Tin schreef:
Ik ben doorgaans niet zo "van de citaten", maar in dit geval wil ik graag een uitzondering maken:
Krishnamurti schreef:
The good is not the opposite of the evil.
The good is not the opposite of the evil. It has never been touched by that which is evil, though it is surrounded by it. Evil cannot hurt the good but the good may appear to do harm and so evil gets more cunning, more mischievous. It can be cultivated, sharpened, expansively violent; it is born within the movement of time, nurtured and skilfully used. But goodness is not of time; it can in no way be cultivated or nurtured by thought; its action is not visible; it has no cause and so no effect. Evil cannot become good for that which is good is not the product of thought; it lies beyond thought, like beauty. The thing that thought produces, thought can undo but it is not the good; as it is not of time, the good has no abiding place. Where the good is, there is order, not the order of authority, punishment and reward; this order is essential, for otherwise society destroys itself and man becomes evil, murderous, corrupt and degenerate. For man is society; they are inseparable. The law of the good is everlasting, unchanging and timeless. Stability is its nature and so it is utterly secure. There is no other security.
Krishnamurti Journal Ojai 14th April 1975
Ik ben niet zo van Krishnamurti, maar in dit geval wil ik wel een uitzondering maken.
pyro schreef:Overigens met de kanttekening dat K hier, vanuit christelijke optiek gezien, 'gewoon' de goedheid van God beschrijft.
We hebben toch als mens kennis van goed en kwaad, dus wie hier een beetje over nadenkt, komt tot de conclusie dat belangeloze liefde, vergeving, ontferming en altruïsme (wat in de Bijbel Agape wordt genoemd) "altijd (ten) goed(e)" is, en i.t.t. haat en nijd enzo, opbouwt tot stabiliteit en ook blijdschap, en haat en nijd zelfvernietigend zijn.
Het Boeddhisme (en dergelijke) probeert dit op te lossen door te onthechten van het vergankelijke (non abiding), en op het spirituele te richten, maar dan blijft er van je wandel in "Agape" bijgevolg vaak weinig over, omdat je afstand neemt van de wereld en je omgeving, anders ze brengen je "uit resonantie" met hun kleingeestige bezigheden...
Ook is het toch bekend dat nederigheid en bescheidenheid een 'sleutel' is in de liefdevolle handel en wandel.
Zo stellen mensen zich dan onder wetten en leefregels, om de tekenen van nederigheid, bescheidenheid en o ja, dat woord: naastenliefde te vertonen.
En dat moet dan de weg zijn naar geestelijke groei, wat je dus in feite moet "verdienen", door "goed te doen en slecht te laten".
(ik laat de spirituele aspecten even buiten beschouwing)
De mens faalt, en zelfs werkt het averechts. (hoe vromer de geest, hoe groter het beest)
Want het is niet nederig, bescheiden of altruïstisch om jezelf een (potentiële) god-status aan te meten.
Het is itt naastenliefde gewoon zelf-liefde, egocentrisch, omdat het een persoonlijke ambitie is, om beter van te worden.
IJdelheid, zoals Prediker zou zeggen.
En misschien faalt het niet direct in de vruchten, maar dan wel in "the mind", de psyche.
Dit zijn geen geheimen, het is de tragedie van de mens.
Wel goed weten, maar niet goed doen (of denken dus).
Het probleem zit 'm in het "hart", dat moreel corrupt is.
We zijn tenslotte hormonale zoogdieren, met alle instincten van dien.
Maar we weten beter.
...en daarom wordt ik gefrustreerd van naturalisten die dat allemaal wel even te kunnen reduceren tot voordeel en nadeel voor de individuele ontvanger...
Want het is HET levensvraagstuk.
Daar zal Krishnamurti het toch ook mee eens zijn.
