Heeft een NDE betere papieren dan een BDE ?

[hopper]

Maar wat gebeurt er met het christus-ik of het christus-licht na de dood. Dat is toch wel de vraag op een geloofs-forum. Wanneer het christus-ik de essentie is, de zin van het bestaan, is zulks toch niet zo vreemd.

Het Licht wordt ervaren als het zijnde. Het kan niet dood omdat het onstoffelijk is.
Iedere vraag over na de dood is 'wordend' en niet 'zijnde'.
Het is juist de vraag over wat er na de dood gebeurd die mens 'wordend' houdt.

[peda]

Maar wat gebeurt er met het christus-ik of het christus-licht na de dood. Dat is toch wel de vraag op een geloofs-forum. Wanneer het christus-ik de essentie is, de zin van het bestaan, is zulks toch niet zo vreemd.

Het Licht wordt ervaren als het zijnde. Het kan niet dood omdat het onstoffelijk is.
Iedere vraag over na de dood is 'wordend' en niet 'zijnde'.
Het is juist de vraag over wat er na de dood gebeurd die mens 'wordend' houdt.

Hallo Hopper,

Hoe kun jij zeker zijn dat het "' wordende "' na de dood geen enkele rol meer speelt. Die visie breng jij naar mijn inschatting op dit forum als enige naar voren, hierbij de naturalisten uitgesloten; bij hen sterft het bewustzijn tegelijk met de laatste neuronen activiteit.

[hopper]

Hallo Hopper,

Hoe kun jij zeker zijn dat het "' wordende "' na de dood geen enkele rol meer speelt. Die visie breng jij naar mijn inschatting op dit forum als enige naar voren, hierbij de naturalisten uitgesloten; bij hen sterft het bewustzijn tegelijk met de laatste neuronen activiteit.

De essentie is dat het 'wordende' nooit te weten valt. De mens welke in 'wordenheid' verkeert schept zichzelf voortdurend toekomstbeelden.

In het 'zijnde' is men in het moment, d.w.z. het moment wat zich aandient. Leven van ogen'blik naar ogen'blik, letterlijk.

Het is juist het niet-weten van wat nog worden moet, hetgeen het 'worden' interessant maakt.

Het zijnde kan niet dood, het wordende dat zie ik vanzelf wel.

[Petra]

Er zijn volgens mij meerdere hiernamaalsgebieden. Ook voor verschillende mensen met een verschillende mentaliteit. Die voelen zich niet bij elkaar thuis en zoeken elkaar niet op, dus bevinden zich niet in één gebied.
In de hienamaalswereld is er in beginsel niets, alleen hiernamaalsstof. Toch zien we daar bomen, huizen, bergen, rivieren, noem maar op. Die zijn allemaal door overledenen geschapen vanuit hun geest. Zij scheppen hun eigen omgeving. Op een gegeven moment doorzien zij dat het hun eigen schepping is, geven ze het scheppen op en geraken ze in een vormloos bewustzijnsveld.

Maar dan zijn mensen na hun dood dus nog steeds mensen met verschillende mentaliteiten?
Dan verschilt dat niet veel met hier toch?

Is dat vormloze bewustzijnveld het eindpunt wat je hét hiernamaals noemt?
En dan? Dan ben je geen 'je' meer omdat er geen vorm is. Dus ook geen 'ze' in meervoud. OF ehhh...bedoel je meerdere bewustzijnen in één veld?

Als ik uittreed, dan ben ik uiteraard nog steeds mijn volledige persoonlijkheid, met al mijn hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Mijn betoog is dan ook dat we die niet in onze hersenen vinden, alhoewel er wel bepaalde persoonlijkheidsstoornissen het gevolg kunnen zijn van fouten in de hersenen.
Als je de illusionaire aard van de zelfgeschapen vormen in de hiernamaalswereld doorziet, dan ben je nog wel iemand die dat doorziet. Dan eindigt het "je" niet.
Ik moet zeggen dat hier de grens van mijn inzichten is bereikt. Ik ga ervan uit dat je dan overgaat naar een soort gelukzalige rusttoestand. En dat je uiteindelijk je persoonlijkheid aflegt, tot er weer een nieuwe persoonlijkheid wordt geschapen voor een nieuw leven.
Maar goed, dat weet ik niet echt. Het is voor mij gokwerk.

Ja.. ik meende te begrijpen dat dat was zoals jij dacht.
Dus na de dood nog steeds een persoonlijkheid. Maar uiteindelijk komt er een vormloos veld waarin dan al die persoonlijkheden wegvallen.. zoals ik het begrijp moet een vormloze staat (als het bewustzijn heeft) een enkelvoudig bewustzijn hebben. (Anders zou er e.o.a. meervoudige vorm nodig zijn).

Dan vraag ik me af... die nieuwe persoonlijkheid die dan wordt geschapen voor nieuw leven hoe zie je die?
Ik krijg dan een beeld van een bewustzijn-oersoep waar steeds 'persoonlijkheden/ervaringen etc' aan worden toegevoegd.
De nieuwe is dan volgens mij weer een nieuwe druppel die zich uit die ééngeworden oersoep losmaakt.
Ook een evolutieproces dus met incarnaties. Reïncarnatie kun je dat denk ik niet noemen, tenzij...er reïncarneert eigenlijk -de gehele staat van die bewustzijn-oersoep van dat losmaak moment- mee.

[Zolderworm]

Er zijn volgens mij meerdere hiernamaalsgebieden. Ook voor verschillende mensen met een verschillende mentaliteit. Die voelen zich niet bij elkaar thuis en zoeken elkaar niet op, dus bevinden zich niet in één gebied.
In de hienamaalswereld is er in beginsel niets, alleen hiernamaalsstof. Toch zien we daar bomen, huizen, bergen, rivieren, noem maar op. Die zijn allemaal door overledenen geschapen vanuit hun geest. Zij scheppen hun eigen omgeving. Op een gegeven moment doorzien zij dat het hun eigen schepping is, geven ze het scheppen op en geraken ze in een vormloos bewustzijnsveld.

Maar dan zijn mensen na hun dood dus nog steeds mensen met verschillende mentaliteiten?
Dan verschilt dat niet veel met hier toch?

Is dat vormloze bewustzijnveld het eindpunt wat je hét hiernamaals noemt?
En dan? Dan ben je geen 'je' meer omdat er geen vorm is. Dus ook geen 'ze' in meervoud. OF ehhh...bedoel je meerdere bewustzijnen in één veld?

Als ik uittreed, dan ben ik uiteraard nog steeds mijn volledige persoonlijkheid, met al mijn hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Mijn betoog is dan ook dat we die niet in onze hersenen vinden, alhoewel er wel bepaalde persoonlijkheidsstoornissen het gevolg kunnen zijn van fouten in de hersenen.
Als je de illusionaire aard van de zelfgeschapen vormen in de hiernamaalswereld doorziet, dan ben je nog wel iemand die dat doorziet. Dan eindigt het "je" niet.
Ik moet zeggen dat hier de grens van mijn inzichten is bereikt. Ik ga ervan uit dat je dan overgaat naar een soort gelukzalige rusttoestand. En dat je uiteindelijk je persoonlijkheid aflegt, tot er weer een nieuwe persoonlijkheid wordt geschapen voor een nieuw leven.
Maar goed, dat weet ik niet echt. Het is voor mij gokwerk.

Ja.. ik meende te begrijpen dat dat was zoals jij dacht.
Dus na de dood nog steeds een persoonlijkheid. Maar uiteindelijk komt er een vormloos veld waarin dan al die persoonlijkheden wegvallen.. zoals ik het begrijp moet een vormloze staat (als het bewustzijn heeft) een enkelvoudig bewustzijn hebben. (Anders zou er e.o.a. meervoudige vorm nodig zijn).

Ja, die staat heeft verschillende namen, zoals Monade of Hoger Zelf. Het neemt alle ervaring van een leven in zich op. Of sterker nog: tevens alle herinneringen.

Dan vraag ik me af... die nieuwe persoonlijkheid die dan wordt geschapen voor nieuw leven hoe zie je die?

Ik denk dat dat gebeurt op basis van karma. Maar niet in de zin van beloning of straf. Er wordt een mentaal lichaam gevormd en een astraal lichaam. En uiteindelijk een stoffelijk lichaam waarin astraal en mentaal lichaam intreden.

Ik krijg dan een beeld van een bewustzijn-oersoep waar steeds 'persoonlijkheden/ervaringen etc' aan worden toegevoegd.
De nieuwe is dan volgens mij weer een nieuwe druppel die zich uit die ééngeworden oersoep losmaakt.

Niet zozeer een soep, maar toch een eenheid. Sri Aurobindo noemde het the psychic being.

Ook een evolutieproces dus met incarnaties. Reïncarnatie kun je dat denk ik niet noemen, tenzij...er reïncarneert eigenlijk -de gehele staat van die bewustzijn-oersoep van dat losmaak moment- mee.

Omdat mensen zich in principe hun vorige leven uitstekend kunnen herinneren, als ze toegang krijgen tot die informatie, kun je wel van reïncarnatie spreken. The psychic being blijft gewoon waar het is. Al die tijd. Het schept bij elk nieuw leven een mentaal en een astraal lichaam.

Dit alles volgens Sri Aurobindo. Zelf heb ik niet zo'n verre blik.

[hopper]

Plotinus zou zeggen dat het hogere deel van de ziel altijd in de intelligibele wereld blijft.
Het lagere deel daalt af in de stoffelijke wereld om een leven te ervaren.
De intelligibele wereld is niet zinnelijk (zintuigelijk) waar te nemen.
Het dient los van de lichamelijke beleving beleeft te worden.