als dus al duizenden jaren lang het verhaal rondgaat over een God die de mensen liefheeft en hen zich laat ontwikkelen in de strijd tegen het kwaad door nederigheid, zachtmoedigheid en liefde, in allerlei culturen en tijden, is dat dan een verhaal dat we zomaar verzonnen hebben, of een blijkbaar heel volledige verwoording van een waarheid die we altijd al in ons hart droegen?