Yours schreef: 16 feb 2025, 09:47
Binnen de ziel/godsvonk zijn zowel de mannelijke als vrouwelijke eigenschappen vertegenwoordigd. De wens/het verlangen van de ziel/godsvonk, waardoor ‘gebeurde wat moest gebeuren’, had als gevolg dat de verwijdering van God zich voltrok.
Dan zijn die eigenschappen van God daarbinnen als ziel/godsvonk nog altijd aanwezig, maar ‘de druppel’ heeft/had zich door die wens/dat verlangen dus als individu afgescheiden van ‘de oceaan’. Vanaf dat moment moet dat individu zich met de kennis van goed en kwaad die hij/zij dan opdoet een weg banen/zoeken op aarde. Af en toe weer vereenzelvigd zijn met de oceaan gebeurt dan zeker doordat die vrijheid soms weer even opgegeven wordt, maar de individualiteit is onvermijdelijk geboren, zodat je uiteindelijk niet anders kunt dan dat traject tot het einde toe te volgen.
De ziel/godsvonk wordt in de metafysica gezien als puur/ volkomen of welke benaming daarvoor ook moge worden gebruikt.
Hoe kan het dan zijn dat deze status van "' puurheid "" dan in het contact met de stoffelijke wereld wordt verlaten ?
De stoffelijkheid heeft kennelijk het "' vermogen "' om een enorme invloed uit te oefenen op de status "' puurheid "'.
Zowel in de abrahamitische godsdiensten als in de esoterie komen de verhalen rond de "' oorzaak "" van de ellende redelijk overeen, zo mijn optiek.
Het verschil zit met name in het "' pad "" dat gelopen dient te worden om uit de ellende te geraken.
De bekende zelfverlossing versus de verlossing door een Ander. In ieder geval is het aantal verschillende "" ontsnappings-paden "" dermate groot dat er nooit een einde komt aan de juiste-pad--bespreking. De grootste gemene deler is wel "' dat slechts
één pad "" de oplossing aanbiedt.
Het kleinste gemene veelvoud is vervolgens "" welk der vele paden "" levert de echte verlossing. Daarover wordt nooit overeenstemming bereikt, daarom ook de nooit kleiner wordende bonte stoet.
