Leon schreef: 05 aug 2025, 18:02
Tufkah schreef: 05 aug 2025, 17:44
Empathie is het vermogen om je in te leven in de gevoelens en gedachten van anderen, en om hun perspectief te begrijpen. Het is meer dan alleen sympathie; het gaat erom dat je de ander probeert te begrijpen alsof je in hun situatie zit. Empathie veronderstelt nog steeds het éne ik die tegenover het andere ik staat.
Alle schepselen zijn aangedaan met een ontkenning, het ene schepsel ontkent dat het de ander is. Binnen de
natuur is dat heel plausibel, het is voor de muis maar goed dat hij ontkent de kat te zijn. Zo ook is de natuurlijke mens , de ene natuurlijke mens ontkent dat hij de ander is. Zo staan alle natuurlijke mensen in de ego-beleving tegenover elkaar.
En in die ego-beleving is er het inlevings
vermogen noodzakelijk om de gevoelens en gedachten van een ander te begrijpen. Daar is niks mis mee, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar het is wel het ik/zelf/ego die gebruikt maakt van zijn vermogen tot voorstellen om de ander te begrijpen.
Doch binnen de Christus is er een andere wijze van verstaan mogelijk met de ander. Dan blijkt het "niet ik, maar Christus in mij" (Galaten 2:20) moeiteloos over te gaan in het "niet ik, maar Christus in de ander" . Dat is een 'verstaan' van de ander zonder tussenkomst van het inlevingsvermogen. Waarmee ik poog te zeggen dat als het ego is verdwenen ook het gereedschap van het ego in het intermenselijk verkeer niet meer nodig is.
Hoe kan dat? In Christus spreekt de mens het "Mij" op universele wijze uit. Het ego spreekt het 'mij' op individuele wijze uit. Dat universele uitspreken vinden we terug in Marcus 8:35
Want wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen. Maar wie zijn leven
vanwege Mij en voor Gods plan verliest, zal het behouden.
Voor het ego is er geen ruimte om het leven te behouden. Er is alleen ruimte voor Mij en voor Gods plan.
Ik loop vaak tegen: “Wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen” aan. Met een bezorgdheid naleven denk ik mijn leven te kunnen behouden. Het is erg lastig om de zorg voor je leven, de gevolgen managen, los te laten. Ik heb al gemerkt dat het ook mislukte, maar ik kan het toch niet laten te blijven proberen. Ik voel mijzelf verantwoordelijk voor mijn leven (en dat van mijn naasten), maar ik merk wel dat het echt niet lukt. Dat er een vloek op rust. Nu probeer ik dat te accepteren, en dat ook in te passen in mijn verwachtingen.
https://repository.ubn.ru.nl/bitstream/ ... 930733.pdf
Ik zal een stukje citeren uit de beschrijvingen van Johannes van het Kruis.
ledere ziel heeft een innerlijk, waarvan het „zijn" leven is. Dit in- nerlijke is onvervreemdbaar, is ontoegankelijk, ook ontoegankelijk — we zagen het reeds — voor de duivel en voor andere geesten, maar het is ook verborgen voor haarzelf. Immers, wat daaruit op- stijgt — gedachten van het hart noemt Sint-Jan van het Kruis dit — is vormloos, onbepaald. Het zijn geen gedachten in de gangbare betekenis van het woord: geen vast omlijnde, strakke en logische voortbrengselen van het verstand. Deze „gedachten van het hart" moeten nog velerlei omvormingen ondergaan, voordat zij te begrij- pen gedachten worden. Zij moeten eerst opstijgen uit de grond van het hart.
In de theologische beschouwing van JvhK is alleen de menselijke ziel daadwerkelijk "zijn". Zoals hij hier schrijft is dat "zijn" vormloos. Het "zijn" is synoniem aan de stilte. Om dat wat opstijgt vanuit je eigen Leon-ziel te begrijpen dient het allerlei omvormingen te ondergaan voordat Leon het zelf binnen zijn denken kan inbrengen.
Dat is ook de portee van Marcus 8;35 : de mens dient zichzelf te verliezen om zichzelf te kunnen vinden.
In haar werk Kreuzes- wissenschaft, zegt Edith Stein hiervan, dat dit waarnemen een veel oorspronkelijker wijze van bewustzijn is, dan het verstandelijk ken- nen. Het ligt in ieder geval nog vóór de scheiding van vermogens en krachten. De helderheid van het zuiver verstandelijk kennen heeft dit waarnemen niet. Van de andere kant is het rijker dan een uit-sluitend verstandelijke kennis.
(blz 50)
Wat Edith Stein hier zegt is dat het geestelijk waarnemen (wat jij als ziel c.q. geestelijke mens vaardig kunt worden) vele malen rijker is dan het verstandelijke waarnemen (kennen, waarmee hetzelfde wordt bedoeld). De stralende ziel bevindt zich nog voor haar eigen vermogens.
Wat ook uit de tekst blijkt is dat ieder mens (ledere ziel heeft een innerlijk, waarvan het „zijn" leven is.) over een ziel beschikt die kennis heeft van de Waarheid. Potentieel staat ieder mens met één been in de Eeuwigheid. Niemand uitgezonderd. Het probleem is dat de mens met het andere been in de Tijd staat. Zoals Jezus leert dienen we onszelf te verliezen om onszelf te vinden. Wat ook betekent dat Leon zichzelf niet kan vinden, want die moet nou juist verloren gaan. (De zoeker is niet het gezochte). De Waarheid wordt de mens geschonken door God (Het opnieuw geboren worden). En die Waarheid heeft -zoals JvhK zegt- geen vorm.
Hecht dus niet aan dat wat vorm heeft. En daar komen we dan weer bij Paulus uit:
En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.
De paradox van het denken is de poging om iets te ontdekken dat gedachten niet kunnen denken.
