Verbinding uitbreiden?

[Leon]

Na de geboorte ervaart de mens vaak een gevoel van isolatie. Zelfs de band met moeder, familie en vrienden kan niet altijd voorkomen dat iemand zich “los” voelt. Dit kun je zien als een geboortetrauma, waar mensen hun leven lang naar een verloren verbinding zoeken – of juist proberen zich zelfstandig te handhaven in die losstaande positie.

Die zoektocht naar verbinding is duidelijk zichtbaar binnen religies, waar mensen proberen opnieuw contact te maken met wat zij God of goden noemen. Religieuze gemeenschappen, kerken en sekten bieden soms het gevoel van verbondenheid dat het geboortetrauma kan verzachten.

De natuurlijke wereld daarentegen biedt vaak juist vervreemding, waardoor het gevoel van losstaan versterkt kan worden. Mensen zoeken soms verbinding bij afgoden als de auto, het huis, vakanties, geld, macht, status of roem. Toch leidt dit vaker tot een strijd met de wereld dan tot daadwerkelijke vervulling — uitzonderingen daargelaten.

Het geloof in God heeft veel te bieden, juist omdat het een innerlijke ervaring is waarvoor geen uiterlijke strijd nodig is (hoe verschillend mensen hier ook over denken). De weg naar verlossing, verlichting of genade — de smalle weg naar het Koninkrijk van God — is een innerlijke reis.

Het vinden van echte verbinding wordt al eeuwenlang bejubeld als iets waardevols, iets wat je iedereen zou gunnen. Natuurlijk zullen mensen die bewust hun onafhankelijkheid koesteren — en hun volgers — hier tegenin gaan, maar de “blijde boodschap” blijft dat hernieuwde verbinding werkelijk mogelijk is.

Misschien brengt het vinden van die verbinding vanzelf met zich mee dat je anderen, die zich los voelen, ook wilt helpen verbinden. Je wilt de verbinding versterken en uitbreiden, wat kan leiden tot een natuurlijke expansiedrang.

Mijn vraag is nu: moet je dat willen?

(copilot AI gebruikt om mijn eigen tekst beter leesbaar te maken)

[Tufkah]

Ik ben van mening dat dat wat jij "geboortetrauma" noemt een goede zaak is. De mens dient een beetje verloren te zijn om de gevoelens van verlatenheid, melancholie en onbestemdheid gewaar te kunnen worden. Uiteraard worden deze gevoelens wat weggedrukt als je het ergens fijn hebt, maar in de kern van ons zelf zijn we eenzaam en in die existentiële eenzaamheid zijn we moederziel alleen.. Het zijn de gevoelens van verlatenheid, melancholie en onbestemdheid welke enerzijds kunnen leiden tot materiële zaken, macht of seks. Maar anderzijds verbergen die gevoelens ook "iets" wat onbestemd is. De kwestie is dan ook of je op jonge leeftijd die gevoelens wegdrukt met wereldse zaken of dat je ze in stand houdt. Een goede (identiteit)crisis op zijn tijd is nooit weg. Verpruts nooit een goede crisis in geestelijke zin, tegenwind is je vriend, niet je vijand.

Het geloof in God heeft veel te bieden, juist omdat het een innerlijke ervaring is waarvoor geen uiterlijke strijd nodig is (hoe verschillend mensen hier ook over denken). De weg naar verlossing, verlichting of genade — de smalle weg naar het Koninkrijk van God — is een innerlijke reis.

Ja, en de reis naar binnen is verre van eenvoudig.

P.S. Ik heb niet zo veel met het woord "verbinden" , juist omdat je in je diepste zelf alleen bent. Verbinden c.q. verbonden zijn is zo'n romantisch woord, welke aan de werkelijkheid zo weinig recht doet.

[Leon]

ja een goede zaak, het nodigt zowel uit om zelfstandige kracht te zoeken als om iets meer duurzaams te vinden.

[Leon]

P.S. Ik heb niet zo veel met het woord "verbinden" , juist omdat je in je diepste zelf alleen bent. Verbinden c.q. verbonden zijn is zo'n romantisch woord, welke aan de werkelijkheid zo weinig recht doet.

Ik dacht dat re-ligie hetzelfde was als her-verbinden, vandaar, de relatie met God wordt vaak wel romantisch gezien.

Heb je een alternatief dat deze existentiele situatie meer gepast beschrijft? Zijnsvergetelheid? (Waar je dus iets moet doen) Gelatenheid? (Waar je dus iets moet laten)

[Tufkah]

P.S. Ik heb niet zo veel met het woord "verbinden" , juist omdat je in je diepste zelf alleen bent. Verbinden c.q. verbonden zijn is zo'n romantisch woord, welke aan de werkelijkheid zo weinig recht doet.

Ik dacht dat re-ligie hetzelfde was als her-verbinden, vandaar, de relatie met God wordt vaak wel romantisch gezien.

Heb je een alternatief dat deze existentiele situatie meer gepast beschrijft? Zijnsvergetelheid? (Waar je dus iets moet doen) Gelatenheid? (Waar je dus iets moet laten)

Het probleem met God is zijn Alteriteit. Met een mens kun je een relatie hebben, met God heb je eigenlijk een niet-relatie omdat God Een is. In de diepste grond van de mens is de mens ook een alteriteit (met een kleine letter ter onderscheid) , daar is de mens in zijn eerste oorzaak. Maar daar is de mens ook eenzaam en geheel alleen. Anders kan ik het niet uitdrukken en juist in die eenzaamheid en verlorenheid vindt de mens God. Dat is dus niet iets wat je met je denken kunt beredeneren.

Ik ga niet over jouw Godsbeeld (en over niemands Godsbeeld) , in mijn beleving is God Affectie. En God kan alleen als Zichzelf werken in de mens als Affectie, daarmee spiegelt God Zichzelf in de mens. En tegelijkertijd spiegelt de mens zichzelf in God. (2 Korinthiërs 3:18 SV) Je moet (in mijn visie) dan ook altijd bij je eigen gevoel/affectie zijn. Alleen op affectieve wijze kan de mens in zichzelf afdalen, want eenzaamheid is de grootste verschrikking die de mens zichzelf kan aandoen. Die afdaling in jezelf, daar zou ik graag les in geven, maar dat kan niet. Het is volledig autodidactisch, je kunt daarbij alleen vertrouwen op het Woord. Op niet-intellectuele wijze kun je omgang hebben met het Woord. Jezus is niet alleen de man uit de Bijbel, maar vooral degene die de sprekende werking van de Vader innerlijk is in de mens. Jezus spreekt in de ziel naarmate deze ontvankelijk er voor is. Ontvankelijkheid en leeg van zelf gaan hand in hand. Des te leger, des te ontvankelijker. Maar ook des te eenzamer, vandaar dat een afdaling in jezelf vooral omgaan met je eigen gevoel is. Je waagt je in een domein welke onbekend is, beter is om er geen voorstelling van te maken.

Het woord "relatie" veronderstelt een ik-jij relatie, en zo werkt het m.i. met God niet. De mens kan alleen zijn geschapenheid verlaten, want in onze geschapenheid zijn we "anders" dan God. Het is onze geschapenheid (de natuurlijke mens) die ons vervreemdt heeft van God.

[Freerk]

Na de geboorte ervaart de mens vaak een gevoel van isolatie. Zelfs de band met moeder, familie en vrienden kan niet altijd voorkomen dat iemand zich “los” voelt. Dit kun je zien als een geboortetrauma, waar mensen hun leven lang naar een verloren verbinding zoeken – of juist proberen zich zelfstandig te handhaven in die losstaande positie.

Dat is in de psychologie een bekend fenomeen dacht ik. Overigens is elke geboorte een trauma: het is met natuurgeweld losraken van de binding die er was.

Die zoektocht naar verbinding is duidelijk zichtbaar binnen religies, waar mensen proberen opnieuw contact te maken met wat zij God of goden noemen. Religieuze gemeenschappen, kerken en sekten bieden soms het gevoel van verbondenheid dat het geboortetrauma kan verzachten.

Ik denk dat religie niet een substituut van de moeder placht te zijn, religie gaat veel verder dan dan. Religie gaat om het duiden van het zijn van de mens. Overigens doet de filosofie dat ook

De natuurlijke wereld daarentegen biedt vaak juist vervreemding, waardoor het gevoel van losstaan versterkt kan worden. Mensen zoeken soms verbinding bij afgoden als de auto, het huis, vakanties, geld, macht, status of roem. Toch leidt dit vaker tot een strijd met de wereld dan tot daadwerkelijke vervulling — uitzonderingen daargelaten.

Het geloof in God heeft veel te bieden, juist omdat het een innerlijke ervaring is waarvoor geen uiterlijke strijd nodig is (hoe verschillend mensen hier ook over denken). De weg naar verlossing, verlichting of genade — de smalle weg naar het Koninkrijk van God — is een innerlijke reis.

Nope. Het is een reis van beide soorten: zowel innerlijk als uiterlijk.
Jezus zegt bv dat je aardse zaken los moet laten. Dat is wel degelijk een uiterlijk zichtbaar iets.

Het vinden van echte verbinding wordt al eeuwenlang bejubeld als iets waardevols, iets wat je iedereen zou gunnen. Natuurlijk zullen mensen die bewust hun onafhankelijkheid koesteren — en hun volgers — hier tegenin gaan, maar de “blijde boodschap” blijft dat hernieuwde verbinding werkelijk mogelijk is.

Er zijn duizenden stromingen op aarde die dit verkondigen. Het zou zo kunnen zijn maar die blijde boodschap is niet voorbehouden aan een select gezelschap wat onder één naam (bv boeddhisme of christendom ) naar buiten treed.

Misschien brengt het vinden van die verbinding vanzelf met zich mee dat je anderen, die zich los voelen, ook wilt helpen verbinden. Je wilt de verbinding versterken en uitbreiden, wat kan leiden tot een natuurlijke expansiedrang.

Mijn vraag is nu: moet je dat willen?

Dat ligt aan je motivatie. Binnen sektes (www.vrijhartig.nl) is het leggen van de verbinding een must om de ander in te palmen en daarna te "gebruiken" bijvoorbeeld.
Maar die verbinding kan ook helend zijn: ik denk dan aan de vele interkerkelijke contacten tussen leden van verschillende stromingen om (bijvoorbeeld) een voedselbank te ondersteunen. Of om het onderling contact te stimuleren.
Zelf mocht ik aanjager zijn in contacten tussen een wat conservatieve kerk (GKV) en de PKN. Dit resulteerde in samen het geloof vieren maar ook: samen eten, koffie drinken, wandelen en vooral: elkaar leren kennen als mensen.

[Tjabber]

Na de geboorte ervaart de mens vaak een gevoel van isolatie. Zelfs de band met moeder, familie en vrienden kan niet altijd voorkomen dat iemand zich “los” voelt. Dit kun je zien als een geboortetrauma, waar mensen hun leven lang naar een verloren verbinding zoeken – of juist proberen zich zelfstandig te handhaven in die losstaande positie.

Die zoektocht naar verbinding is duidelijk zichtbaar binnen religies, waar mensen proberen opnieuw contact te maken met wat zij God of goden noemen. Religieuze gemeenschappen, kerken en sekten bieden soms het gevoel van verbondenheid dat het geboortetrauma kan verzachten.

De natuurlijke wereld daarentegen biedt vaak juist vervreemding, waardoor het gevoel van losstaan versterkt kan worden. Mensen zoeken soms verbinding bij afgoden als de auto, het huis, vakanties, geld, macht, status of roem. Toch leidt dit vaker tot een strijd met de wereld dan tot daadwerkelijke vervulling — uitzonderingen daargelaten.

Het geloof in God heeft veel te bieden, juist omdat het een innerlijke ervaring is waarvoor geen uiterlijke strijd nodig is (hoe verschillend mensen hier ook over denken). De weg naar verlossing, verlichting of genade — de smalle weg naar het Koninkrijk van God — is een innerlijke reis.

Het vinden van echte verbinding wordt al eeuwenlang bejubeld als iets waardevols, iets wat je iedereen zou gunnen. Natuurlijk zullen mensen die bewust hun onafhankelijkheid koesteren — en hun volgers — hier tegenin gaan, maar de “blijde boodschap” blijft dat hernieuwde verbinding werkelijk mogelijk is.

Misschien brengt het vinden van die verbinding vanzelf met zich mee dat je anderen, die zich los voelen, ook wilt helpen verbinden. Je wilt de verbinding versterken en uitbreiden, wat kan leiden tot een natuurlijke expansiedrang.

Mijn vraag is nu: moet je dat willen?

(copilot AI gebruikt om mijn eigen tekst beter leesbaar te maken)

"moet je dat willen?"

Volgens mij is dat niet iets dat met "moeten" en "willen" vandoen heeft, empathie is ons gegeven in liefde en zo geven wij dat voort, wanneer gerealiseerd wordt dat we niet alleen zijn.

[Leon]

Ik dacht dat re-ligie hetzelfde was als her-verbinden, vandaar, de relatie met God wordt vaak wel romantisch gezien.

Heb je een alternatief dat deze existentiele situatie meer gepast beschrijft? Zijnsvergetelheid? (Waar je dus iets moet doen) Gelatenheid? (Waar je dus iets moet laten)

Het probleem met God is zijn Alteriteit. Met een mens kun je een relatie hebben, met God heb je eigenlijk een niet-relatie omdat God Een is. In de diepste grond van de mens is de mens ook een alteriteit (met een kleine letter ter onderscheid) , daar is de mens in zijn eerste oorzaak. Maar daar is de mens ook eenzaam en geheel alleen. Anders kan ik het niet uitdrukken en juist in die eenzaamheid en verlorenheid vindt de mens God. Dat is dus niet iets wat je met je denken kunt beredeneren.

Geen relatie met God? Dan is God dus niet persoonlijk voor jou? Geen eenduidige stem, of beleving van een Ander? Voor anderen is dat misschien anders.

Ik ga niet over jouw Godsbeeld (en over niemands Godsbeeld) , in mijn beleving is God Affectie. En God kan alleen als Zichzelf werken in de mens als Affectie, daarmee spiegelt God Zichzelf in de mens. En tegelijkertijd spiegelt de mens zichzelf in God. (2 Korinthiërs 3:18 SV) Je moet (in mijn visie) dan ook altijd bij je eigen gevoel/affectie zijn. Alleen op affectieve wijze kan de mens in zichzelf afdalen, want eenzaamheid is de grootste verschrikking die de mens zichzelf kan aandoen. Die afdaling in jezelf, daar zou ik graag les in geven, maar dat kan niet. Het is volledig autodidactisch, je kunt daarbij alleen vertrouwen op het Woord. Op niet-intellectuele wijze kun je omgang hebben met het Woord. Jezus is niet alleen de man uit de Bijbel, maar vooral degene die de sprekende werking van de Vader innerlijk is in de mens. Jezus spreekt in de ziel naarmate deze ontvankelijk er voor is. Ontvankelijkheid en leeg van zelf gaan hand in hand. Des te leger, des te ontvankelijker. Maar ook des te eenzamer, vandaar dat een afdaling in jezelf vooral omgaan met je eigen gevoel is. Je waagt je in een domein welke onbekend is, beter is om er geen voorstelling van te maken.

Een soort algemeen begrip voor God “Affectie”. Ja misschien duidt dit wel een waarheidsaspect. Persoonlijk heb ik het tegenovergestelde, maar goed.

Het woord "relatie" veronderstelt een ik-jij relatie, en zo werkt het m.i. met God niet. De mens kan alleen zijn geschapenheid verlaten, want in onze geschapenheid zijn we "anders" dan God. Het is onze geschapenheid (de natuurlijke mens) die ons vervreemdt heeft van God.

Misschien willen we zo graag een relatie, dat we bij het vinden van God ook blijven denken aan een relatie. Maar goed een netwerk is meerdere relatiepunten bij elkaar tot 1 geheel.

[Leon]

Na de geboorte ervaart de mens vaak een gevoel van isolatie. Zelfs de band met moeder, familie en vrienden kan niet altijd voorkomen dat iemand zich “los” voelt. Dit kun je zien als een geboortetrauma, waar mensen hun leven lang naar een verloren verbinding zoeken – of juist proberen zich zelfstandig te handhaven in die losstaande positie.

Dat is in de psychologie een bekend fenomeen dacht ik. Overigens is elke geboorte een trauma: het is met natuurgeweld losraken van de binding die er was.

Ter kennisgeving aangenomen

Die zoektocht naar verbinding is duidelijk zichtbaar binnen religies, waar mensen proberen opnieuw contact te maken met wat zij God of goden noemen. Religieuze gemeenschappen, kerken en sekten bieden soms het gevoel van verbondenheid dat het geboortetrauma kan verzachten.

Ik denk dat religie niet een substituut van de moeder placht te zijn, religie gaat veel verder dan dan. Religie gaat om het duiden van het zijn van de mens. Overigens doet de filosofie dat ook

Eerder een substituut van de Vader lijkt het, maar de Bijbel geeft inderdaad meer handvaten.

De natuurlijke wereld daarentegen biedt vaak juist vervreemding, waardoor het gevoel van losstaan versterkt kan worden. Mensen zoeken soms verbinding bij afgoden als de auto, het huis, vakanties, geld, macht, status of roem. Toch leidt dit vaker tot een strijd met de wereld dan tot daadwerkelijke vervulling — uitzonderingen daargelaten.

Het geloof in God heeft veel te bieden, juist omdat het een innerlijke ervaring is waarvoor geen uiterlijke strijd nodig is (hoe verschillend mensen hier ook over denken). De weg naar verlossing, verlichting of genade — de smalle weg naar het Koninkrijk van God — is een innerlijke reis.

Nope. Het is een reis van beide soorten: zowel innerlijk als uiterlijk.
Jezus zegt bv dat je aardse zaken los moet laten. Dat is wel degelijk een uiterlijk zichtbaar iets.

Hoezo “nope”? Uiterlijk zichtbaar, maar uit het innerlijk ontstaan, denk ik. Tsja wat niet?

Het vinden van echte verbinding wordt al eeuwenlang bejubeld als iets waardevols, iets wat je iedereen zou gunnen. Natuurlijk zullen mensen die bewust hun onafhankelijkheid koesteren — en hun volgers — hier tegenin gaan, maar de “blijde boodschap” blijft dat hernieuwde verbinding werkelijk mogelijk is.

Er zijn duizenden stromingen op aarde die dit verkondigen. Het zou zo kunnen zijn maar die blijde boodschap is niet voorbehouden aan een select gezelschap wat onder één naam (bv boeddhisme of christendom ) naar buiten treed.

Zeg ik dat dan? Zoiets wil ik niet beweren.

Misschien brengt het vinden van die verbinding vanzelf met zich mee dat je anderen, die zich los voelen, ook wilt helpen verbinden. Je wilt de verbinding versterken en uitbreiden, wat kan leiden tot een natuurlijke expansiedrang.

Mijn vraag is nu: moet je dat willen?

Dat ligt aan je motivatie. Binnen sektes (www.vrijhartig.nl) is het leggen van de verbinding een must om de ander in te palmen en daarna te "gebruiken" bijvoorbeeld.
Maar die verbinding kan ook helend zijn: ik denk dan aan de vele interkerkelijke contacten tussen leden van verschillende stromingen om (bijvoorbeeld) een voedselbank te ondersteunen. Of om het onderling contact te stimuleren.
Zelf mocht ik aanjager zijn in contacten tussen een wat conservatieve kerk (GKV) en de PKN. Dit resulteerde in samen het geloof vieren maar ook: samen eten, koffie drinken, wandelen en vooral: elkaar leren kennen als mensen.

De vraag dient om een bezwaar te adresseren dat sommige mensen tegen het geloof hebben, dat “zieltjes-winnen”. Althans ik heb zelf een aversie daar tegenover gevoeld. Nu ik het wat meer begrijp is het minder beangstigend.

[Leon]

"moet je dat willen?"

Volgens mij is dat niet iets dat met "moeten" en "willen" vandoen heeft, empathie is ons gegeven in liefde en zo geven wij dat voort, wanneer gerealiseerd wordt dat we niet alleen zijn.

de geloofsexpansie kan wel als 'moeten' gezien worden, ik adresseer dat eventuele bezwaar met een inleiding wat er eigenlijk speelt

[Tjabber]

Liefde is zo iets bijzonders, tegen de mensen waar je het meeste van houdt kan je ook het aller lelijkst doen...

[Tjabber]

"moet je dat willen?"

Volgens mij is dat niet iets dat met "moeten" en "willen" vandoen heeft, empathie is ons gegeven in liefde en zo geven wij dat voort, wanneer gerealiseerd wordt dat we niet alleen zijn.

het kan wel als 'moeten' gezien worden, ik adresseer dat eventuele bezwaar met een inleiding wat er eigenlijk speelt

Het is niet moeten, maar het enige dat echt is.

[Leon]

het kan wel als 'moeten' gezien worden, ik adresseer dat eventuele bezwaar met een inleiding wat er eigenlijk speelt

Het is niet moeten, maar het enige dat echt is.

geloofsexpansie?

[Tjabber]

Het is niet moeten, maar het enige dat echt is.

geloofsexpansie?

Nee verbindingsexpansie, voorbij geloof.

[Leon]

geloofsexpansie?

Nee verbindingsexpansie, voorbij geloof.

ik hoop dat anderen dat ook begrijpen...

[Tjabber]

Nee verbindingsexpansie, voorbij geloof.

ik hoop dat anderen dat ook begrijpen...

Dat komt vanzelf, liefde doet begrijpen.

[Leon]

ik hoop dat anderen dat ook begrijpen...

Dat komt vanzelf, liefde doet begrijpen.

Mee eens. Liefde is geduldig.

[Tjabber]

Dat komt vanzelf, liefde doet begrijpen.

Mee eens. Liefde is geduldig.

"geduldig"

Oeps

[Leon]

Mee eens. Liefde is geduldig.

"geduldig"

Oeps

[Tufkah]

Geen relatie met God? Dan is God dus niet persoonlijk voor jou? Geen eenduidige stem, of beleving van een Ander? Voor anderen is dat misschien anders.

Voor een relatie is tijdruimte nodig. Dat is de betekenis welke we aan het woord relatie geven. Maar het "eeuwig nu" is dat wat de voortschrijdende tijd doorsnijdt, doorkruist. God is Zelf de Eeuwigheid, dus dienen we onszelf door te snijden van de tijdruimtelijke beleving. Het "eeuwig nu" bestaat los van verleden, heden en toekomst. Het is iets van God, maar ook van de mens, het is een gezamenlijke (geestelijke) ruimte van God en mens. En omdat het gezamenlijkheid is zou ik niet van een relatie spreken. Of anders gezegd: kennelijk wil God zijn Een-zijn niet verlaten en geeft de mens gelegenheid om bij Hem in te trekken. Maar dat is wel een afgescheidenheid van tijdruimte c.q. de wereld.

Er zijn twee wijzen van existentie welke uit de Oergrond voort komen: de geschapen existentie zoals we die allemaal kennen en de ongeschapen (onstoffelijke) existentie in het "eeuwige nu". Deze twee hebben een verhouding met elkaar en die verhouding heeft een alledaagse naam: bewustzijn. (De verhouding dus, niet de twee wijzen van existentie.) De geschapen existentie gaat verloren, daarom zegt Jezus dat het vlees niet van nut is. De geschapen existentie (Leon) is slechts zaaigoed, zo staat het ook in de Bijbel.

De grootste menselijke vergissing is om te menen dat het vergankelijke (Leon) het onvergankelijke kan beërven. In het "eeuwig nu" is de mens los van alle beelden, van zichzelf, maar ook los van God. Het is zoals gezegd een gezamenlijkheid.

Afgescheidenheid (van de wereld ) is dan ook de weg die ik ben gegaan. Dat is ook een afgescheidenheid van de toekomst. Dat -afgescheidenheid- kan alleen bereikt worden door in het moment te leven , dan worden de 5 zintuigen louter gebruikt om de wereld waar te nemen. Dat is op een gegeven moment mijn levenshouding geworden. Je kunt nu eenmaal niet een jaartje "op proef" in het moment leven, dan ben je niet serieus.

Toen ik bekend was met het "eeuwig nu" , las ik tot mijn verbazing dat het Evangelie dáár over gaat. Het Evangelie gaat over opnieuw geboren worden (uit water en Geest) en over "opnieuw zijn als de kinderen". (Dat laatste was trouwens niet nieuw voor me). Johannes 3:8 kun je alleen begrijpen vanuit het "eeuwig nu". Zolang jij meent nog ergens naar toe te moeten (hiernamaals, volgend leven, whatever) ben je nog niet in het "eeuwig nu".......

P.S. Je hebt het hier over een geboortetrauma, maar het is eigenlijk een "ik-wereld trauma". We lopen een trauma op omdat we relaties aan gaan met dingen en mensen uit de wereld. Het trauma is dat we iedere mens als een niet-ik zien.

[Leon]

De seks-religie zoekt een grotere eenheid met seksuele partners. Dat blijkt niet duurzaam, maar is de natuurlijke weg. Een hogere eenheid wordt gevonden in gemeenschap, vaderland, een Godsbeeld delen. Misschien wat duurzamer.

Voor het vinden van de grootst mogelijke eenheid, een eeuwig nu, ben je het meest ddurzaam, denk ik, maar zal voor velen een ongepaste schaalvergroting zijn.

[peda]

Inderdaad wordt in de wereld een ander mens veelal als een "' niet-ik "' gezien.
Vanuit de evolutie ontwikkeling gezien een volkomen normale natuurlijke positie, maar de metafysica ziet het anders en wordt er vervolgens aandacht aan de geestelijk "' verbroken verbinding "' gelegd en logischerwijze ook veel aandacht voor reparatie van de verbroken verbinding.
De verbinding met God is verbroken, de verbinding met de medemens is verbroken, kortom er wordt metafysisch geleefd in een "' gebroken wereld "" met alle ellende van dien.
Verbinding alom herstellen, dat is het oplossings-credo, maar makkelijk is zulks niet bij een zeer uiteenlopend kleuren-conglomeraat van mede aardbewoners.
Niet iedereen houdt van Trump, Poetin, de keizer van China, Wilders, zijn/ haar buurman, collega in de werkomgeving en zelfs in kerkelijk verband is er wel sprake van tekort aan onderlinge sympathie.
Kortom theoretiseren over hoe het zou moeten = niet gelijk aan het in de praktijk ook doen wat er wordt getheoretiseerd.
Zeg wat je gaat doen en vervolgens ook doen wat je hebt gezegd, het blijft lastig met de "' verbinding "'.

[Leon]

Inderdaad wordt in de wereld een ander mens veelal als een "' niet-ik "' gezien.
Vanuit de evolutie ontwikkeling gezien een volkomen normale natuurlijke positie, maar de metafysica ziet het anders en wordt er vervolgens aandacht aan de geestelijk "' verbroken verbinding "' gelegd en logischerwijze ook veel aandacht voor reparatie van de verbroken verbinding.
De verbinding met God is verbroken, de verbinding met de medemens is verbroken, kortom er wordt metafysisch geleefd in een "' gebroken wereld "" met alle ellende van dien.
Verbinding alom herstellen, dat is het oplossings-credo, maar makkelijk is zulks niet bij een zeer uiteenlopend kleuren-conglomeraat van mede aardbewoners.
Niet iedereen houdt van Trump, Poetin, de keizer van China, Wilders, zijn/ haar buurman, collega in de werkomgeving en zelfs in kerkelijk verband is er wel sprake van tekort aan onderlinge sympathie.
Kortom theoretiseren over hoe het zou moeten = niet gelijk aan het in de praktijk ook doen wat er wordt getheoretiseerd.
Zeg wat je gaat doen en vervolgens ook doen wat je hebt gezegd, het blijft lastig met de "' verbinding "'.

op zich is dus de blijde boodschap dat die 'verbinding' geheel hersteld kan worden, verzinnen ze dat?

[Tufkah]

Zou de mens begrijpen dat het bewustzijn is wat verdelend werkt dan zouden er al heel wat inzichten uitgeklaard zijn. Ik zie alle anderen als een niet-ik omdat ik mij bewust ben van iets anders dan ik-zelf. Daarmee is de ander (het niet-ik) niet het probleem, ik ben zelf (ego) het probleem! Het ego werkt onderscheidend in de zichtbare wereld, het ene schepsel ontkent dat het de ander is. Het enige wat deze -door bewustzijn ontstane- scheiding kan opheffen is naastenliefde. In naastenliefde leert de mens zichzelf óók als een niet-ik te zien. Dan is het ego gestorven, je bent een niet-ik tezamen met alle andere niet-ikken.

Dat zegt niets over Trump, Poetin, de keizer van China, Wilders, je buurman of je collega in de werkomgeving. Het zegt iets over jezelf, dat is er dan niet meer. En is er ten gevolge ook niet (meer) de wens om ergens in het toekomstige te bestaan. Dat wat het ego karakteriseert is zijn wens-natuur en zijn wens om in de toekomst te existeren. In het "eeuwig nu" kan die wens niet aanwezig zijn. Het ego kan er ook niet aanwezig zijn.

[peda]

Inderdaad wordt in de wereld een ander mens veelal als een "' niet-ik "' gezien.
Vanuit de evolutie ontwikkeling gezien een volkomen normale natuurlijke positie, maar de metafysica ziet het anders en wordt er vervolgens aandacht aan de geestelijk "' verbroken verbinding "' gelegd en logischerwijze ook veel aandacht voor reparatie van de verbroken verbinding.
De verbinding met God is verbroken, de verbinding met de medemens is verbroken, kortom er wordt metafysisch geleefd in een "' gebroken wereld "" met alle ellende van dien.
Verbinding alom herstellen, dat is het oplossings-credo, maar makkelijk is zulks niet bij een zeer uiteenlopend kleuren-conglomeraat van mede aardbewoners.
Niet iedereen houdt van Trump, Poetin, de keizer van China, Wilders, zijn/ haar buurman, collega in de werkomgeving en zelfs in kerkelijk verband is er wel sprake van tekort aan onderlinge sympathie.
Kortom theoretiseren over hoe het zou moeten = niet gelijk aan het in de praktijk ook doen wat er wordt getheoretiseerd.
Zeg wat je gaat doen en vervolgens ook doen wat je hebt gezegd, het blijft lastig met de "' verbinding "'.

op zich is dus de blijde boodschap dat die 'verbinding' geheel hersteld kan worden, verzinnen ze dat?

Nagenoeg elke metafysische boodschap gaat daarover.
Het is in ieder geval een nadrukkelijk breed gedragen "' verlangen "'.
Of een "' verlangen "" gezien kan worden als een "' verzinsel "' dat vul ik voor een ander niet in.