Eigen schuld, dikke bult en oorzakelijkheid.

[hopper]

Zie je de gesteldheid van Hitler dan als een soort straf voor zijn daden?

Ik denk niet in beloning of straf. Dat veronderstelt iemand die straft. Iemand met een dergelijke gesteldheid als Hitler doet dat zichzelf aan. (oorzakelijkheid)
Gebruik van allerlei middelen is een reactie op zijn psychische gesteldheid.

[hopper]

Daarom hang ik niet de theologie van Messenger aan. Er is wel iets wat " één in zichzelf " is, maar dat ervaart zichzelf juist áls zichzelf. Vrij van iedere oorzakelijkheid.

Wie oorzakelijkheid negeert ervaart zichzelf niet als het ene , maar ervaart zichzelf juist als het ene wat tegenover het andere staat.

Elk levend wezen is één met God. Zo zijn alle levende wezens één met elkaar.

Een wezenlijk verschil. Want inderdaad, uiteindelijk resulteert dat in totale waanzin zoals we bij Hitler hebben gezien. Ook wel bekend als het totale vijand-denken.

Hoe komen jullie op totale waanzin bij Hitler en het totale vijand-denken als je mijn spiritualiteit aanhangt? Leg dat eens uit?

Ik hang jouw spiritualiteit niet aan, ik refereer aan het gegeven dat bij sommige mensen sprake is van vijand-denken.
Vijand-denken is gradueel, vandaar dat ik Hitler als uiterste op de schaal noem.
Liefde kent in het geheel geen vijand-denken. Daar is niet eens ik-jij.

[Mullog]

Het is een lang, zich snel vullend draadje. ik prik hier even in zonder alles gelezen te hebben.

Ik denk dat je gelijk hebt dat geloof een eigen keuze is. Maar, zoals anderen hier ook al hebben betoogd, krijg je die keuze in eerste instantie in je bagage mee.

Dat kun je dan toch geen keuze noemen?

Geen keuze is ook een keuze. Je krijgt een soort van default of nul-keuze mee van je ouders (als je uit mijn taalgebruik concludeert dat ik in de consultancy zit dan heb je deels gelijk ) of vanuit je opvoeding. Je begint in ieders geval niet blanco in de zin van dat je ergens in je ontwikkeling het besef krijgt dat je keuzemogelijkheden hebt en dat die keuzemogelijkheden tot dat moment bepaald zijn door je omgeving (als je begrijpt wat ik bedoel).

...
Waarom is dat dan lang en pijnlijk vlg. jou?
Dan moeten er toch minstens al heel sterke twijfels zijn?

Ik generaliseer hier.

Ik denk dat voor het merendeel van de mensheid allemaal niet zo ingewikkeld is. Mensen voor wie de zondagse routine (of wat dan ook in welke religie dan ook) niet meer dan een gewoonte is. Maar mensen die bewust gaan nadenken over hun geloof en bewust besluiten er afscheid van te nemen hebben nogal een proces te gaan (heb ik zelf gemerkt, en lees ik ook bij anderen terug). Het is net zoiets als stoppen met roken, zal ik maar zeggen.

Een bewuste keuze zie ik als direct de knop omdraaien, zogauw je tot het besef komt niet echt te geloven, wat je eerder altijd hebt gedacht.
Om daarna bevrijd van de dwanggedachten verder te gaan.
Zo gaat dat bij veel mensen, die zich gaan realiseren, dat ze eigenlijk zelf helemaal niet geloven, maar alleen doorgingen in een aangeleerde gewoonte.
Dan is er al geen geloof meer.

Het gaat naar mijn mening niet alleen om het geloof maar ook om de routine of de rituelen of de sociale structuur waar dat geloof je in gebracht heeft. Het is moeilijk voor mensen om te veranderen.

Net als stoppen met roken. Na twee weken ben je van je nicotineverslaving af. Dat je dan na 5 jaar zo heel af en toe nog denkt dat een sigaretje na het eten toch wel lekker was... Zo was het tenminste bij mij.

En dan het volgende verhaal: Hoe maak ik het mijn omgeving duidelijk en hoe zullen zij ermee omgaan.
Dat laatste is bij mij heel erg meegevallen.
Maar ik hoor en lees daar, nu nog, vreselijke verhalen, over.
De percentages en hoeveelheden mensen zijn niet echt heel groot, maar de impact voor hen persoonlijk wel degelijk.

Daar heb ik zelf geen ervaring mee. Mijn omgeving had daar geen enkel probleem mee. Maar ik kan mij voorstellen dat dit heel vervelend kan zijn.