De ijkstok

[Leon]

De ijkstok

Een kind heeft nog geen ijkstok. De wereld komt ongefilterd binnen, en nodigt wel uit om iets van een ijkstok (of moet ik zeggen ikstok) te gaan ontwikkelen. Als het goed is vind je in een normale ontwikkeling een steeds objectievere ijkstok om gebeurtenissen te plaatsen.

De ontwikkeling van een steeds effectievere (lees objectievere) ijkstok loopt tegen grenzen aan. Sowieso is de ontwikkeling niet altijd “normaal” en daarnaast is er een natuurlijke beperking, namelijk dat alles gefilterd wordt door de zintuigen en het kenvermogen, wat de dingen zoals ze op zichzelf zijn principieel onkenbaar maken.

Dan heb je dus een redenerend/discursief verstand dat gaten kan vullen. Dat gaat zelfs zover dat de mens op een gegeven moment zelfs afstand kan doen van de beperkingen en uit haar beperkende grot kan klimmen. Niet zozeer dankzij het redenerend verstand, maar omdat het verstand het opgeeft om tabak te maken van de schaduwen in de grot van Plato.

De ijkstok, die het mogelijk zou moeten maken goed onderscheid te maken tussen de schaduwen in de grot, wordt weggezet als “altijd subjectief”. Voor sommigen is dit dan de objectieve werkelijkheid, en ze stoppen met zoeken naar meer objectiviteit. De ijkstok heeft zijn dienst gehad, en vanaf dan geldt dat je slechts “meningen” naast elkaar hebt, die allemaal hun subjectieve waarheid hebben, zonder dat er zicht is op een objectieve waarheid. Dat wordt dan als meest objectieve waarheid aangenomen.

Maar ook daarin loop je op een gegeven moment vast. Waarheid die alleen maar subjectief is, is geen waarheid, maar werkelijkheid (voor iemand). De ijkstok is niet weg, maar wordt alleen nog maar gebruikt om diversiteit te vieren.

Op zich is er niets mis met diversiteit vieren, maar mijn ijkstok geeft aan dat niet alle verschillen evenveel invloed hebben op de wereld, dat we nog steeds een ijkstok nodig hebben om “rechtvaardigheid” te gronden. Er blijft anders een ongelijke behandeling.

Alleen maar zeggen dat ieder gelijkwaardig is, maar het nog niet gedragen door iedereen. Dat komt omdat iemand die anti-divers is, hoort bij de diversiteit. Innerlijk paradoxaal en structureel ondermijnend.

Voor een stabiele samenleving is een andere ijkstok nodig.

Nu wil het geval, dat het hanteren van persoonlijke ijkstokken (ikstokken) zelf als problematisch gezien kan worden. Een zogenaamd “geestelijk mens” doet dit niet, of hanteert een onpersoonlijke ijkstok (kan zo gekend worden).

De suggestie is dat we een onpersoonlijke ijkstok moeten gaan ontwikkelen.

De weg naar binnen lijkt de enige weg om “onpersoonlijkheid” werkelijk te ontdekken.

[Tufkah]

De mens wordt geboren zonder oordeel over wat dan ook in de wereld, het kind heeft immers geen weet van de wereld. Wie (klein)kinderen heeft die kan het proces gadeslaan -mits je er van bewust ben- hoe een kind zich ontwikkelt in de ik-wereld verhouding.

Sowieso maakt het daarbij al uit in welk wiegje je gedropt bent. Hier in Nederland zijn dat doorgaans best aardige wiegjes, maar in veel landen is dat niet zo. Het is goed om te beseffen dat je blanco geboren bent en pas na je geboorte een 'zelf' hebt ontwikkeld. Daar kom je onvermijdelijk uit bij de wet van de tegendelen. Je kunt alleen een zoon of dochter zijn als je minimaal 1 ouder hebt. Vader en zoon zijn complementair aan elkaar. (Ze maken elkaar compleet.)

Zo zul je gaande weg als kind het 'blanco' invullen met wat jij denkt dat 'zelf' is. Het 'zelf' is ook je persoonlijkheid, de persoon die je bent. Op school zul je vaststellen dat je leerling bent. Ook hier geldt: de leerling kan niet bestaan zonder de leraar. (En andersom ook niet). Iedere invulling van het 'zelf' doe je op in de wereld.

Zo bestaan alle hoedanigheden welke je bent uit het tegendeel. Iedere invulling van het 'blanco' is aan de wereld ontleent aan de hand van het tegendeel. En wat je zelf bent kun je ook als ijkstok gebruiken. Alleen wat ik denk is goed, anders had ik wel wat anders gedacht! (En als je dan weer wat anders denkt, dan is wederom alleen wat ik denk goed)

Het is het discursieve denken wat het 'blanco' invult aan de hand van de wereld en dat als de "maat der dingen" hanteert. En dit op empirie gebaseerde zelf dat ben ik zelf! En daar ben je dan ook nog eens emotioneel aan verbonden.

Tot zover de warboel waar de mens die niet is "zoals de kinderen" in beland is .........

[Dat_beloof_ik]

Nu wil het geval, dat het hanteren van persoonlijke ijkstokken (ikstokken) zelf als problematisch gezien kan worden. Een zogenaamd “geestelijk mens” doet dit niet, of hanteert een onpersoonlijke ijkstok (kan zo gekend worden).

Iedereen heeft zijn eigen normen en waarden, ook mensen die van zichzelf vinden dat ze 'geestelijk' zijn, dat ze Grote Wannitou aanhangen of dat ze de normen en waarden van een god moeten aanhangen. Nog los van de vraag wat ze daar mee bedoelen.

Ik begrijp niet goed waarom je de algemeen gehanteerde term 'normen en waarden' moet vervangen door ijkstok.

[Leon]

Nu wil het geval, dat het hanteren van persoonlijke ijkstokken (ikstokken) zelf als problematisch gezien kan worden. Een zogenaamd “geestelijk mens” doet dit niet, of hanteert een onpersoonlijke ijkstok (kan zo gekend worden).

Iedereen heeft zijn eigen normen en waarden, ook mensen die van zichzelf vinden dat ze 'geestelijk' zijn, dat ze Grote Wannitou aanhangen of dat ze de normen en waarden van een god moeten aanhangen. Nog los van de vraag wat ze daar mee bedoelen.

Ik begrijp niet goed waarom je de algemeen gehanteerde term 'normen en waarden' moet vervangen door ijkstok.

het gaat om de meetlat of maatstaf waarmee je afmeet of iets zou kloppen of niet. Volgens sommigen, langs hun meetlat gemeten, is die er niet. Volgens mij blijft het in ontwikkeling totdat je het hele meten/oordelen kunt laten.

[Leon]

De mens wordt geboren zonder oordeel over wat dan ook in de wereld, het kind heeft immers geen weet van de wereld. Wie (klein)kinderen heeft die kan het proces gadeslaan -mits je er van bewust ben- hoe een kind zich ontwikkelt in de ik-wereld verhouding.

Sowieso maakt het daarbij al uit in welk wiegje je gedropt bent. Hier in Nederland zijn dat doorgaans best aardige wiegjes, maar in veel landen is dat niet zo. Het is goed om te beseffen dat je blanco geboren bent en pas na je geboorte een 'zelf' hebt ontwikkeld. Daar kom je onvermijdelijk uit bij de wet van de tegendelen. Je kunt alleen een zoon of dochter zijn als je minimaal 1 ouder hebt. Vader en zoon zijn complementair aan elkaar. (Ze maken elkaar compleet.)

Zo zul je gaande weg als kind het 'blanco' invullen met wat jij denkt dat 'zelf' is. Het 'zelf' is ook je persoonlijkheid, de persoon die je bent. Op school zul je vaststellen dat je leerling bent. Ook hier geldt: de leerling kan niet bestaan zonder de leraar. (En andersom ook niet). Iedere invulling van het 'zelf' doe je op in de wereld.

Zo bestaan alle hoedanigheden welke je bent uit het tegendeel. Iedere invulling van het 'blanco' is aan de wereld ontleent aan de hand van het tegendeel. En wat je zelf bent kun je ook als ijkstok gebruiken. Alleen wat ik denk is goed, anders had ik wel wat anders gedacht! (En als je dan weer wat anders denkt, dan is wederom alleen wat ik denk goed)

Het is het discursieve denken wat het 'blanco' invult aan de hand van de wereld en dat als de "maat der dingen" hanteert. En dit op empirie gebaseerde zelf dat ben ik zelf! En daar ben je dan ook nog eens emotioneel aan verbonden.

Tot zover de warboel waar de mens die niet is "zoals de kinderen" in beland is .........

de ijkstok ontwikkelt zich vanuit een soort gemis aan toetsstenen, uiteindelijk vind je een toetssteen die geen toetssteen is.

[Tufkah]

De mens wordt geboren zonder oordeel over wat dan ook in de wereld, het kind heeft immers geen weet van de wereld. Wie (klein)kinderen heeft die kan het proces gadeslaan -mits je er van bewust ben- hoe een kind zich ontwikkelt in de ik-wereld verhouding.

Sowieso maakt het daarbij al uit in welk wiegje je gedropt bent. Hier in Nederland zijn dat doorgaans best aardige wiegjes, maar in veel landen is dat niet zo. Het is goed om te beseffen dat je blanco geboren bent en pas na je geboorte een 'zelf' hebt ontwikkeld. Daar kom je onvermijdelijk uit bij de wet van de tegendelen. Je kunt alleen een zoon of dochter zijn als je minimaal 1 ouder hebt. Vader en zoon zijn complementair aan elkaar. (Ze maken elkaar compleet.)

Zo zul je gaande weg als kind het 'blanco' invullen met wat jij denkt dat 'zelf' is. Het 'zelf' is ook je persoonlijkheid, de persoon die je bent. Op school zul je vaststellen dat je leerling bent. Ook hier geldt: de leerling kan niet bestaan zonder de leraar. (En andersom ook niet). Iedere invulling van het 'zelf' doe je op in de wereld.

Zo bestaan alle hoedanigheden welke je bent uit het tegendeel. Iedere invulling van het 'blanco' is aan de wereld ontleent aan de hand van het tegendeel. En wat je zelf bent kun je ook als ijkstok gebruiken. Alleen wat ik denk is goed, anders had ik wel wat anders gedacht! (En als je dan weer wat anders denkt, dan is wederom alleen wat ik denk goed)

Het is het discursieve denken wat het 'blanco' invult aan de hand van de wereld en dat als de "maat der dingen" hanteert. En dit op empirie gebaseerde zelf dat ben ik zelf! En daar ben je dan ook nog eens emotioneel aan verbonden.

Tot zover de warboel waar de mens die niet is "zoals de kinderen" in beland is .........

de ijkstok ontwikkelt zich vanuit een soort gemis aan toetsstenen, uiteindelijk vind je een toetssteen die geen toetssteen is.

De mens meet alles af, tot hij uit eigener beweging het meten begint achterwege te laten. Dan maakt het boze machteloos, want die is juist van het met een maat meten. De enige toetssteen die buiten het boze werkzaam is, is inderdaad een niet-toetssteen. Zijn werkzaamheid is een niet-werkzaamheid. In die niet-werkzaamheid zullen de wonderen zich voor de eigen ogen voltrekken, want waar het boze afwezig is veranderd de begeerte der ogen in helderheid der ogen.

[Leon]

de ijkstok ontwikkelt zich vanuit een soort gemis aan toetsstenen, uiteindelijk vind je een toetssteen die geen toetssteen is.

De mens meet alles af, tot hij uit eigener beweging het meten begint achterwege te laten. Dan maakt het boze machteloos, want die is juist van het met een maat meten. De enige toetssteen die buiten het boze werkzaam is, is inderdaad een niet-toetssteen. Zijn werkzaamheid is een niet-werkzaamheid. In die niet-werkzaamheid zullen de wonderen zich voor de eigen ogen voltrekken, want waar het boze afwezig is veranderd de begeerte der ogen in helderheid der ogen.

Op mijn opleiding leerde ik: “meten is weten”, voor bruggen, funderingen, constructies, voertuigen is dat wel van belang. Allemaal erg werelds, maar je moet wat. Huisje op het ijs bouwen is toch niet zo’n goed idee

[Dat_beloof_ik]

Iedereen heeft zijn eigen normen en waarden, ook mensen die van zichzelf vinden dat ze 'geestelijk' zijn, dat ze Grote Wannitou aanhangen of dat ze de normen en waarden van een god moeten aanhangen. Nog los van de vraag wat ze daar mee bedoelen.

Ik begrijp niet goed waarom je de algemeen gehanteerde term 'normen en waarden' moet vervangen door ijkstok.

het gaat om de meetlat of maatstaf waarmee je afmeet of iets zou kloppen of niet. Volgens sommigen, langs hun meetlat gemeten, is die er niet. Volgens mij blijft het in ontwikkeling totdat je het hele meten/oordelen kunt laten.

Op die manier, nu snap ik wat je bedoelt. Je bent op zoek naar of iets wel of niet klopt.
Waarom zou je in je eentje dan op zoek gaan naar een eigen ijkstok als we heel goede gezamenlijke ijkstokken hebben waar iedereen aan kan bijdragen?
Je hoeft dan niet voor alles (en dat is echt veel) zelf te ontdekken of het klopt.
Of dat je wel een meetstok hebt, maar dat die bij ijking niet blijkt te kloppen. Zoals je stelde: dan kan het hanteren van persoonlijke ijkstokken (ikstokken) zelf als problematisch gezien kan worden.

Dat is waarom we studerende mensen vooral uitdagen om bij alles wat we denken te weten, te controleren of het wel klopt.
Zodat we onze gezamenlijk ijkstokken steeds kunnen verbeteren.
Dat werkt veel beter dan wanneer ieder voor zichzelf gaat aan rommelen.

Op mijn opleiding leerde ik: “meten is weten”, voor bruggen, funderingen, constructies, voertuigen is dat wel van belang. Allemaal erg werelds, maar je moet wat. Huisje op het ijs bouwen is toch niet zo’n goed idee

Dat is denk ik voor álles van belang. Want voor alles geldt dat een huis op ijs bouwen geen goed idee is.

[Leon]

Wat belangrijk is, is er achter komen dat als je met een ijkstok tot conclusies komt, dat anderen tot hele andere, zelfs tegenovergestelde conclusies komen. Dat is niet slechts iets van feiten, maar van interpretatie van feiten. Er zijn misschien geen feiten, alleen interpretaties van feiten.
Dan wil je misschien toe naar een toetssteen die geen toetssteen is, maar die alles in zijn waarde laat.

[Dat_beloof_ik]

Wat belangrijk is, is er achter komen dat als je met een ijkstok tot conclusies komt, dat anderen tot hele andere, zelfs tegenovergestelde conclusies komen. Dat is niet slechts iets van feiten, maar van interpretatie van feiten. Er zijn misschien geen feiten, alleen interpretaties van feiten.
Dan wil je misschien toe naar een toetssteen die geen toetssteen is, maar die alles in zijn waarde laat.

Dat ligt er aan wat je doel is en welke ijkstok je gebruikt. Als iedereen volhard in zijn eigen ijkstok, ga je veel tegengestelde conclusies krijgen. Vaak omdat ze niet zijn gebaseerd op feiten (die er dan dus inderdaad niet zijn) maar op meningen.
Wil je iedereen in zijn waarde laten, of wil je tot conclusies komen die controleerbaar juist zijn en daarmee die mensen tegen het hoofd stoten ?
Dat gaat vaak niet samen.
Eeuwenlang hebben mensen dachten mensen met hun eigen ijkstok dat de aarde plat was en het midden van het universum, terwijl de gezamenlijke ijkstok al lang aangaf dat de aarde rond was en er veel meer is dan de aarde.
Men interpreteerde de veranderende stand van de sterren als iets dat om ons heen draaide. Terwijl de aarde juist draaide. Dat lag dus aan de interpretatie. Daarmee blijft het feit gewoon dat vanuit ons perspectief de sterrenhemel van positie verandert.

Een toetssteen die alles in zijn waarde laat is geen toetssteen maar een compromis.

[Leon]

Wat belangrijk is, is er achter komen dat als je met een ijkstok tot conclusies komt, dat anderen tot hele andere, zelfs tegenovergestelde conclusies komen. Dat is niet slechts iets van feiten, maar van interpretatie van feiten. Er zijn misschien geen feiten, alleen interpretaties van feiten.
Dan wil je misschien toe naar een toetssteen die geen toetssteen is, maar die alles in zijn waarde laat.

Dat ligt er aan wat je doel is en welke ijkstok je gebruikt. Als iedereen volhard in zijn eigen ijkstok, ga je veel tegengestelde conclusies krijgen.
Wil je iedereen in zijn waarde laten, of wil je tot conclusies komen die controleerbaar juist zijn en daarmee die mensen tegen het hoofd stoten ?
Dat gaat vaak niet samen.
Eeuwenlang hebben mensen dachten mensen met hun eigen ijkstok dat de aarde plat was en het midden van het universum, terwijl de gezamenlijke ijkstok al lang aangaf dat de aarde rond was en er veel meer is dan de aarde.
Men interpreteerde de veranderende stand van de sterren als iets dat om ons heen draaide. Terwijl de aarde juist draaide. Dat lag dus aan de interpretatie. Daarmee blijft het feit gewoon dat vanuit ons perspectief de sterrenhemel van positie verandert.

Een toetssteen die alles in zijn waarde laat is geen toetssteen maar een compromis.

ik vraag me dus af of feiten wel zo hard zijn, binnen het paradigma van een zon centraal is het een feit dat de aarde eromheen beweegt, maar voor een andere waarnemer beweegt de zon weer, er is geen absoluut referentiepunt, waarmee alle feiten absoluut waar zijn.

[Dat_beloof_ik]

Dat ligt er aan wat je doel is en welke ijkstok je gebruikt. Als iedereen volhard in zijn eigen ijkstok, ga je veel tegengestelde conclusies krijgen.
Wil je iedereen in zijn waarde laten, of wil je tot conclusies komen die controleerbaar juist zijn en daarmee die mensen tegen het hoofd stoten ?
Dat gaat vaak niet samen.
Eeuwenlang hebben mensen dachten mensen met hun eigen ijkstok dat de aarde plat was en het midden van het universum, terwijl de gezamenlijke ijkstok al lang aangaf dat de aarde rond was en er veel meer is dan de aarde.
Men interpreteerde de veranderende stand van de sterren als iets dat om ons heen draaide. Terwijl de aarde juist draaide. Dat lag dus aan de interpretatie. Daarmee blijft het feit gewoon dat vanuit ons perspectief de sterrenhemel van positie verandert.

Een toetssteen die alles in zijn waarde laat is geen toetssteen maar een compromis.

ik vraag me dus af of feiten wel zo hard zijn, binnen het paradigma van een zon centraal is het een feit dat de aarde eromheen beweegt, maar voor een andere waarnemer beweegt de zon weer, er is geen absoluut referentiepunt, waarmee alle feiten absoluut waar zijn.

Het is geen paradigma 'dat de zon centraal is'. Wél dat alle planeten in ons zonnestelsel om de zon draaien. Dát is een feit dat waar is.
Daarom is het ook heel belangrijk om precies te weten wat de vraag is waarvoor je de ijkstok nodig hebt!

Als jij van mening bent dat Sofietje echt het knapste meisje van het dorp is, dan heb je dus een ijkstok nodig die aangeeft welke meisje jij het knapst meisje van het dorp vind.
Pak je daarentegen de ijkstok 'welk meisje wordt gezien als het knapste meisje van het dorp' dan is dat geen persoonlijke ijkstok meer, maar een gezamenlijke. De uitkomst kan er dan best eentje zijn waar jij het niet mee eens bent.
In een dergelijk geval gaat het fout als je jouw persoonlijke ijkstok gebruikt om bij anderen als feit aan te tonen dat Sofietje het mooiste meisje van het dorp zou zijn. Dan presenteer je geen feit, maar een persoonlijke mening.

[peda]

Mijn referentie punt qua ijk-stok is wel dat de ijk-stok die het wetenschappelijk bewijs volgt, sterker is als de ijk-stok die tegen het wetenschappelijk bewijs ingaat.
Maar voorzichtigheid is wel geboden.
Zo behoren wetenschappelijke hypothesen niet tot het wetenschappelijk bewijs en daar gaat het nu juist veelal mis.
Een niet wetenschappelijk bewezen feit wordt wel als zodanig qua bewijskracht gepresenteerd, terwijl het bij nadere beschouwing om een wetenschappelijke hypothese handelt.
Prompt zit je in de discussie in de Gordiaanse Knoop.
Niet iedereen houdt zich aan spelregels.
Bewijs verloopt voor mij volgens de bekende ladder; wiskundig bewijs, wetenschappelijk bewijs, filosofisch bewijs, geloofsbewijs, buikgevoel bewijs.
Inderdaad meermaals gebruik van het woord bewijs, maar dat is wel het volgen van de praktijk des levens.
Claimen dat het wetenschappelijk bewijs voor de juistheid van een feit geleverd is, vraagt om strikte toepassing van de spelregel.
Zo kan de wetenschap niet bewijzen dat God niet existeert, wel kan middels de wetenschap bewezen worden dat bepaalde godsbeelden niet kunnen existeren. Zo viel o.m. het Griekse Pantheon aan velerlei goden, door geleverd wetenschappelijk bewijs van onjuistheid daarvan.
Moraliteit ( ethiek ) is veel lastiger op goed en niet goed te beoordelen.
Daarom is de ijk-stok bij waarden en normen ( wat is goed voor de mens ) ook een veel subjectievere "'stok"' tussen de beschouwers onderling.
Kan de wetenschap zijn krachtige bewijskracht ook inbrengen in het domein "" waarden en normen "'.

[Tufkah]

Dat ligt er aan wat je doel is en welke ijkstok je gebruikt. Als iedereen volhard in zijn eigen ijkstok, ga je veel tegengestelde conclusies krijgen.
Wil je iedereen in zijn waarde laten, of wil je tot conclusies komen die controleerbaar juist zijn en daarmee die mensen tegen het hoofd stoten ?
Dat gaat vaak niet samen.
Eeuwenlang hebben mensen dachten mensen met hun eigen ijkstok dat de aarde plat was en het midden van het universum, terwijl de gezamenlijke ijkstok al lang aangaf dat de aarde rond was en er veel meer is dan de aarde.
Men interpreteerde de veranderende stand van de sterren als iets dat om ons heen draaide. Terwijl de aarde juist draaide. Dat lag dus aan de interpretatie. Daarmee blijft het feit gewoon dat vanuit ons perspectief de sterrenhemel van positie verandert.

Een toetssteen die alles in zijn waarde laat is geen toetssteen maar een compromis.

ik vraag me dus af of feiten wel zo hard zijn, binnen het paradigma van een zon centraal is het een feit dat de aarde eromheen beweegt, maar voor een andere waarnemer beweegt de zon weer, er is geen absoluut referentiepunt, waarmee alle feiten absoluut waar zijn.

Als je de waarnemer er in betrekt dan is er idd geen absoluut referentiepunt meer en bestaat absolute waarheid ook niet meer. Wij zeggen altijd dat de aarde om de zon draait (om een gemeenschappelijk punt beter gezegd). Maar de werkelijkheid is dat de zon zelf ook beweegt om Sagittarius A. De aarde draait dus om een steeds zich verplaatsend gemeenschappelijk punt. En dan hou ik nog geen rekening met de invloeden van de andere planeten in ons zonnestelsel en de andere sterren in de melkweg.

[Leon]

ik vraag me dus af of feiten wel zo hard zijn, binnen het paradigma van een zon centraal is het een feit dat de aarde eromheen beweegt, maar voor een andere waarnemer beweegt de zon weer, er is geen absoluut referentiepunt, waarmee alle feiten absoluut waar zijn.

Het is geen paradigma 'dat de zon centraal is'. Wél dat alle planeten in ons zonnestelsel om de zon draaien. Dát is een feit dat waar is.
Daarom is het ook heel belangrijk om precies te weten wat de vraag is waarvoor je de ijkstok nodig hebt!

Als jij van mening bent dat Sofietje echt het knapste meisje van het dorp is, dan heb je dus een ijkstok nodig die aangeeft welke meisje jij het knapst meisje van het dorp vind.
Pak je daarentegen de ijkstok 'welk meisje wordt gezien als het knapste meisje van het dorp' dan is dat geen persoonlijke ijkstok meer, maar een gezamenlijke. De uitkomst kan er dan best eentje zijn waar jij het niet mee eens bent.
In een dergelijk geval gaat het fout als je jouw persoonlijke ijkstok gebruikt om bij anderen als feit aan te tonen dat Sofietje het mooiste meisje van het dorp zou zijn. Dan presenteer je geen feit, maar een persoonlijke mening.

Ja je hebt gelijk, geen paradigma, maar wel een soort eigen waarheid “de zon staat stil” tegenover andere waarheden. Zelfs de meest zorgvuldige formulering zal iets missen, denk ik.

De “algemene wetenschappelijke” ijkstok, geeft ook nog allerlei voorbehoud. In de praktijk gaat het om de persoonlijke ijkstok.
Taalspelen, vanuit het denken van Wittgensteins latere werk.

Wittgenstein kwam ook terug op “wat zich laat uitdrukken, laat zich als feit uitdrukken”, juist doordat je te maken hebt met een “spelende mens”.

[Leon]

ik vraag me dus af of feiten wel zo hard zijn, binnen het paradigma van een zon centraal is het een feit dat de aarde eromheen beweegt, maar voor een andere waarnemer beweegt de zon weer, er is geen absoluut referentiepunt, waarmee alle feiten absoluut waar zijn.

Als je de waarnemer er in betrekt dan is er idd geen absoluut referentiepunt meer en bestaat absolute waarheid ook niet meer. Wij zeggen altijd dat de aarde om de zon draait (om een gemeenschappelijk punt beter gezegd). Maar de werkelijkheid is dat de zon zelf ook beweegt om Sagittarius A. De aarde draait dus om een steeds zich verplaatsend gemeenschappelijk punt. En dan hou ik nog geen rekening met de invloeden van de andere planeten in ons zonnestelsel en de andere sterren in de melkweg.

De cirkelbanen zijn dan een soort spiralen. Als je stilstaat beweeg je nog. Maar wat dus lastig is om een soort van algemeen wetenschappelijk referentiepunt te hebben als mens, voor de praktische zaken. Dat in je innerlijk zoeken, lijkt me beter dan ergens in het multiversum.

[Tufkah]

Als je de waarnemer er in betrekt dan is er idd geen absoluut referentiepunt meer en bestaat absolute waarheid ook niet meer. Wij zeggen altijd dat de aarde om de zon draait (om een gemeenschappelijk punt beter gezegd). Maar de werkelijkheid is dat de zon zelf ook beweegt om Sagittarius A. De aarde draait dus om een steeds zich verplaatsend gemeenschappelijk punt. En dan hou ik nog geen rekening met de invloeden van de andere planeten in ons zonnestelsel en de andere sterren in de melkweg.

De cirkelbanen zijn dan een soort spiralen. Als je stilstaat beweeg je nog. Maar wat dus lastig is om een soort van algemeen wetenschappelijk referentiepunt te hebben als mens, voor de praktische zaken. Dat in je innerlijk zoeken, lijkt me beter dan ergens in het multiversum.

In je innerlijk zoeken is beter, klopt. (Maar het verwoorden is ingewikkelder.) Als je over het universum (fysieke) waarnemers zou verdelen dan krijg je met tijddilatatie te maken, waar de tijd van een bewegende waarnemer trager verloopt. Maar de bewegende waarnemer ten opzichte van welk vaste ruimtetijdpositie is dat dan? De aarde zelf beweegt, de zon beweegt, de Melkweg zelf beweegt. Er staat niks stil in het universum.

Een vaste ruimtetijdpositie bestaat volgens mij helemaal niet. Alleen hypothetisch.

Heb je het over de geestelijke waarnemer (Maar dan doet de wetenschap niet mee) , dan wordt het nog gekker. De geestelijke waarnemer staat stil en bevindt zich nergens. Vanuit de geestelijke waarnemer bezien vereenvoudigt dat weer wel de zaak, alles binnen ruimtetijd is relatief, niets is werkelijk. Wat ook maakt dat de fysieke waarnemer niet werkelijk is, die bevindt zich namelijk zelf in ruimtetijd, doch het waarnemen zelf (bewustzijn) bevindt zich helemaal niet in ruimtetijd. En daar begint dan weer de onenigheid met de Swaab-gelovigen c.q. de naturalisten.

Vanuit de geestelijke wereld bezien verkrijgt de waarnemer plaats door zijn fysieke gestalte. En door dat 'verkrijgen' treedt ook de illusie van Tijd op. Die illusie ontstaat omdat alle objecten ten opzichte van elkaar bewegen. Hier op aarde werkt dat wel, je kunt je op 20 KM van Amsterdam bevinden omdat Amsterdam zich niet verplaatst ten opzichte van de waarnemer. In het heelal werkt dat niet zo. In het heelal beweegt alles ten opzichte van elkaar zonder vaste ruimtetijdpositie.

[Leon]

De cirkelbanen zijn dan een soort spiralen. Als je stilstaat beweeg je nog. Maar wat dus lastig is om een soort van algemeen wetenschappelijk referentiepunt te hebben als mens, voor de praktische zaken. Dat in je innerlijk zoeken, lijkt me beter dan ergens in het multiversum.

In je innerlijk zoeken is beter, klopt. (Maar het verwoorden is ingewikkelder.) Als je over het universum (fysieke) waarnemers zou verdelen dan krijg je met tijddilatatie te maken, waar de tijd van een bewegende waarnemer trager verloopt. Maar de bewegende waarnemer ten opzichte van welk vaste ruimtetijdpositie is dat dan? De aarde zelf beweegt, de zon beweegt, de Melkweg zelf beweegt. Er staat niks stil in het universum.

Een vaste ruimtetijdpositie bestaat volgens mij helemaal niet. Alleen hypothetisch.

Heb je het over de geestelijke waarnemer (Maar dan doet de wetenschap niet mee) , dan wordt het nog gekker. De geestelijke waarnemer staat stil en bevindt zich nergens. Vanuit de geestelijke waarnemer bezien vereenvoudigt dat weer wel de zaak, alles binnen ruimtetijd is relatief, niets is werkelijk. Wat ook maakt dat de fysieke waarnemer niet werkelijk is, die bevindt zich namelijk zelf in ruimtetijd, doch het waarnemen zelf (bewustzijn) bevindt zich helemaal niet in ruimtetijd. En daar begint dan weer de onenigheid met de Swaab-gelovigen c.q. de naturalisten.

Vanuit de geestelijke wereld bezien verkrijgt de waarnemer plaats door zijn fysieke gestalte. En door dat 'verkrijgen' treedt ook de illusie van Tijd op. Die illusie ontstaat omdat alle objecten ten opzichte van elkaar bewegen. Hier op aarde werkt dat wel, je kunt je op 20 KM van Amsterdam bevinden omdat Amsterdam zich niet verplaatst ten opzichte van de waarnemer. In het heelal werkt dat niet zo. In het heelal beweegt alles ten opzichte van elkaar zonder vaste ruimtetijdpositie.

Ik neem wel vaak (geestelijk) een Gods-Eye-view in, ergens buiten het multiversum, buiten de dimensies, en beschouw dit dan als geheel. Feitelijk niet mogelijk. Ook buiten de Bron, die als een soort zon ontladingen (Bronnevlammen) heeft die als een boogje weer terug buigen op de Bron. Fantasie genoeg.

[peda]

Dat alles in het heelal in beweging is, wil niet zeggen dat de geografische ligging van Amsterdam niet objectief vast te stellen zou zijn.
Niet alles wat vaststaat, verliest middels een bepaalde hypothetische doordenking, de vastheid.
Zo is de natuurlijke beweging in de kosmos geen relativistische beweging en daarom mag de relativistische beweging ook niet worden toegepast op/in de wereld die zich niet relativistisch beweegt.
Wanneer zulks wel gebeurt, is de Gordiaanse Knoop het gevolg.

[Leon]

Dat alles in het heelal in beweging is, wil niet zeggen dat de geografische ligging van Amsterdam niet objectief vast te stellen zou zijn.
Niet alles wat vaststaat, verliest middels een bepaalde hypothetische doordenking, de vastheid.
Zo is de natuurlijke beweging in de kosmos geen relativistische beweging en daarom mag de relativistische beweging ook niet worden toegepast op/in de wereld die zich niet relativistisch beweegt.
Wanneer zulks wel gebeurt, is de Gordiaanse Knoop het gevolg.

Het is een beetje de vraag om de lengte van de grens van nederland te bepalen. Doe je dit uitgezoomed of ingezoomed, dat krijg je hele andere waarden. Meestal is men ingezoomed op de menselijke maat.

[peda]

Dat alles in het heelal in beweging is, wil niet zeggen dat de geografische ligging van Amsterdam niet objectief vast te stellen zou zijn.
Niet alles wat vaststaat, verliest middels een bepaalde hypothetische doordenking, de vastheid.
Zo is de natuurlijke beweging in de kosmos geen relativistische beweging en daarom mag de relativistische beweging ook niet worden toegepast op/in de wereld die zich niet relativistisch beweegt.
Wanneer zulks wel gebeurt, is de Gordiaanse Knoop het gevolg.

Het is een beetje de vraag om de lengte van de grens van nederland te bepalen. Doe je dit uitgezoomed of ingezoomed, dat krijg je hele andere waarden. Meestal is men ingezoomed op de menselijke maat.

Het zicht is anders, maar de lengte van de grens, in kilometers uitgedrukt ( absolute ijk-stok ) blijft bij inzoomen of uitzoomen precies gelijk.
Oppassen dat ook hierbij de persoonlijke view ( inzoomen of uitzoomen is voor mij persoonlijk normatief ) niet de maat der dingen wordt.
De Gordiaanse Knoop is dan nabij.

[Leon]

Het is een beetje de vraag om de lengte van de grens van nederland te bepalen. Doe je dit uitgezoomed of ingezoomed, dat krijg je hele andere waarden. Meestal is men ingezoomed op de menselijke maat.

Het zicht is anders, maar de lengte van de grens, in kilometers uitgedrukt ( absolute ijk-stok ) blijft bij inzoomen of uitzoomen precies gelijk.
Oppassen dat ook hierbij de persoonlijke view ( inzoomen of uitzoomen is voor mij persoonlijk normatief ) niet de maat der dingen wordt.
De Gordiaanse Knoop is dan nabij.

dat is dus niet zo, met een kleine meetlat neem je allerlei inhammetjes mee

[peda]

Het zicht is anders, maar de lengte van de grens, in kilometers uitgedrukt ( absolute ijk-stok ) blijft bij inzoomen of uitzoomen precies gelijk.
Oppassen dat ook hierbij de persoonlijke view ( inzoomen of uitzoomen is voor mij persoonlijk normatief ) niet de maat der dingen wordt.
De Gordiaanse Knoop is dan nabij.

dat is dus niet zo, met een kleine meetlat neem je allerlei inhammetjes mee

Een goede grensbepaling neemt per definitie ook alle "' inhammetjes "' mee.
Daarom ook de landmeter die nauwgezet alle inhammetjes tot quasi op de millimeter meet.

[Dat_beloof_ik]

Dat alles in het heelal in beweging is, wil niet zeggen dat de geografische ligging van Amsterdam niet objectief vast te stellen zou zijn.
Niet alles wat vaststaat, verliest middels een bepaalde hypothetische doordenking, de vastheid.
Zo is de natuurlijke beweging in de kosmos geen relativistische beweging en daarom mag de relativistische beweging ook niet worden toegepast op/in de wereld die zich niet relativistisch beweegt.
Wanneer zulks wel gebeurt, is de Gordiaanse Knoop het gevolg.

Het is een beetje de vraag om de lengte van de grens van nederland te bepalen. Doe je dit uitgezoomed of ingezoomed, dat krijg je hele andere waarden. Meestal is men ingezoomed op de menselijke maat.

Nee hoor, de grens is de grens en een kilometer is een kilometer.
Als je uitzoomt, kies je er bewust voor om een antwoord te krijgen dat niet klopt en dan wil je dus geen antwoord op je vraag.
De Nederlandse grens is 1027 kilometer lang.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Geografie ... 0km%20lang.

[Leon]

Zoek eens op “fractale grensbepaling”.