Atheist2 schreef: 31 mei 2020, 13:51
peda schreef: 31 mei 2020, 13:39
Waarom er volledig langs elkaar heen gelopen moet worden, bevreemdt mij wel.
Van Alpha is dat te begrijpen, hij is van mening dat het met ongelovigen na de dood slecht gaat aflopen. Hij verwijst daarnaar.
Waarom ongelovigen nu juist gelovigen proberen van hun geloof af te halen, is mij duister. Juist de gelovige die als "" een rots in de branding ""
gelooft, laat het geloof niet achter zich. Dus waarom het blijven proberen, wanneer een ander niet gelukkig wordt van datgene dat wordt aangeboden.
Behoefte aan helpen met het brengen van wat niet aanslaat? Te goeder trouw mooie opvattingen aanprijzen die een ander niet als mooi ziet ? Geen invoelingsvermogen omdat er keer op keer wordt herhaald wat in het geheel niet overkomt. Ik noem zo'n situatie volledig langs elkaar heen praten.
Sorry hoor, maar je hebt geen idee waar dit topic over gaat. Dat blijkt wel. Dit is niet om mensen van hun geloof te halen. Het gaat in feite niet eens om Gaitema. Het gaat om het idee dat Maria K beweerde dat het haar raakt, en hoe wij daar tegenover staan. En inderdaad, ik snap persoonlijk niet hoe kleinkinderlijk geloof mensen moet raken. Zelfs als kleine kinderen zouden zeggen wat Gaitema zegt dan zou het mij niet raken (vanwege het feit dat zo'n kind dit zegt door indoctrinatie). En als volwassen mensen zo over God praten als hun papa en "God oordeelt niet, is niet wrokkig, stoort zich niet aan mij" dan raakt mij dat nog minder. Dan vind ik het gewoon zielig dat mensen zo in hun ontwikkeling zijn blijven steken dat ze niet op zichzelf en hun medenaasten vertrouwen en daarom een Grote Onzichtbare moeten hebben waar ze rust in kunnen vinden.
Ik durf te wedden dat bijna iedereen psycholoog precies hetzelfde denkt (behalve dan zij die vanuit hun christelijk geloof opereren).
Dat het Hopper raakt verbaast mij niks. Hij projecteert zijn God (liefde) op Gaitema zijn denkbeelden. Maar de christelijke God, die tevens Joods is, is niet zoals Gaitema zegt. Daar heeft Gaitema het OT voor, en zelfs stukken uit het NT.
Tevens vind ik het een beetje lachwekkend dat jij stelt "te goede trouw opvattingen aanprijzen die een ander niet als mooi ziet"... Ten eerste doen de gelovigen dat ook niet. Die prijzen ook steeds hun Godsbeeld aan aan mensen die daar niet op zitten te wachten. En ten tweede moet je niet bij elke reactie gaan denken "hoe zal de ander het zien". Op fora zitten we om onze mening te vertellen, niet om mensen naar de mond te praten.
Ik heb begrepen dat je zelf gelovig bent geweest.
Het daar een periode ook best moeilijk mee hebt gehad en daar veel mee bezig bent geweest.
Verder ken ik jou natuurlijk niet echt.
Zou je in gedachten terug kunnen gaan naar de tijd, dat je nog geloofde?
Hoe reageerde je toen op mensen, die op deze manier, zoals je nu beschrijft, dachten over jou?
Voor mezelf kan ik me dat nog heel goed herinneren.
En weet ik uit mijn eigen gelovige verleden, dat ik er een afschuw van had, op deze manier benaderd te worden.
Ik heb heel wat gespot en kleineringen aangehoord in die tijd, als ik in andere omgevingen kwam dan een gelovige.
In mijn puberteit heb ik het zelfs vaak niet gewaagd anderen te zeggen dat ik gelovig was.
Ik had helemaal geen zin om dit soort onbegrip en soms zelfs venijn over me heen te krijgen.
Die mensen bleven dan ook aan de andere kant van mijn beschermmuur en hadden niet mijn respect.
Ik dacht zelfs: Zie je nu wel, dat is wat er altijd wordt gezegd en ze hebben gelijk. Dit is gewoon goddeloze praat en het kwetst mensen in hun waarde en ik moet me daarvan distantiëren.
Ik werd zelfs gesterkt in mijn geloof, want word je dat niet geleerd, dat je bespot zult worden en uitgesloten?
Dat is van alle tijden en alle mensen.
Zelfs in de Bijbel staat het al.
Tegelijkertijd voelde ik me schuldig omdat ik me schaamde het te vertellen en te laf was, als er zo gespot werd.
Nu kan ik daar meer afstand van nemen, kan bepaalde zienswijze van mensen en gedrag soms moeilijk begrijpen, maar kan toch de totale mens respecteren en belang in blijven stellen.
Want wie wil het zelf ook niet, geaccepteerd of minstens gerespecteerd te worden zoals hij is en om wie hij is?
Ipv. van uitgesloten te worden om wat voor reden dan ook.
En dat is het wezenlijke wat mij raakte in het stukje van Gaitema.
Hetgeen wat triggerde dit topic te openen."
Steeds blijf ik het gevoel hebben, dat mensen als ze het over anderen hebben meer vertellen over zichzelf, hun eigen gevoelens, de eigen manier waarop zij met dingen omgaan dan over de ander.
Zo ook bij dit onderwerp.
Zo verschillend het is, hoe niet gelovigen omgaan met gelovigen.
Sommigen staan daar volkomen neutraal in en zien het als van geen belang hebbend of iemand wel gelovig is of niet.
En anderen voeren nog steeds strijd.
Ik zie heel duidelijke verschillen bij mensen, die zelf uit een gelovig nest kwamen of hen die dat helemaal niet kennen.
Misschien omdat ik het zo herken.'
Waarom? Wat is het, bij ieder persoonlijk en vaak zo verschillend, wat die strijd steeds weer doet oplaaien?
Een manier van omgaan, die een grote persoonlijk afweer en zelfs afkeer toont over de manier van denken van de ander, die misschien meer te maken heeft met je eigen proces van ontnuchtering in de zin van:
"Hoe heb ik dit allemaal zo kunnen geloven?"
Of erger nog:
"Ik opgegroeid in sferen van afwijzing en schuld en boete, ik heb niet anders geleerd en nu kan ik eigenlijk niet anders dan afwijzen"
Want waarom zou je dit zo recht voor zijn raap naar anderen willen uiten, als het jezelf niet (meer) aangaat?
Waarom zou je de ander dan niet gewoon het zijne kunnen laten en verder alleen voor jezelf spreken?
Goede humor versplintert de gesneden beelden in ons hoofd. - Frank Bosman.
