Ik vind het ook wel mooi beschreven.
Imo kun je zonder God/Allah (of welke Godheid dan ook) je heel prima met innerlijke ontwikkeling bezig houden; Yin/Yang idd.
Maar als ik het goed begrijp ben jij gelovig geworden en je toen op innerlijke ontwikkeling gaan richten.
Was je daarvoor atheïst?
Wat is het wat voor jou zoveel belangrijker is dan dit leven te leven?
Wat mij vooral verbijsterde, is de bewustwording van de andere natuur in mij. Het tot geloof komen zeg maar, het aha moment voor mij. En dat voelde ook zo; ah.. nu zie ik het, het is allemaal een innerlijk gebeuren!
Ik ben zeer gelovig opgevoed, vanaf mijn 8e jaar geïndoctrineerd kan ik wel schrijven. En rond mijn 18e alles de rug toegekeerd, het kwam niet binnen, of; het bleef buiten. En heb deze manier van geloven 30 jaar lang gemeden als de pest.
Totdat ik toch weer ging zoeken, ik gewezen werd op de Gnosis, via de Gita en Veda's, Rumi, en Thomas Evangelie, ook, en eerst met tegenzin, de Bijbel. Maar nu ook opeens de schoonheid van de teksten las, de Geest achter de letter mij raakte.
In plaats van de Verlosser buiten ons te zien, is dit een innerlijk gebeuren wat de mens verandert, van een natuurlijk wezen, in een goddelijk, van mens tot Mens-wording.
En dat lees ik in alle teksten, vooral die ik plaats; het gaat om de Verlosser in ons zelf; de wedergeboren Ziel, het Zijne, het Oorspronkelijke Leven.
En noem dat maar eens 'zonder God'. Het is de Ander, de Heere uit de Hemel zoals 1 Kor. 15 schrijft, die Zich roert in de mens die tot geloof gekomen is. Dat houdt mij elk moment bezig, als innerlijk proces van ont-wikkeling.
Het proces van Yin Yang, houdt de wereld draaiende, maar door de begeerte naar het vlees, van het vlees, de wereld van de gevallen ziel, het tijdelijke.
De begeerte tot God, is de aantrekking van het ware Leven. Hetzelfde principe van geven en nemen, maar dan vanuit wat uit God geboren is.
2 naturen, maar haaks op elkaar werkend. Als een kruis, dat is de mens, met in het centrum, het hart, de strijd in of om de tot geloof gekomen mens; de ene natuur moet zich overgeven aan de Ander.