Het lichaam geeft de geest

[Messenger]

Wat als jouw diepste essentie — je geest — slechts tijdelijk huist in een lichaam dat haar beperkt? En wat als de dood niet het einde is, maar het moment waarop je eindelijk herinnert wie je werkelijk bent?

De geest ervaart het aardse bestaan via het lichaam, een fysieke cocon waarin zij tijdelijk huist. Bij geboorte zijn herinneringen aan het ‘ervoor’ verdwenen, en ook wat daarna komt blijft een mysterie. Het leven in een lichaam is beperkt en kwetsbaar; het vormt een tijdelijk thuis waar de geest slechts een deel van haar wezen ervaart.

Omdat het voorbestaan vergeten is, richt de mens zich op wat volgt na de dood. Religies hebben deze onzekerheid vaak benut en vergroot. Ze boden verlossing aan, maar stelden daar voorwaarden tegenover: het aanhangen van de 'juiste' overtuiging en geen 'slechte' dingen doen. In een wereld vol religieuze stromingen, waarvan elk claimt de ware te zijn, voedt dat verwarring en angst.

Het lichaam veroudert. Ziekte, ongevallen en lijden herinneren ons aan de eindigheid ervan. Toch wordt de dood vaak met alle macht uitgesteld, zelfs wanneer het lijden ondraaglijk en uitzichtloos is. En wanneer het einde komt, rest voor de nabestaanden verdriet, vermengd met hoop: dat hun geliefde ergens goed terechtkomt, in een vorm van hemel.

Wanneer het lichaam sterft, komt de geest vrij zoals een vlinder uit haar cocon. Ze stijgt op, bevrijd van het aardse lijden, en nadert een centrum van licht. Daar wacht herkenning: dierbaren ontvangen haar in een sfeer van pure liefde, vrede en begrip. Het voelt als een thuiskomst na een lange reis.
De ziel — het Goddelijke kernwezen in de geest — herstelt de vergeten herinneringen. De geest beseft dat zij een unieke uitdrukking is van God, die haar een aardse ervaring schonk om te leren en te groeien. De ‘bucketlist’ van de ziel is geen opsomming van doelen, maar een uitnodiging tot ervaring.

In dit hemelse Thuis bestaat geen lineaire tijd. Alles wat gewenst wordt, manifesteert onmiddellijk. Ontevredenheid leidt niet tot lijden, maar tot hernieuwde keuze. Je fysieke verschijning is vervormbaar: je kunt jezelf manifesteren zoals je was, zoals je had willen zijn, op je mooist in gezondheid, kracht en verzorging.
Al je dierbaren komen tot je met de snelheid van gedachte.

Hier is geen noodzaak, geen tekort, geen afhankelijkheid. Als Goddelijk wezen ben je pure liefde — almachtig, alomtegenwoordig, alwetend, onkwetsbaar, perfect en zonder behoefte. Want waarom zou je iets wensen, als alles al binnen handbereik ligt?

Zo eindigt niet het leven, maar het vergeten van wie jij werkelijk bent. Want sterven is niet het verliezen van het lichaam — het is het terugvinden van je oorsprong.

[Leon]

Het is een mooi verhaal. Altijd een happy end.

Ik help je hopen dat het waar is, en je niet op een gegeven moment de andere kant van het verhaal zal moeten ervaren.

Ik ben wat nuchterder, hoop ik.

[Messenger]

Het is een mooi verhaal. Altijd een happy end.

Ik help je hopen dat het waar is, en je niet op een gegeven moment de andere kant van het verhaal zal moeten ervaren.

Ik ben wat nuchterder, hoop ik.

Ik vrees niet voor een God van liefde. Dank je voor jouw reactie.

[Leon]

Het is een mooi verhaal. Altijd een happy end.

Ik help je hopen dat het waar is, en je niet op een gegeven moment de andere kant van het verhaal zal moeten ervaren.

Ik ben wat nuchterder, hoop ik.

Ik vrees niet voor een God van liefde. Dank je voor jouw reactie.

Het is fijn om over de angst heen te zijn, maar angst heb je nodig om ethische beslissingen te nemen. Als je niet bang bent voor “verkeerde” consequenties zit er geen enkele rem meer op jouw gedrag. Dat kan ik niet rechtvaardigen, hoeveel Liefde van God je hier ook tegenover stelt.
Bij Spinoza gaat het misschien om in overeenstemming met de eigen natuur te handelen, als maximalisatie van “vrijheid”, maar dan is mijn “natuur” gericht op “redelijkheid”, dan maar wat minder “vrij”.

[Petra]

Ik vrees niet voor een God van liefde. Dank je voor jouw reactie.

Het is fijn om over de angst heen te zijn, maar angst heb je nodig om ethische beslissingen te nemen. Als je niet bang bent voor “verkeerde” consequenties zit er geen enkele rem meer op jouw gedrag. Dat kan ik niet rechtvaardigen, hoeveel Liefde van God je hier ook tegenover stelt.
Bij Spinoza gaat het misschien om in overeenstemming met de eigen natuur te handelen, als maximalisatie van “vrijheid”, maar dan is mijn “natuur” gericht op “redelijkheid”, dan maar wat minder “vrij”.

Ik denk dat jouw conclusie niet klopt. Het klinkt alsof mensen alleen uit angst voor straf in staat zijn om het Goede Juiste te doen. Nog erger.. zonder angst voor represailles gaan alle remmen los en doen we de meest vreselijke dingen.
Volgens mij is dat niet zo.
Sterker nog.. ik denk dat als dat (angst) je motivatie is om wél Ethisch te handelen, dat het sowieso al niet helemaal goed zit.

[Leon]

Het is fijn om over de angst heen te zijn, maar angst heb je nodig om ethische beslissingen te nemen. Als je niet bang bent voor “verkeerde” consequenties zit er geen enkele rem meer op jouw gedrag. Dat kan ik niet rechtvaardigen, hoeveel Liefde van God je hier ook tegenover stelt.
Bij Spinoza gaat het misschien om in overeenstemming met de eigen natuur te handelen, als maximalisatie van “vrijheid”, maar dan is mijn “natuur” gericht op “redelijkheid”, dan maar wat minder “vrij”.

Ik denk dat jouw conclusie niet klopt. Het klinkt alsof mensen alleen uit angst voor straf in staat zijn om het Goede Juiste te doen. Nog erger.. zonder angst voor represailles gaan alle remmen los en doen we de meest vreselijke dingen.
Volgens mij is dat niet zo.
Sterker nog.. ik denk dat als dat (angst) je motivatie is dat het sowieso al niet helemaal goed zit.

De “straf” zijn alleen de “verkeerde” consequenties. Kan je leven met alle consequenties die je gedrag oproept dan moet dat maar. Nog erger: niet doorhebben wat de consequenties zijn.

[Petra]

Ik denk dat jouw conclusie niet klopt. Het klinkt alsof mensen alleen uit angst voor straf in staat zijn om het Goede Juiste te doen. Nog erger.. zonder angst voor represailles gaan alle remmen los en doen we de meest vreselijke dingen.
Volgens mij is dat niet zo.
Sterker nog.. ik denk dat als dat (angst) je motivatie is dat het sowieso al niet helemaal goed zit.

De “straf” zijn alleen de “verkeerde” consequenties. Kan je leven met alle consequenties die je gedrag oproept dan moet dat maar. Nog erger: niet doorheebn wat de consequenties zijn.

Ik heb nada zip angst voor consequenties.
Niet voor nu of later of in de eeuwigheid.
Ik denk dat ik beter in staat ben om ethisch te handelen dan degenen die zich uit angst dan maar afvragen wat ethisch juist zou zijn volgens hun Goddelijke entiteit.

[Leon]

De “straf” zijn alleen de “verkeerde” consequenties. Kan je leven met alle consequenties die je gedrag oproept dan moet dat maar. Nog erger: niet doorheebn wat de consequenties zijn.

Ik heb nada zip angst voor consequenties.
Niet voor nu of later of in de eeuwigheid.
Ik denk dat ik beter in staat ben om ethisch te handelen dan degenen die zich uit angst dan maar afvragen wat ethisch juist zou zijn volgens hun Goddelijke entiteit.

Een hoogmoedige houding. Dat heeft consequenties, je merkt het nog wel.

[Messenger]

Het is fijn om over de angst heen te zijn, maar angst heb je nodig om ethische beslissingen te nemen. Als je niet bang bent voor “verkeerde” consequenties zit er geen enkele rem meer op jouw gedrag. Dat kan ik niet rechtvaardigen, hoeveel Liefde van God je hier ook tegenover stelt.
Bij Spinoza gaat het misschien om in overeenstemming met de eigen natuur te handelen, als maximalisatie van “vrijheid”, maar dan is mijn “natuur” gericht op “redelijkheid”, dan maar wat minder “vrij”.

Ik denk dat jouw conclusie niet klopt. Het klinkt alsof mensen alleen uit angst voor straf in staat zijn om het Goede Juiste te doen. Nog erger.. zonder angst voor represailles gaan alle remmen los en doen we de meest vreselijke dingen.
Volgens mij is dat niet zo.
Sterker nog.. ik denk dat als dat (angst) je motivatie is om wél Ethisch te handelen, dat het sowieso al niet helemaal goed zit.

Zijn conclusie klopt ook niet, zonder angst voor God ben je niet gewetenloos.
Ik heb de dreiging van een oordeel niet nodig en ook niet de dreiging van straf.

De angst van God die gelovigen soms noodzakelijk vinden komt nog van de angst die mensen ooit hadden voor vulkaangoden, goden van de bliksem enz.
De idee dat mensen zonder angst voor God geen normen en waarden hebben is belachelijk.

[Petra]

Ik denk dat jouw conclusie niet klopt. Het klinkt alsof mensen alleen uit angst voor straf in staat zijn om het Goede Juiste te doen. Nog erger.. zonder angst voor represailles gaan alle remmen los en doen we de meest vreselijke dingen.
Volgens mij is dat niet zo.
Sterker nog.. ik denk dat als dat (angst) je motivatie is om wél Ethisch te handelen, dat het sowieso al niet helemaal goed zit.

Zijn conclusie klopt ook niet, zonder angst voor God ben je niet gewetenloos.
Ik heb de dreiging van een oordeel niet nodig en ook niet de dreiging van straf.

De angst van God die gelovigen soms noodzakelijk vinden komt nog van de angst die mensen ooit hadden voor vulkaangoden, goden van de bliksem enz.
De idee dat mensen zonder angst voor God geen normen en waarden hebben is belachelijk.

Ik ook niet.
Maar degenen die zonder die angst misdadig worden ofzo .. laat die dan maar angst hebben. Denk ik dan. Is het nog ergens goed voor.

[Messenger]

Ik heb nada zip angst voor consequenties.
Niet voor nu of later of in de eeuwigheid.
Ik denk dat ik beter in staat ben om ethisch te handelen dan degenen die zich uit angst dan maar afvragen wat ethisch juist zou zijn volgens hun Goddelijke entiteit.

Een hoogmoedige houding. Dat heeft consequenties, je merkt het nog wel.

Liever hoogmoedig om God niet te bezien met angst dan nederig om verkeerde redenen. Een God van Pure Liefde en vrije wil hoef je niet te vrezen.

[Messenger]

Maar degenen die zonder die angst misdadig worden ofzo .. laat die dan maar angst hebben. Denk ik dan. Is het nog ergens goed voor.

[Leon]

Ik denk dat jouw conclusie niet klopt. Het klinkt alsof mensen alleen uit angst voor straf in staat zijn om het Goede Juiste te doen. Nog erger.. zonder angst voor represailles gaan alle remmen los en doen we de meest vreselijke dingen.
Volgens mij is dat niet zo.
Sterker nog.. ik denk dat als dat (angst) je motivatie is om wél Ethisch te handelen, dat het sowieso al niet helemaal goed zit.

Zijn conclusie klopt ook niet, zonder angst voor God ben je niet gewetenloos.
Ik heb de dreiging van een oordeel niet nodig en ook niet de dreiging van straf.

De angst van God die gelovigen soms noodzakelijk vinden komt nog van de angst die mensen ooit hadden voor vulkaangoden, goden van de bliksem enz.
De idee dat mensen zonder angst voor God geen normen en waarden hebben is belachelijk.

Ik heb het niet over angst voor God.

[Messenger]

Zijn conclusie klopt ook niet, zonder angst voor God ben je niet gewetenloos.
Ik heb de dreiging van een oordeel niet nodig en ook niet de dreiging van straf.

De angst van God die gelovigen soms noodzakelijk vinden komt nog van de angst die mensen ooit hadden voor vulkaangoden, goden van de bliksem enz.
De idee dat mensen zonder angst voor God geen normen en waarden hebben is belachelijk.

Ik heb het niet over angst voor God.

Dan begrijp ik je verkeerd. Waar heb je het dan wel over?

[Leon]

Ik heb het niet over angst voor God.

Dan begrijp ik je verkeerd. Waar heb je het dan wel over?

Angst voor “verkeerde” consequenties. Het staat er toch? Vanuit het idee van gewenste gevolgen en ongewenste gevolgen. Heeft niets met God te maken. Als was er een overweldigende Liefde van God die me rechtvaardigde om iemand zwart te maken, dan nog ga ik niet iemand zwart maken.
Dan krijg je een conflictsfeer. Die is toch al nauwelijks te voorkomen.

[Tufkah]

Dan begrijp ik je verkeerd. Waar heb je het dan wel over?

Angst voor “verkeerde” consequenties. Het staat er toch? Vanuit het idee van gewenste gevolgen en ongewenste gevolgen. Heeft niets met God te maken. Als was er een overweldigende Liefde van God die me rechtvaardigde om iemand zwart te maken, dan nog ga ik niet iemand zwart maken.
Dan krijg je een conflictsfeer. Die is toch al nauwelijks te voorkomen.

Er is altijd angst voor verkeerde consequenties. Op onbewust niveau weet een mens dat God mee ziet, mee voelt, mee beleeft. Je kunt je niet verbergen voor God en daar wordt een mens zich bewuster van naarmate zijn geest stil is. Angst is dus helemaal okay. Het is het discursieve denken dat steeds maar die angst probeert weg te redeneren. Dat is jezelf in slaap sussen, een vlucht voor de geestelijke realiteit welke zich in het tegenwoordige afspeelt.

Stilte is om je verwachtingen en verlangens los te laten en aan het aan de Geest' Gods overlaten wat je te ervaren krijgt. Angst en stilte gaan niet samen, maar praktisch gesproken is er dus wel angst vóór de stilte. Om in God te verzinken kun je die angst steeds meer los laten en ontstaat er naast de stilte ook vertrouwen. Het is een voortschrijdend proces waarin de mens vergeestelijkt (Zelf geest wordt).

Uiteindelijk komt je ergens uit wat diametraal staat op de topictitel: het is niet het lichaam wat de geest geeft, bij het verzinken in God is het de geest die het lichaam geeft. Meer geest worden en minder lichaam worden.

[Leon]

Angst voor “verkeerde” consequenties. Het staat er toch? Vanuit het idee van gewenste gevolgen en ongewenste gevolgen. Heeft niets met God te maken. Als was er een overweldigende Liefde van God die me rechtvaardigde om iemand zwart te maken, dan nog ga ik niet iemand zwart maken.
Dan krijg je een conflictsfeer. Die is toch al nauwelijks te voorkomen.

Er is altijd angst voor verkeerde consequenties. Op onbewust niveau weet een mens dat God mee ziet, mee voelt, mee beleeft. Je kunt je niet verbergen voor God en daar wordt een mens zich bewuster van naarmate zijn geest stil is. Angst is dus helemaal okay. Het is het discursieve denken dat steeds maar die angst probeert weg te redeneren. Dat is jezelf in slaap sussen, een vlucht voor de geestelijke realiteit welke zich in het tegenwoordige afspeelt.

Stilte is om je verwachtingen en verlangens los te laten en aan het aan de Geest' Gods overlaten wat je te ervaren krijgt. Angst en stilte gaan niet samen, maar praktisch gesproken is er dus wel angst vóór de stilte. Om in God te verzinken kun je die angst steeds meer los laten en ontstaat er naast de stilte ook vertrouwen. Het is een voortschrijdend proces waarin de mens vergeestelijkt (Zelf geest wordt).

Uiteindelijk komt je ergens uit wat diametraal staat op de topictitel: het is niet het lichaam wat de geest geeft, bij het verzinken in God is het de geest die het lichaam geeft. Meer geest worden en minder lichaam worden.

De angst nodigt uit tot stilte, dat zie ik wel. Je weet steeds minder goed wat je nu moet doen. Alles kan anders uitgelegd worden. De bonte stoet zorgt daar wel voor.

[Tufkah]

Er is altijd angst voor verkeerde consequenties. Op onbewust niveau weet een mens dat God mee ziet, mee voelt, mee beleeft. Je kunt je niet verbergen voor God en daar wordt een mens zich bewuster van naarmate zijn geest stil is. Angst is dus helemaal okay. Het is het discursieve denken dat steeds maar die angst probeert weg te redeneren. Dat is jezelf in slaap sussen, een vlucht voor de geestelijke realiteit welke zich in het tegenwoordige afspeelt.

Stilte is om je verwachtingen en verlangens los te laten en aan het aan de Geest' Gods overlaten wat je te ervaren krijgt. Angst en stilte gaan niet samen, maar praktisch gesproken is er dus wel angst vóór de stilte. Om in God te verzinken kun je die angst steeds meer los laten en ontstaat er naast de stilte ook vertrouwen. Het is een voortschrijdend proces waarin de mens vergeestelijkt (Zelf geest wordt).

Uiteindelijk komt je ergens uit wat diametraal staat op de topictitel: het is niet het lichaam wat de geest geeft, bij het verzinken in God is het de geest die het lichaam geeft. Meer geest worden en minder lichaam worden.

De angst nodigt uit tot stilte, dat zie ik wel. Je weet steeds minder goed wat je nu moet doen. Alles kan anders uitgelegd worden. De bonte stoet zorgt daar wel voor.

De bonte stoet (inclusief mij) moet je gewoon laten kletsen. Het is vrij simpel: angst geeft je denkwereld vorm en je denkwereld geeft je angst vorm. (Ze houden elkaar dus wederzijds in stand) Iemand die stoer roept dat hij niet angstig is, daar is zijn denkvermogen de angst aan het wegpraten.

Alleen in de stilte kun je in God verzinken en kan het Woord spreken. Het boze heeft namelijk geen toegang tot de stilte. Gaandeweg transformeert je wijze van denken ook. Die wordt dan niet meer gevoed door angst, maar door stilte.

[Petra]

Er is altijd angst voor verkeerde consequenties. Op onbewust niveau weet een mens dat God mee ziet, mee voelt, mee beleeft. Je kunt je niet verbergen voor God en daar wordt een mens zich bewuster van naarmate zijn geest stil is. Angst is dus helemaal okay. Het is het discursieve denken dat steeds maar die angst probeert weg te redeneren. Dat is jezelf in slaap sussen, een vlucht voor de geestelijke realiteit welke zich in het tegenwoordige afspeelt.

De angst nodigt uit tot stilte, dat zie ik wel. Je weet steeds minder goed wat je nu moet doen. Alles kan anders uitgelegd worden. De bonte stoet zorgt daar wel voor.

Yep.. daar ga je al: angst verlamd. Die ene dienaar die uit angst om het verkeerd te doen het geld in de grond stopte en maar niks deed.

Angst is een slechte raadgever!

1 Johannes 4:18. Jezus. 18 “De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde niet tot volmaaktheid gekomen”

[Dat_beloof_ik]

Wat als jouw diepste essentie — je geest — slechts tijdelijk huist in een lichaam dat haar beperkt? En wat als de dood niet het einde is, maar het moment waarop je eindelijk herinnert wie je werkelijk bent?

De geest ervaart het aardse bestaan via het lichaam, een fysieke cocon waarin zij tijdelijk huist. Bij geboorte zijn herinneringen aan het ‘ervoor’ verdwenen, en ook wat daarna komt blijft een mysterie. Het leven in een lichaam is beperkt en kwetsbaar; het vormt een tijdelijk thuis waar de geest slechts een deel van haar wezen ervaart.

Omdat het voorbestaan vergeten is, richt de mens zich op wat volgt na de dood. Religies hebben deze onzekerheid vaak benut en vergroot. Ze boden verlossing aan, maar stelden daar voorwaarden tegenover: het aanhangen van de 'juiste' overtuiging en geen 'slechte' dingen doen. In een wereld vol religieuze stromingen, waarvan elk claimt de ware te zijn, voedt dat verwarring en angst.

Het lichaam veroudert. Ziekte, ongevallen en lijden herinneren ons aan de eindigheid ervan. Toch wordt de dood vaak met alle macht uitgesteld, zelfs wanneer het lijden ondraaglijk en uitzichtloos is. En wanneer het einde komt, rest voor de nabestaanden verdriet, vermengd met hoop: dat hun geliefde ergens goed terechtkomt, in een vorm van hemel.

Wanneer het lichaam sterft, komt de geest vrij zoals een vlinder uit haar cocon. Ze stijgt op, bevrijd van het aardse lijden, en nadert een centrum van licht. Daar wacht herkenning: dierbaren ontvangen haar in een sfeer van pure liefde, vrede en begrip. Het voelt als een thuiskomst na een lange reis.
De ziel — het Goddelijke kernwezen in de geest — herstelt de vergeten herinneringen. De geest beseft dat zij een unieke uitdrukking is van God, die haar een aardse ervaring schonk om te leren en te groeien. De ‘bucketlist’ van de ziel is geen opsomming van doelen, maar een uitnodiging tot ervaring.

In dit hemelse Thuis bestaat geen lineaire tijd. Alles wat gewenst wordt, manifesteert onmiddellijk. Ontevredenheid leidt niet tot lijden, maar tot hernieuwde keuze. Je fysieke verschijning is vervormbaar: je kunt jezelf manifesteren zoals je was, zoals je had willen zijn, op je mooist in gezondheid, kracht en verzorging.
Al je dierbaren komen tot je met de snelheid van gedachte.

Hier is geen noodzaak, geen tekort, geen afhankelijkheid. Als Goddelijk wezen ben je pure liefde — almachtig, alomtegenwoordig, alwetend, onkwetsbaar, perfect en zonder behoefte. Want waarom zou je iets wensen, als alles al binnen handbereik ligt?

Zo eindigt niet het leven, maar het vergeten van wie jij werkelijk bent. Want sterven is niet het verliezen van het lichaam — het is het terugvinden van je oorsprong.

Een statement met verschillende tegenstellingen, maar het belangrijkste is dit: hebben geesten nu wel of geen notitie van wat voor het leven gebeurt? Je begint te zeggen dat ze dat niet hebben. En verderop leg je uit wat er allemaal gebeurt voor die tijd en dat kunnen ze dus niet weten. Wat is het nu?
Kijk, eigenlijk is dit gewoon je eigen fantasie. Niks mis mee. Maar als je het gaat opschrijven zodat anderen het kunnen lezen, moet het wel kloppen.

[Jon]

De angst nodigt uit tot stilte, dat zie ik wel. Je weet steeds minder goed wat je nu moet doen. Alles kan anders uitgelegd worden. De bonte stoet zorgt daar wel voor.

Yep.. daar ga je al: angst verlamd. Die ene dienaar die uit angst om het verkeerd te doen het geld in de grond stopte en maar niks deed.

Angst is een slechte raadgever!

1 Johannes 4:18. Jezus. 18 “De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde niet tot volmaaktheid gekomen”

Met het geciteerde bevestig je zonder het zelf te weten exact wat Leon en Tufkah zeggen.

Een gelovige die het geciteerde in Zijn context leest, het hele hoofdstukje, ziet dat.

[Dat_beloof_ik]

Ik vrees niet voor een God van liefde. Dank je voor jouw reactie.

Het is fijn om over de angst heen te zijn, maar angst heb je nodig om ethische beslissingen te nemen. Als je niet bang bent voor “verkeerde” consequenties zit er geen enkele rem meer op jouw gedrag. Dat kan ik niet rechtvaardigen, hoeveel Liefde van God je hier ook tegenover stelt.
Bij Spinoza gaat het misschien om in overeenstemming met de eigen natuur te handelen, als maximalisatie van “vrijheid”, maar dan is mijn “natuur” gericht op “redelijkheid”, dan maar wat minder “vrij”.

Jij hebt het idee dat mensen alleen maar tot slechte dingen in staat zijn en je denkt dat 'ethiek' bestaat uit door angst ingegeven gewoontes; als die er niet zouden zijn, nou waren mensen als beesten, alleen maar uit op moorden.
Daarbij zie je geen enkel beletsel om te stellen dat het inboezemen van angst uit liefde gebeurt.
Het is nog maar weer eens een keertje goed dat je laat zien welke gruwelijke ideeën sommige christenen er op na houden.

Voor de meesten is het gelukkig duidelijk dat iemand onder druk van angst dwingen tot bepaalde beslissingen, niets heeft te maken met liefde.
In de Nederlandse wet is het zelfs strafbaar, daar heet het afdreiging.

[Leon]

Yep.. daar ga je al: angst verlamd. Die ene dienaar die uit angst om het verkeerd te doen het geld in de grond stopte en maar niks deed.

Angst is een slechte raadgever!

1 Johannes 4:18. Jezus. 18 “De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde niet tot volmaaktheid gekomen”

Met het geciteerde bevestig je zonder het zelf te weten exact wat Leon en Tufkah zeggen.

Een gelovige die het geciteerde in Zijn context leest, het hele hoofdstukje, ziet dat.

De Bijbel is duidelijk. Wie angst heeft, heeft nog niet de volmaaktheid. Anderen mogen van mij denken dat ze volmaakt zijn. Van mijzelf vind ik dat niet.

[Leon]

Het is fijn om over de angst heen te zijn, maar angst heb je nodig om ethische beslissingen te nemen. Als je niet bang bent voor “verkeerde” consequenties zit er geen enkele rem meer op jouw gedrag. Dat kan ik niet rechtvaardigen, hoeveel Liefde van God je hier ook tegenover stelt.
Bij Spinoza gaat het misschien om in overeenstemming met de eigen natuur te handelen, als maximalisatie van “vrijheid”, maar dan is mijn “natuur” gericht op “redelijkheid”, dan maar wat minder “vrij”.

Jij hebt het idee dat mensen alleen maar tot slechte dingen in staat zijn en je denkt dat 'ethiek' bestaat uit door angst ingegeven gewoontes; als die er niet zouden zijn, nou waren mensen als beesten, alleen maar uit op moorden.
Daarbij zie je geen enkel beletsel om te stellen dat het inboezemen van angst uit liefde gebeurt.
Het is nog maar weer eens een keertje goed dat je laat zien welke gruwelijke ideeën sommige christenen er op na houden.

Voor de meesten is het gelukkig duidelijk dat iemand onder druk van angst dwingen tot bepaalde beslissingen, niets heeft te maken met liefde.
In de Nederlandse wet is het zelfs strafbaar, daar heet het afdreiging.

Wat een projectie allemaal. Het is een zelfverkozen angst.

[Leon]

De angst nodigt uit tot stilte, dat zie ik wel. Je weet steeds minder goed wat je nu moet doen. Alles kan anders uitgelegd worden. De bonte stoet zorgt daar wel voor.

De bonte stoet (inclusief mij) moet je gewoon laten kletsen. Het is vrij simpel: angst geeft je denkwereld vorm en je denkwereld geeft je angst vorm. (Ze houden elkaar dus wederzijds in stand) Iemand die stoer roept dat hij niet angstig is, daar is zijn denkvermogen de angst aan het wegpraten.

Alleen in de stilte kun je in God verzinken en kan het Woord spreken. Het boze heeft namelijk geen toegang tot de stilte. Gaandeweg transformeert je wijze van denken ook. Die wordt dan niet meer gevoed door angst, maar door stilte.

In principe gaat het om bezorgdheid (ook een angst) voor de gevolgen van het eigen handelen. Ik zie niet in hoe je volmaakt kunt zijn zonder dat te hebben.