Verbinding uitbreiden?

[Tufkah]

De Vader kijkt door jouw ogen mee in jouw leven, vanuit de Vader komt bv mededogen op. Ik heb het meegemaakt dat bij een ontmoeting met iemand veroordelende gedachten in mij opkwamen, de Vader schonk mededogen (met die persoon) op dat moment. Een mens kan zich bewust worden van dit soort processen door aandachtig te leven. En ook goed de aanwijzingen van Jezus te lezen, te herlezen en te begrijpen. Daarom zal ik mijzelf nooit empathisch noemen, dan rekent de mens zichzelf iets toe wat vanuit de Vader komt. Het probleem van de mens is dat hij het "goed zijn" zichzelf toerekent. Het staat notabene gewoon in 1 Kor 3: wij zijn medewerkers van God en u bent zijn akker.

Wie zegt dat mensen die empatisch zijn, compassie met anderen hebben en als zodanig de naastenliefde in de praktijk brengen zichzelf dat “goed zijn” toerekenen? Bij mij stierf het ego er door, kwam de Verlosser daardoor in mijn leven en dat was/is toch de bedoeling?

Ik heb hier al uitgelegd hoe empathie werkt, kennelijk heb je daar geen kennis van. Empathie, (of inlevingsvermogen), is het vermogen om je in te leven in de gevoelens en gedachten van anderen, en hun perspectief te begrijpen. En wie leeft zich in? Het ego.....

[Yours]

Wie zegt dat mensen die empatisch zijn, compassie met anderen hebben en als zodanig de naastenliefde in de praktijk brengen zichzelf dat “goed zijn” toerekenen? Bij mij stierf het ego er door, kwam de Verlosser daardoor in mijn leven en dat was/is toch de bedoeling?

Ik heb hier al uitgelegd hoe empathie werkt, kennelijk heb je daar geen kennis van. Empathie, (of inlevingsvermogen), is het vermogen om je in te leven in de gevoelens en gedachten van anderen, en hun perspectief te begrijpen. En wie leeft zich in? Het ego.....

Ik heb net uitgelegd dat het ego er door gestorven is.

[Tufkah]

Niemand legde de niet-verbinding met God beter uit dan Eckhart:

https://www.filosofie.nl/mijn-oog-en-gods-oog-zijn-een/

De menselijke ziel moet één worden met God, vond Meister Eckhart. De paradox is dat de mens daar niet naar mag streven, het overkomt hem.

Met ‘leeg gemoed’ bedoelt Eckhart dat de mens zijn innerlijk van alle indrukken van buitenaf moet ontdoen. Bovendien dient de mens afstand te doen van zijn eigen ‘ik’ met al zijn streven, vooroordelen en beperkingen. Dit is de gelatenheid, waardoor de ziel leeg wordt: niets brengt die meer in beroering. Deze leegte, onbewogenheid of stilte van het hart vormt de voorwaarde voor het samenvloeien van het diepste – Eckhart spreekt van de grond – van de menselijke ziel met het diepste van God.

Dit samensmelten van ziel en God is volgens Visser geen doelgerichte gemoedsbeweging, omdat de mens niet wordt beroerd door iets dat buiten hem is. Integendeel, de ziel wordt door het oneindig wijde zijn zelf omgeven en doordrongen. Deze mystieke vereniging – unio mystica – is iets dat de mens overkomt; hij kan er niet doelgericht naar streven.

De menselijke ziel is nadrukkelijk niet "het vlees". De ziel die verenigd is met God heeft ook geen verbinding met God, God (open)baart Zichzelf in de ziel. Dan is de mens waar'lijk niet-zelf , het ego kan op geen enkele wijze zich verenigen met God. Toch zal de -geledigde- mens nooit beweren dat hij God is, dat heeft zo zijn redenen.

[Leon]

Niemand legde de niet-verbinding met God beter uit dan Eckhart:

https://www.filosofie.nl/mijn-oog-en-gods-oog-zijn-een/

De menselijke ziel moet één worden met God, vond Meister Eckhart. De paradox is dat de mens daar niet naar mag streven, het overkomt hem.

Met ‘leeg gemoed’ bedoelt Eckhart dat de mens zijn innerlijk van alle indrukken van buitenaf moet ontdoen. Bovendien dient de mens afstand te doen van zijn eigen ‘ik’ met al zijn streven, vooroordelen en beperkingen. Dit is de gelatenheid, waardoor de ziel leeg wordt: niets brengt die meer in beroering. Deze leegte, onbewogenheid of stilte van het hart vormt de voorwaarde voor het samenvloeien van het diepste – Eckhart spreekt van de grond – van de menselijke ziel met het diepste van God.

Dit samensmelten van ziel en God is volgens Visser geen doelgerichte gemoedsbeweging, omdat de mens niet wordt beroerd door iets dat buiten hem is. Integendeel, de ziel wordt door het oneindig wijde zijn zelf omgeven en doordrongen. Deze mystieke vereniging – unio mystica – is iets dat de mens overkomt; hij kan er niet doelgericht naar streven.

De menselijke ziel is nadrukkelijk niet "het vlees". De ziel die verenigd is met God heeft ook geen verbinding met God, God (open)baart Zichzelf in de ziel. Dan is de mens waar'lijk niet-zelf , het ego kan op geen enkele wijze zich verenigen met God. Toch zal de -geledigde- mens nooit beweren dat hij God is, dat heeft zo zijn redenen.

Op zich vind ik het begeesterde lichaam ook wel interessant. Het geinspireerde lichaam, dat danst, muziek maakt, zich uit in kunsten. Dat is de talenten benutten...

[Tufkah]

Niemand legde de niet-verbinding met God beter uit dan Eckhart:

https://www.filosofie.nl/mijn-oog-en-gods-oog-zijn-een/

De menselijke ziel moet één worden met God, vond Meister Eckhart. De paradox is dat de mens daar niet naar mag streven, het overkomt hem.

Met ‘leeg gemoed’ bedoelt Eckhart dat de mens zijn innerlijk van alle indrukken van buitenaf moet ontdoen. Bovendien dient de mens afstand te doen van zijn eigen ‘ik’ met al zijn streven, vooroordelen en beperkingen. Dit is de gelatenheid, waardoor de ziel leeg wordt: niets brengt die meer in beroering. Deze leegte, onbewogenheid of stilte van het hart vormt de voorwaarde voor het samenvloeien van het diepste – Eckhart spreekt van de grond – van de menselijke ziel met het diepste van God.

Dit samensmelten van ziel en God is volgens Visser geen doelgerichte gemoedsbeweging, omdat de mens niet wordt beroerd door iets dat buiten hem is. Integendeel, de ziel wordt door het oneindig wijde zijn zelf omgeven en doordrongen. Deze mystieke vereniging – unio mystica – is iets dat de mens overkomt; hij kan er niet doelgericht naar streven.

De menselijke ziel is nadrukkelijk niet "het vlees". De ziel die verenigd is met God heeft ook geen verbinding met God, God (open)baart Zichzelf in de ziel. Dan is de mens waar'lijk niet-zelf , het ego kan op geen enkele wijze zich verenigen met God. Toch zal de -geledigde- mens nooit beweren dat hij God is, dat heeft zo zijn redenen.

Op zich vind ik het begeesterde lichaam ook wel interessant. Het geinspireerde lichaam, dat danst, muziek maakt, zich uit in kunsten. Dat is de talenten benutten...

Dat is het ook. Als het zelf geheel is verdwenen resteert er een begeesterd lichaam. Zelfs iemand als ik die een motoriek van lik-me-vessie heeft beweegt dan beter als hij danst. Dan wordt je letterlijk door de Vader bewogen. Het schept een enorme vrijheid in de mens welke onbeschrijfelijk is. Hetzelfde geldt voor andere kunsten. Ik denk dat menselijke talenten beter tot hun recht komen binnen de liefde van de Vader dan binnen het ego. Wie eenmaal van het ego is verlost die wil hem nooit meer terug.

[Freerk]

De Vader kijkt door jouw ogen mee in jouw leven, vanuit de Vader komt bv mededogen op. Ik heb het meegemaakt dat bij een ontmoeting met iemand veroordelende gedachten in mij opkwamen, de Vader schonk mededogen (met die persoon) op dat moment.

Volgens mij is dat een aanname die je doet. Als eerste moet je dan weten wie "de Vader" is, als tweede, compassie is een menselijke emotie die bij de creatie van de mens al ingelegd is. In feite is je redenering om te keren: "iemand die geen compassie kent is Vaderloos". Nu blijkt dat bv Jezus met sommige mensen óók geen compassie had volgens een oud boek. Was Jezus dan zonder Vader?

Een mens kan zich bewust worden van dit soort processen door aandachtig te leven. En ook goed de aanwijzingen van Jezus te lezen, te herlezen en te begrijpen. Daarom zal ik mijzelf nooit empathisch noemen, dan rekent de mens zichzelf iets toe wat vanuit de Vader komt. Het probleem van de mens is dat hij het "goed zijn" zichzelf toerekent. Het staat notabene gewoon in 1 Kor 3: wij zijn medewerkers van God en u bent zijn akker.

Kijk, dat soort tekstmisbruik kan ik weinig mee als je het niet erg vindt. Teksten staan in een tekstuele omgeving en kun je niet los van hun omgeving lezen.
Er is een mooi voorbeeld over deze vorm van tekstgebruik: we lezen in het OT "En Juda verkrachtte Tamar" en we lezen in het NT dat Jezus zegt "doet gij evenzo..." Plakken we deze teksten dan maar aan elkaar omdat ze beide in dat oude boek staan?
Plukken we zomaar wat teksten om ons gelijk te bewijzen? G'd verhoede het...
Als je bv in de door jouw aangehaalde tekst vers 10 leest dan ontdek je dat Paulus zich beroemd op zijn bouwmeesterschap. Hij zegt helemaal niet dat G'd dat gedaan heeft, hij geeft alleen aan dat hij de opdracht van G'd kreeg om het fundament te leggen.

[peda]

Zomaar teksten aan elkaar plakken, dat vraagt niet om theologische creativiteit, maar teksten onderling middels ''geloofscement"' op creatieve wijze met elkaar verbinden teneinde te komen tot een theologische "' leerstelling "' dat wordt in de literatuur volop aangetroffen. De nodige kerkelijke dogma's tonen het praktische gelijk van de constatering.
Onder creativiteit wordt dan Goddelijke Inspiratie verstaan.