Henoch wandelde met God

[Martine]

Gisteren liep ik een bepaalde ronde, die ik vaker wandel om in beweging te blijven.
Er kwam een gedachte in mij op.
Kleine kindjes worden meestal opgedragen als ze vooruit lopen, om terug te komen en hun handje wordt vastgehouden.
Als ze wat groter zijn komt het voor dat een kind heel voorzichtig zijn/haar hand in die van vader schuift. Dat ontroert mij altijd, want het drukt vertrouwen uit. Zoals het mij ooit ook ontroerde dat mijn zoon als baby bij zijn papa opschoot lag en sliep, diep en ontspannen. Wat een vertrouwen.
Kan ik zo'n beeld plakken op het wandelen met God, met de relatie tot God?
En als je het niet waagt je hand in de Zijne te leggen is dat dan gebrek aan vertrouwen?

[Anja (oud account)]

Gisteren liep ik een bepaalde ronde, die ik vaker wandel om in beweging te blijven.
Er kwam een gedachte in mij op.
Kleine kindjes worden meestal opgedragen als ze vooruit lopen, om terug te komen en hun handje wordt vastgehouden.
Als ze wat groter zijn komt het voor dat een kind heel voorzichtig zijn/haar hand in die van vader schuift. Dat ontroert mij altijd, want het drukt vertrouwen uit.

Scherp opgemerkt en een mooie verbeelding van het onderwerp, vind ik. Het drukt niet alleen vertrouwen uit, maar ook intimiteit, wat uit het vertrouwen voortvloeit.

Zoals het mij ooit ook ontroerde dat mijn zoon als baby bij zijn papa opschoot lag en sliep, diep en ontspannen. Wat een vertrouwen.
Kan ik zo'n beeld plakken op het wandelen met God, met de relatie tot God?
En als je het niet waagt je hand in de Zijne te leggen is dat dan gebrek aan vertrouwen?

Ja, zo'n beeld past naar mijn mening en ervaring inderdaad bij het wandelen met God. Wat het beeld ook aanduidt is dat het kind vrijwillig luistert. Veel mensen bidden wel maar luisteren niet naar het antwoord, wachten niet het antwoord af, of verwachten zelfs geen antwoord. En daar komt een stukje levensheiliging, een stukje meditatie om de hoek kijken. Meditatie betekent luisteren. In de stilte is Zijn Antwoord hoorbaar, ervaarbaar en soms ook zichtbaar. De Vader spreekt met zijn kinderen, in het hier en nu.

De mensen wachten vaak niet eens op het antwoord, ze blijven maar doorratelen en leven niet in het hier en nu.

In het boekje "de zin van het bestaan" beschrijft Joods psychiater Victor Frankl (de man van de "logotherapie") hoe het luisteren naar God hem het concentratiekamp deed overleven, omdat hij al luisterend naar en gehoorzamend aan de stem van de Vader steeds de juiste keuze maakte, vaak tegen alle logica in.

Vorig jaar zomer was er een twee en een half uur durende uitzending op televisie - nota bene bij RTL-4 - met de titel "the secret things of God". Daarin stond in feite het wandelen met God centraal.