Verbinding uitbreiden?

[peda]

Voor mij verloopt verbinding volgens de bekende liniaal. .
Ik kan prima verbindingen aangaan met andere personen.
Nog sterker, de mens behorende tot de kudde-soorten, moet het juist hebben van het onderling verbinding aangaan, om beter in het leven te staan.
Ga je naar een uiterste positie van de liniaal, dan komt de Goddelijke Verbinding in zicht-bereik.
Wat vervolgens weer onder Goddelijke-Verbinding wordt verstaan, is aan de beschouwer.

[Leon]

Met iets uiterlijks kan je jezelf niet verbinden, of tot eenheid komen. Dat moet iets innerlijks zijn. Het is ook een innerlijk gemis of verlangen naar eenheid. De God op de wolk blijft altijd een externe, en daar kan je je toe verhouden, maar geen verbinding mee aangaan.

Daar zijn we het volledig over eens. De scheidslijnen zijn dan ook niet zozeer katholiek vs protestant of zoiets. Maar esoterisch of exoterisch. Het begrijpen c.q. verstaan van de Bijbel idem dito. In het Evangelie zijn dan ook veel verzen aan te wijzen dat de zoektocht naar God middels "het hart" verloopt.

De Godsvonk in het hart…

[Leon]

Voor mij verloopt verbinding volgens de bekende liniaal. .
Ik kan prima verbindingen aangaan met andere personen.
Nog sterker, de mens behorende tot de kudde-soorten, moet het juist hebben van het onderling verbinding aangaan, om beter in het leven te staan.
Ga je naar een uiterste positie van de liniaal, dan komt de Goddelijke Verbinding in zicht-bereik.
Wat vervolgens weer onder Goddelijke-Verbinding wordt verstaan, is aan de beschouwer.

Sommige surrogaat-verbindingen lijken net echte vervulling, dat klopt, maar uiteindelijk blijkt het het allemaal niet.

[Tufkah]

Daar zijn we het volledig over eens. De scheidslijnen zijn dan ook niet zozeer katholiek vs protestant of zoiets. Maar esoterisch of exoterisch. Het begrijpen c.q. verstaan van de Bijbel idem dito. In het Evangelie zijn dan ook veel verzen aan te wijzen dat de zoektocht naar God middels "het hart" verloopt.

De Godsvonk in het hart…

De zielenvonk. In het ongeschapen deel van de ziel is Gods grond mijn grond. Daar kan de ziel Godsontvankelijk worden/zijn. Maar stoor je niet aan woordjes, Paulus noemt de ziel "de geestelijke mens". Ook de Bijbel-auteurs hadden moeite om dat wat niet te beschrijven valt te beschrijven.

[Tufkah]

Voor mij verloopt verbinding volgens de bekende liniaal. .
Ik kan prima verbindingen aangaan met andere personen.
Nog sterker, de mens behorende tot de kudde-soorten, moet het juist hebben van het onderling verbinding aangaan, om beter in het leven te staan.
Ga je naar een uiterste positie van de liniaal, dan komt de Goddelijke Verbinding in zicht-bereik.
Wat vervolgens weer onder Goddelijke-Verbinding wordt verstaan, is aan de beschouwer.

Het probleem met het zien van God als een persoons-achtige is dat je dan ook een verbinding aan wil gaan met God als een persoonsachtige. Dat draagt altijd een "tegenover zich" met zich mee. Voorbeeld: Jij en ik staan tegenover elkaar als deelnemer aan dit forum, anders dan zouden we dezelfde deelnemer zijn. Als ik met mijn buurman sta te praten dan staat hij zelfs letterlijk tegenover me.

Maar de niet-verbeelde God is Een en heeft geen "tegenover zich". God als verbeelding of God als niet-verbeelding , dat is de kwestie.

[Yours]

Met iets uiterlijks kan je jezelf niet verbinden, of tot eenheid komen. Dat moet iets innerlijks zijn. Het is ook een innerlijk gemis of verlangen naar eenheid. De God op de wolk blijft altijd een externe, en daar kan je je toe verhouden, maar geen verbinding mee aangaan.

Daar zijn we het volledig over eens. De scheidslijnen zijn dan ook niet zozeer katholiek vs protestant of zoiets. Maar esoterisch of exoterisch. Het begrijpen c.q. verstaan van de Bijbel idem dito. In het Evangelie zijn dan ook veel verzen aan te wijzen dat de zoektocht naar God middels "het hart" verloopt.

En als je dan binnen de zoektocht naar God “het hart” laat spreken door empathie, naastenliefde en/of compassie jegens andere mensen ben je volgens jou egoïstisch bezig.

NIET dus, ik maak dan verbinding met andere mensen, sta naast ze en BEN er voor hen zonder egoïstische motieven. Dan ben je gewoon bezig binnen het veld van Goed, zonder ook maar één kwade gedachte. Dat was mijn smalle weg die, zonder dat ik het wist, door het sterven van het ego “in een oogwenk” leidde tot het Leven in Jezus Christus.

[peda]

Betekent het "' sterven "' van het ego dat de mens vervolgens ego-loos door het leven trekt.
Of heeft de mens 2 ego's waarbij het "' edele-ego "' het voortouw neemt nadat het andere lagere-ego gestorven is.
Of betekent '' sterven van het ego "' dat de mens bewust kiest voor een andere levensinstelling, omdat de eerdere levensinsteek gestorven is.
Kortom een andere, blijvende, edele "" ik-gerichtheid "'. Ik volg de laatste visie.

[Tufkah]

Ook een edele ego is nog altijd een ego. Wat er sterft in de mystieke dood is het gehele zelf. De paradox is dat de mens daar niet naar mag streven, het overkomt hem. Als het ego streeft naar zijn eigen dood, dan is dat een actie van datzelfde ego. De mystieke dood is een terugtocht uit het zelf temidden van alle andere zelven. Wat resulteert in een onthechting aan het zelf (jezelf). Als er iets het ego karakteriseert is het gehecht zijn aan zichzelf.

Wanneer die onthechting totaal is, is er (letterlijk) sprake van 'dood'. Van ieder gevoel ontdaan. Het ego kan nooit zichzelf doden, dat is een onmogelijkheid. Pas geheel leeg van zichzelf, is de ziel eigenlijk , dan dooft de zielenvonk ook weer uit. Geen enkele reflectie uit de wereld kan de ziel dan nog beroeren. In deze staat is de ziel weer "als de kinderen", volkomen zoals de ziel was toen hij in de wereld kwam. Dan is het (lege) gemoed én de ziel volkomen één. Niets uit de wereld beroert hem nog.

Johannes 16:33
Deze dingen heb Ik tot u gesproken, opdat gij in Mij vrede hebt. In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goeden moed, Ik heb de wereld overwonnen.

Als niets uit de wereld de ziel nog kan beroeren , dan is de mens Jezus gevolgd én heeft de wereld overwonnen. Dan is de ziel geen onderscheiden presentie meer, de wens om zich van de anderen te onderscheiden (Ten goede of ten kwade) is er uit gestorven. De wereld wordt nog slechts onderscheiden (bezien vanuit de kennende ziel) zonder sympathie of antipathie. Ieder oordeel over de wereld is dan aan God.

Wat niet wegneemt dat de kennende ziel aan de vrucht de boom herkent. Liefde brengt een andere vrucht voort dan zelfzucht....

[Yours]

Betekent het "' sterven "' van het ego dat de mens vervolgens ego-loos door het leven trekt.
Of heeft de mens 2 ego's waarbij het "' edele-ego "' het voortouw neemt nadat het andere lagere-ego gestorven is.
Of betekent '' sterven van het ego "' dat de mens bewust kiest voor een andere levensinstelling, omdat de eerdere levensinsteek gestorven is.
Kortom een andere, blijvende, edele "" ik-gerichtheid "'. Ik volg de laatste visie.

Dag Peda,

Je laatste visie klopt, maar ik ben er wat huiverig voor om dat dan weer ‘edele “”ik-gerichtheid”” ‘ te noemen.

Door de nieuwe levensinstelling gaat de mens na die wedergeboorte alle verworvenheden die verkregen zijn begrijpen en probeert daarbinnen niet opnieuw een ego te ontwikkelen.

Dus zit hier in dit geval gewoon een vrouw achter de computer, die probeert anderen ervan te doordringen dat de mens die zich belangeloos inzet voor de ander ook wedergeboren kan worden in Jezus Christus. Kortom: niet alleen de weg die Tufkah gegaan is, is zaligmakend. Oftewel dat dat de weg is die iedereen moet of kan gaan. Er zijn gewoon meerdere wegen die naar Rome leiden.

[Tufkah]

Er zijn twee wegen die je in je leven kan gaan
Je treft een brede en een smalle weg aan
Deze zijn te bereiken door een brede en smalle poort
Bij de brede poort is er niets wat stoort
Bij de smalle poort moet je moeite doen om door de poort te gaan
Alles wat je opgebouwd hebt in je oude leven moet worden afgedaan
Bij de brede poort is het druk, maar iedereen past samen door die brede poort
Het is één en al gezelligheid wat je hoort
Het lokt om die weg te gaan
Je treft er totaal geen belemmeringen aan
Bij de smalle poort moet je alles afleggen
Je oude leven heeft je totaal niets meer te zeggen
Een ieder op die smalle weg krijgt zijn eigen kruis
En zo worstelen ze zich een weg naar Gods huis
Want de smalle weg die eindigt in Gods koninkrijk
Terwijl de brede weg eindigt in de eeuwige vergetelheid

- Beatrix Willemsen-

Op de smalle weg krijgt een ieder zijn eigen kruis te dragen. Ik kan nooit voor een ander zeggen wat dat kruis is. Wat dat betreft is de smalle weg met de nauwe doorgang een individuele weg. Maar de smalle weg met de nauwe doorgang draagt ook universele kenmerken. Ieder mens die de smalle weg gaat komt daarmee in aanraking. Bijvoorbeeld de geboorte uit water en Geest is een noodzakelijkheid , want anders kun je het Koninkrijk niet in gaan. Volgens de woorden van Jezus. In deze geboorte wordt de mens zich bewust wat tot dusver onbewust was. Dat draagt een universeel karakter. In de woorden van Paulus is dit de geestelijke mens, welke zich van niemand onderscheidt. De geestelijke mens is dus tevens een universele mens.

Zwart-wit gesteld, het ego gaat altijd uit van onderscheidenheid. Het ego wenst zich te onderscheiden van anderen. Het ego is een onderscheiden existentie welke opgedaan is in "de wereld'. Jezelf 'edel' noemen of voelen is een wijze van onderscheiden.

Wie er gelijk heeft? De waarheid heeft gelijk, want dat is degene die het je zal vertellen.

[Tufkah]

Het valt me nu overigens op dat er in Johannes 3:21 een opmerkelijke uitspraak staat, namelijk : Maar die de waarheid doet, komt tot het licht, opdat zijn werken openbaar worden, dat zij in God gedaan zijn.

De waarheid doen? Je werken in God doen?

[Messenger]

Daar schuilt ook een paradox in, uit naastenliefde wil de liefhebbende mens ieder ander wezen bevrijden. (de intentie) Maar de echt lijdende mensen kunnen alleen zelf "de weg" opgaan. Dat staat -innerlijk- diametraal tegenover elkaar. Je wilt de lijdende mens de weg wijzen, hem helpen en je inspannen. Tegelijkertijd wetende dat iedere inspanning mijnerzijds contraproductief is. Des te meer je je medemens wilt helpen en bevrijden, des te meer help je alleen maar jezelf....

De ander als uitnemender achten dan mijzelf, heeft uiteindelijk alleen maar geresulteerd in de kwestie dat ik van mijzelf bevrijd ben. Ik wilde een ander bevrijden, maar ik bevrijdde mijzelf van mijzelf. De bevrijding an sich schenkt mij rust en vrede, maar die anderen dan?

Neem nou zoiets als de visie van Messenger waar de ziel een ego is die lekker terug bij de bron weer een volgende ego-trip gaat plannen, een dergelijke visie verheft de egotripperij tot schepping. Hoeveel lijden zit daar niet achter? Een dergelijke visie kan toch geen gemoedsrust geven?

Als je het vanuit het christendom bekijkt snap ik dat die visie je geen gemoedsrust kan geven. Omgekeerd geeft het christendom mij geen gemoedsrust.

[Leon]

Neem nou zoiets als de visie van Messenger waar de ziel een ego is die lekker terug bij de bron weer een volgende ego-trip gaat plannen, een dergelijke visie verheft de egotripperij tot schepping. Hoeveel lijden zit daar niet achter? Een dergelijke visie kan toch geen gemoedsrust geven?

Als je het vanuit het christendom bekijkt snap ik dat die visie je geen gemoedsrust kan geven. Omgekeerd geeft het christendom mij geen gemoedsrust.

Waarom geeft het christendom je geen gemoedsrust?

[Leon]

Het valt me nu overigens op dat er in Johannes 3:21 een opmerkelijke uitspraak staat, namelijk : Maar die de waarheid doet, komt tot het licht, opdat zijn werken openbaar worden, dat zij in God gedaan zijn.

De waarheid doen? Je werken in God doen?

ja toch wel iets van een edel ego?

[Dat_beloof_ik]

Ook een edele ego is nog altijd een ego. Wat er sterft in de mystieke dood is het gehele zelf. De paradox is dat de mens daar niet naar mag streven, het overkomt hem. Als het ego streeft naar zijn eigen dood, dan is dat een actie van datzelfde ego. De mystieke dood is een terugtocht uit het zelf temidden van alle andere zelven. Wat resulteert in een onthechting aan het zelf (jezelf). Als er iets het ego karakteriseert is het gehecht zijn aan zichzelf.

Wanneer die onthechting totaal is, is er (letterlijk) sprake van 'dood'. Van ieder gevoel ontdaan. Het ego kan nooit zichzelf doden, dat is een onmogelijkheid. Pas geheel leeg van zichzelf, is de ziel eigenlijk , dan dooft de zielenvonk ook weer uit. Geen enkele reflectie uit de wereld kan de ziel dan nog beroeren. In deze staat is de ziel weer "als de kinderen", volkomen zoals de ziel was toen hij in de wereld kwam. Dan is het (lege) gemoed én de ziel volkomen één. Niets uit de wereld beroert hem nog.

Je schrijft dat niets uit de wereld de pasgeboren kinderziel kan roeren.
Dat is uiteraard totale onzin. Juist pasgeboren kinderen zijn ontvankelijk voor alle indrukken.

[Messenger]

Als je het vanuit het christendom bekijkt snap ik dat die visie je geen gemoedsrust kan geven. Omgekeerd geeft het christendom mij geen gemoedsrust.

Waarom geeft het christendom je geen gemoedsrust?

Ik geloof in een alomtegenwoordige God van Pure onvoorwaardelijke liefde, in vrije wil, onkwetsbaar, almachtig, alziend, alwetend, volmaakt, zonder enige behoefte. God verlangt slechts naar empirische ervaring via al wat leeft.

Dat staat aardig haaks op het christendom, ik ben meer panentheist.

[Tufkah]

Het valt me nu overigens op dat er in Johannes 3:21 een opmerkelijke uitspraak staat, namelijk : Maar die de waarheid doet, komt tot het licht, opdat zijn werken openbaar worden, dat zij in God gedaan zijn.

De waarheid doen? Je werken in God doen?

ja toch wel iets van een edel ego?

Jezus zegt: Ik ben de waarheid. Dan is de waarheid doen een merkwaardige uitspraak van dezelfde Jezus. En als je het voorgaande vers er bij pakt, dan wordt kwaad doen er tegen over gesteld. Jezus stelt niet goed en kwaad doen tegenover elkaar, Jezus stelt de waarheid (zichzelf dus) en het kwaad doen tegenover elkaar.

Nee, geen edel ego.

[Freerk]

volgens mij leeft G'd in de mens. Zowel niet exoterisch als esoterisch maar IN de mens.
De mens is dus G'd op aarde, de vertegenwoordiger en zijnswezende van G'd.
Je bent dus niet "van" G'd of "door G'd" maar bent "G'd".

[Petra]

Er zijn twee wegen die je in je leven kan gaan
Je treft een brede en een smalle weg aan
Deze zijn te bereiken door een brede en smalle poort
Bij de brede poort is er niets wat stoort
Bij de smalle poort moet je moeite doen om door de poort te gaan
Alles wat je opgebouwd hebt in je oude leven moet worden afgedaan
Bij de brede poort is het druk, maar iedereen past samen door die brede poort
Het is één en al gezelligheid wat je hoort
Het lokt om die weg te gaan
Je treft er totaal geen belemmeringen aan
Bij de smalle poort moet je alles afleggen
Je oude leven heeft je totaal niets meer te zeggen
Een ieder op die smalle weg krijgt zijn eigen kruis
En zo worstelen ze zich een weg naar Gods huis
Want de smalle weg die eindigt in Gods koninkrijk
Terwijl de brede weg eindigt in de eeuwige vergetelheid

- Beatrix Willemsen-

De brede weg eindigt in eeuwige vergetelheid, lees ik.
Dat is toch precies wat jij steeds op het podium zet, maar dan als einde van de smalle weg. Na je dood: Geen hiernamaals. Geen Paradijs. Geen ziel die ergens heen gaat. Niks meer willen. Niks meer wensen. Niks meer IETS. Alleen maar en voor altijd : NIETS.
Dat is imo het toppunt van eeuwige vergetelheid.