Het lichaam geeft de geest

[Dat_beloof_ik]

Jij hebt het idee dat mensen alleen maar tot slechte dingen in staat zijn en je denkt dat 'ethiek' bestaat uit door angst ingegeven gewoontes; als die er niet zouden zijn, nou waren mensen als beesten, alleen maar uit op moorden.
Daarbij zie je geen enkel beletsel om te stellen dat het inboezemen van angst uit liefde gebeurt.
Het is nog maar weer eens een keertje goed dat je laat zien welke gruwelijke ideeën sommige christenen er op na houden.

Voor de meesten is het gelukkig duidelijk dat iemand onder druk van angst dwingen tot bepaalde beslissingen, niets heeft te maken met liefde.
In de Nederlandse wet is het zelfs strafbaar, daar heet het afdreiging.

Wat een projectie allemaal. Het is een zelfverkozen angst.

Zeker. Zelfverkozen angst....
Ik heb er zelf voor gekozen om zonder angst te leven. Dat kan ook, wist je dat?

PS. Ik vrees dat je nu eigenlijk het topic van Messenger aan het kapen bent, dus als je hierover verder wil, dan een nieuw topic. Voor mij hoeft het niet.

[Tufkah]

De bonte stoet (inclusief mij) moet je gewoon laten kletsen. Het is vrij simpel: angst geeft je denkwereld vorm en je denkwereld geeft je angst vorm. (Ze houden elkaar dus wederzijds in stand) Iemand die stoer roept dat hij niet angstig is, daar is zijn denkvermogen de angst aan het wegpraten.

Alleen in de stilte kun je in God verzinken en kan het Woord spreken. Het boze heeft namelijk geen toegang tot de stilte. Gaandeweg transformeert je wijze van denken ook. Die wordt dan niet meer gevoed door angst, maar door stilte.

In principe gaat het om bezorgdheid (ook een angst) voor de gevolgen van het eigen handelen. Ik zie niet in hoe je volmaakt kunt zijn zonder dat te hebben.

Die bezorgdheid is terecht. Het eigen handelen heeft gevolgen en die gevolgen onderga je zelf. Is jouw handelen gebaseerd op zelfzucht of op liefde, dat maakt nogal uit. Dat vergt eerlijkheid naar jezelf toe, handel je uit zelfzucht dan ben je jezelf ten kwader trouw. Handel je uit liefde, mededogen, dan ben je jezelf ten goeder trouw.

Daarmee heeft de mens altijd twee keuzes: de (naasten)liefde dienen of het boze dienen. Wie het boze dient zal daarbij angst ervaren. Angst voor ontdekking bijvoorbeeld. Die angst kan weer verdoofd worden op allerlei manieren, of de mens leeft met een trauma voort.

Streven naar volmaakt zijn , zou ik niet doen. De natuurlijke mens is nooit volmaakt in zijn iets-zijn, ook met de meest liefdevolle intenties maakt de natuurlijke mens fouten. Doch de mens die de ander kan vergeven, zal zelf ook vergeven worden.

[Messenger]

Een statement met verschillende tegenstellingen, maar het belangrijkste is dit: hebben geesten nu wel of geen notitie van wat voor het leven gebeurt? Je begint te zeggen dat ze dat niet hebben. En verderop leg je uit wat er allemaal gebeurt voor die tijd en dat kunnen ze dus niet weten. Wat is het nu?
Kijk, eigenlijk is dit gewoon je eigen fantasie. Niks mis mee. Maar als je het gaat opschrijven zodat anderen het kunnen lezen, moet het wel kloppen.

Geesten hebben tijdens het leven geen notie van wat voor dat leven is gebeurd en na dat leven gaat gebeuren.

Als dat leven eindigt krijgen ze die notie terug en voor dat leven aanvangt weet de geest heel goed wie en wat hij is. Zodra dat leven begint is alles van voor en na vergeten.

[Messenger]

Doch de mens die de ander kan vergeven, zal zelf ook vergeven worden.

De mens die de ander niet kan vergeven wordt verteerd door wrok en verdriet en is bezig met een lijdensweg.

De mens die de ander vergeeft kan verder met het eigen leven en verlaat de lijdensweg.

[Tufkah]

Doch de mens die de ander kan vergeven, zal zelf ook vergeven worden.

De mens die de ander niet kan vergeven wordt verteerd door wrok en verdriet en is bezig met een lijdensweg.

De mens die de ander vergeeft kan verder met het eigen leven en verlaat de lijdensweg.

Ik ben een andere opvatting toegedaan. De ander vergeven is opmaat voor de weg naar binnen. Heeft de mens aanvankelijk nog tijd nodig om de ander te vergeven, naarmate de mens meer vergevingsgezind wordt treedt die vergeving onmiddelijk op. Dat opent de weg naar binnen. Daarmee is de lijdensweg nog niet voorbij, naarmate de mens innerlijk (geestelijk) existeert vergroot dat ook het lijden.

Het ik/ego/zelf kan alleen lijdend ten onder gaan. En dit lijden kan alleen uit naastenliefde gebeuren zoals Jezus dat leert.

Lijden is de snelste wijze naar de volmaaktheid. (Meister Eckhart)

[Dat_beloof_ik]

Een statement met verschillende tegenstellingen, maar het belangrijkste is dit: hebben geesten nu wel of geen notitie van wat voor het leven gebeurt? Je begint te zeggen dat ze dat niet hebben. En verderop leg je uit wat er allemaal gebeurt voor die tijd en dat kunnen ze dus niet weten. Wat is het nu?
Kijk, eigenlijk is dit gewoon je eigen fantasie. Niks mis mee. Maar als je het gaat opschrijven zodat anderen het kunnen lezen, moet het wel kloppen.

Geesten hebben tijdens het leven geen notie van wat voor dat leven is gebeurd en na dat leven gaat gebeuren.

Als dat leven eindigt krijgen ze die notie terug en voor dat leven aanvangt weet de geest heel goed wie en wat hij is. Zodra dat leven begint is alles van voor en na vergeten.

Dus jouw geest heeft nu, tijdens jouw leven, geen idee of en zo ja wat er voor en na gaat gebeuren.
Maar jij weet dat toch omdat ...?

[Leon]

Wat een projectie allemaal. Het is een zelfverkozen angst.

Zeker. Zelfverkozen angst....
Ik heb er zelf voor gekozen om zonder angst te leven. Dat kan ook, wist je dat?

Ja hoor, je zet gewoon de chemische stofjes in de hersenen uit, en bent daarna verlost.

PS. Ik vrees dat je nu eigenlijk het topic van Messenger aan het kapen bent, dus als je hierover verder wil, dan een nieuw topic. Voor mij hoeft het niet.

Ik heb een zijdelings relevante opmerking gemaakt, die blijkbaar uitnodigde tot veel reactie. Ik zal er over ophouden. Als Messenger er niets mee kan, dan is het jammer.

[Leon]

In principe gaat het om bezorgdheid (ook een angst) voor de gevolgen van het eigen handelen. Ik zie niet in hoe je volmaakt kunt zijn zonder dat te hebben.

Die bezorgdheid is terecht. Het eigen handelen heeft gevolgen en die gevolgen onderga je zelf. Is jouw handelen gebaseerd op zelfzucht of op liefde, dat maakt nogal uit. Dat vergt eerlijkheid naar jezelf toe, handel je uit zelfzucht dan ben je jezelf ten kwader trouw. Handel je uit liefde, mededogen, dan ben je jezelf ten goeder trouw.

Daarmee heeft de mens altijd twee keuzes: de (naasten)liefde dienen of het boze dienen. Wie het boze dient zal daarbij angst ervaren. Angst voor ontdekking bijvoorbeeld. Die angst kan weer verdoofd worden op allerlei manieren, of de mens leeft met een trauma voort.

Streven naar volmaakt zijn , zou ik niet doen. De natuurlijke mens is nooit volmaakt in zijn iets-zijn, ook met de meest liefdevolle intenties maakt de natuurlijke mens fouten. Doch de mens die de ander kan vergeven, zal zelf ook vergeven worden.

Ik “geloof” dat bezorgdheid een vorm is van naastenliefde. Maar heb natuurlijk ook geen keuze welke stofjes vrijkomen in mijn hersenen.

[Messenger]

Geesten hebben tijdens het leven geen notie van wat voor dat leven is gebeurd en na dat leven gaat gebeuren.

Als dat leven eindigt krijgen ze die notie terug en voor dat leven aanvangt weet de geest heel goed wie en wat hij is. Zodra dat leven begint is alles van voor en na vergeten.

Dus jouw geest heeft nu, tijdens jouw leven, geen idee of en zo ja wat er voor en na gaat gebeuren.
Maar jij weet dat toch omdat ...?

Ik geloof dat zeer sterk, weten (zeker weten) doe ik het niet. Wel zien steeds meer mensen het zo.

[Messenger]

Zeker. Zelfverkozen angst....
Ik heb er zelf voor gekozen om zonder angst te leven. Dat kan ook, wist je dat?

Ja hoor, je zet gewoon de chemische stofjes in de hersenen uit, en bent daarna verlost.

Dat heeft weinig met chemische stofjes te maken denk ik.

Ook ik koos ervoor zonder angst te leven. Waar moet ik bang voor zijn, de dood soms?
Of bang voor het leven?

[Leon]

Ja hoor, je zet gewoon de chemische stofjes in de hersenen uit, en bent daarna verlost.

Dat heeft weinig met chemische stofjes te maken denk ik.

Ook ik koos ervoor zonder angst te leven. Waar moet ik bang voor zijn, de dood soms?
Of bang voor het leven?

Toch knap om het lichaam te overwinnen met de geest. Blijkbaar kan naastenliefde ook zonder bezorgdheid, uit empathie of rechtvaardigheidsgevoel, ook geen stofjes in de hersenen?

[Tufkah]

Die bezorgdheid is terecht. Het eigen handelen heeft gevolgen en die gevolgen onderga je zelf. Is jouw handelen gebaseerd op zelfzucht of op liefde, dat maakt nogal uit. Dat vergt eerlijkheid naar jezelf toe, handel je uit zelfzucht dan ben je jezelf ten kwader trouw. Handel je uit liefde, mededogen, dan ben je jezelf ten goeder trouw.

Daarmee heeft de mens altijd twee keuzes: de (naasten)liefde dienen of het boze dienen. Wie het boze dient zal daarbij angst ervaren. Angst voor ontdekking bijvoorbeeld. Die angst kan weer verdoofd worden op allerlei manieren, of de mens leeft met een trauma voort.

Streven naar volmaakt zijn , zou ik niet doen. De natuurlijke mens is nooit volmaakt in zijn iets-zijn, ook met de meest liefdevolle intenties maakt de natuurlijke mens fouten. Doch de mens die de ander kan vergeven, zal zelf ook vergeven worden.

Ik “geloof” dat bezorgdheid een vorm is van naastenliefde. Maar heb natuurlijk ook geen keuze welke stofjes vrijkomen in mijn hersenen.

Bezorgdheid is ook een vorm van naastenliefde. Voorts zijn de belangrijkste stresshormonen cortisol, adrenaline en noradrenaline. Deze hormonen worden allemaal in de bijnieren aangemaakt. Deze hormonen zorgen dat de natuurlijke mens in de strijdmodus staat. Naastenliefde haalt de mens uit die strijdmodus. In de liefde van de Vader leven is dan ook een ontspannen wijze van leven. Wat niet wil zeggen dat er incidenteel wel eens een bedreiging kan zijn en er toch stresshormonen vrijkomen.

Bij langdurige stress door continu in de strijdmodus te staan, kan dat leiden tot verhoogde cortisolniveaus, wat negatieve effecten op de gezondheid kan hebben. Identificatie (vereenzelviging) met het lichaam heeft een hoge prijs.

Maar naastenliefde beoefenen om uit die strijdmodus vandaan te geraken werkt niet. Want dan is het geen naastenliefde meer, maar de behoefte om er zelf beter van te worden. Het enige wat werkt is mij gebleken , is tegenwoordigheid van geest. Dat wat daadwerkelijk geest is, is niet het denkvermogen. Het is het denkvermogen wat kan denken over verleden en toekomst. Maar je kunt nooit in het verleden of de toekomst zijn. Geestelijk-zijn is alleen mogelijk in het 'nu'.

Gesprekken over wat er met de geest gebeurd in de toekomst zijn dus niet zinvol. Het is het discursieve denken wat die gesprekken initieert.

[Leon]

Ik “geloof” dat bezorgdheid een vorm is van naastenliefde. Maar heb natuurlijk ook geen keuze welke stofjes vrijkomen in mijn hersenen.

Bezorgdheid is ook een vorm van naastenliefde. Voorts zijn de belangrijkste stresshormonen cortisol, adrenaline en noradrenaline. Deze hormonen worden allemaal in de bijnieren aangemaakt. Deze hormonen zorgen dat de natuurlijke mens in de strijdmodus staat. Naastenliefde haalt de mens uit die strijdmodus. In de liefde van de Vader leven is dan ook een ontspannen wijze van leven. Wat niet wil zeggen dat er incidenteel wel eens een bedreiging kan zijn en er toch stresshormonen vrijkomen.

Bij langdurige stress door continu in de strijdmodus te staan, kan dat leiden tot verhoogde cortisolniveaus, wat negatieve effecten op de gezondheid kan hebben. Identificatie (vereenzelviging) met het lichaam heeft een hoge prijs.

Maar naastenliefde beoefenen om uit die strijdmodus vandaan te geraken werkt niet. Want dan is het geen naastenliefde meer, maar de behoefte om er zelf beter van te worden. Het enige wat werkt is mij gebleken , is tegenwoordigheid van geest. Dat wat daadwerkelijk geest is, is niet het denkvermogen. Het is het denkvermogen wat kan denken over verleden en toekomst. Maar je kunt nooit in het verleden of de toekomst zijn. Geestelijk-zijn is alleen mogelijk in het 'nu'.

Gesprekken over wat er met de geest gebeurd in de toekomst zijn dus niet zinvol. Het is het discursieve denken wat die gesprekken initieert.

Mogelijk kan men “verslaafd” raken aan in strijdmodus staan. Geloof in de “geest” in verleden en toekomst, is mogelijk een breuk met die strijdmodus verslaving.

[Tufkah]

Bezorgdheid is ook een vorm van naastenliefde. Voorts zijn de belangrijkste stresshormonen cortisol, adrenaline en noradrenaline. Deze hormonen worden allemaal in de bijnieren aangemaakt. Deze hormonen zorgen dat de natuurlijke mens in de strijdmodus staat. Naastenliefde haalt de mens uit die strijdmodus. In de liefde van de Vader leven is dan ook een ontspannen wijze van leven. Wat niet wil zeggen dat er incidenteel wel eens een bedreiging kan zijn en er toch stresshormonen vrijkomen.

Bij langdurige stress door continu in de strijdmodus te staan, kan dat leiden tot verhoogde cortisolniveaus, wat negatieve effecten op de gezondheid kan hebben. Identificatie (vereenzelviging) met het lichaam heeft een hoge prijs.

Maar naastenliefde beoefenen om uit die strijdmodus vandaan te geraken werkt niet. Want dan is het geen naastenliefde meer, maar de behoefte om er zelf beter van te worden. Het enige wat werkt is mij gebleken , is tegenwoordigheid van geest. Dat wat daadwerkelijk geest is, is niet het denkvermogen. Het is het denkvermogen wat kan denken over verleden en toekomst. Maar je kunt nooit in het verleden of de toekomst zijn. Geestelijk-zijn is alleen mogelijk in het 'nu'.

Gesprekken over wat er met de geest gebeurd in de toekomst zijn dus niet zinvol. Het is het discursieve denken wat die gesprekken initieert.

Mogelijk kan men “verslaafd” raken aan in strijdmodus staan. Geloof in de “geest” in verleden en toekomst, is mogelijk een breuk met die strijdmodus verslaving.

Ik denk wel dat er zoiets bestaat als een verslaving aan stresshormonen. Mensen gaan bungee jumpen, zoeken het avontuur op, gaan gokken. En ik denk dat veel van de machtige leiders momenteel ook een verslaving aan stresshormonen hebben.

Dat wat in verleden en toekomst leeft is gelijkvormig aan de wereld. Dat is geen geest, maar een denkbeeld wat gedragen wordt door het denken zelf. Het 'zelf' is niet meer dan een herinnering aan het (eigen) verleden, waarvan veronderstelt wordt dat het in de toekomst ook bestaat. Op het moment dat jij besluit dat je morgen naar Amersfoort ga, dan plaats je je 'zelf' reeds in een (niet-bestaande) toekomst. Je kunt alleen in het 'nu' in Amersfoort zijn.

Als je deze twee zaken combineert, de stressverslaving en het denken in verleden of toekomst dan begrijp je ook het illusionaire karakter van het zelf. Dit ontleden en begrijpen maakt onderdeel uit van het gaan van de smalle weg. Als jij aan jezelf denkt op het moment van sterven en wat er dan gebeurd, dan plaats je jezelf ook in een gedachte/bedachte toekomst. Iets aan de weet komen met dat denken kom je niet, maar je voltrekt wel een handeling.

[J-W]

Ik ben een andere opvatting toegedaan. De ander vergeven is opmaat voor de weg naar binnen. Heeft de mens aanvankelijk nog tijd nodig om de ander te vergeven, naarmate de mens meer vergevingsgezind wordt treedt die vergeving onmiddelijk op. Dat opent de weg naar binnen. Daarmee is de lijdensweg nog niet voorbij, naarmate de mens innerlijk (geestelijk) existeert vergroot dat ook het lijden.

Het ik/ego/zelf kan alleen lijdend ten onder gaan. En dit lijden kan alleen uit naastenliefde gebeuren zoals Jezus dat leert.

Lijden is de snelste wijze naar de volmaaktheid. (Meister Eckhart)

Voel jij je als geestelijk mens wel gelukkig? Je hebt het vaak over lijdenswegen en zo en je hebt niet zoals andere gelovigen iets om naar uit te kijken na dit leven. wat e.e.a goed zou kunnen maken.
Voor een natuurlijk mens is het leven dan veel eenvoudiger. Je vergeeft andermans fouten uit naastenliefde en dat is het, geen gezever over wegen naar binnen. Per saldo dus geen verschil tussen een ongelovig en een geestelijk mens zoals jij, beiden moeten het van dit leven hebben, daarna is het afgelopen.
En volmaakt wordt niemand, ook niet door het lijden op te zoeken, het blijft hooguit bij een streven naar. Dus, Carpe Diem, veel gezonder.

[Leon]

Mogelijk kan men “verslaafd” raken aan in strijdmodus staan. Geloof in de “geest” in verleden en toekomst, is mogelijk een breuk met die strijdmodus verslaving.

Ik denk wel dat er zoiets bestaat als een verslaving aan stresshormonen. Mensen gaan bungee jumpen, zoeken het avontuur op, gaan gokken. En ik denk dat veel van de machtige leiders momenteel ook een verslaving aan stresshormonen hebben.

Dat wat in verleden en toekomst leeft is gelijkvormig aan de wereld. Dat is geen geest, maar een denkbeeld wat gedragen wordt door het denken zelf. Het 'zelf' is niet meer dan een herinnering aan het (eigen) verleden, waarvan veronderstelt wordt dat het in de toekomst ook bestaat. Op het moment dat jij besluit dat je morgen naar Amersfoort ga, dan plaats je je 'zelf' reeds in een (niet-bestaande) toekomst. Je kunt alleen in het 'nu' in Amersfoort zijn.

Als je deze twee zaken combineert, de stressverslaving en het denken in verleden of toekomst dan begrijp je ook het illusionaire karakter van het zelf. Dit ontleden en begrijpen maakt onderdeel uit van het gaan van de smalle weg. Als jij aan jezelf denkt op het moment van sterven en wat er dan gebeurd, dan plaats je jezelf ook in een gedachte/bedachte toekomst. Iets aan de weet komen met dat denken kom je niet, maar je voltrekt wel een handeling.

Jezelf verplaatsen in een fictief verleden of fictieve toekomst kan mogelijk de stresshormonen in het nu “overwinnen”. Het lijkt me niet lekker om helemaal in de stresshormonen op te gaan. Wat wel kan is dat een fictieve toekomst je juist meer stresshormonen geeft (verwachtingen). Met “blijde verwachtingen” misschien niet, als daartoe een keuze is (geloof).

[Tufkah]

Ik denk wel dat er zoiets bestaat als een verslaving aan stresshormonen. Mensen gaan bungee jumpen, zoeken het avontuur op, gaan gokken. En ik denk dat veel van de machtige leiders momenteel ook een verslaving aan stresshormonen hebben.

Dat wat in verleden en toekomst leeft is gelijkvormig aan de wereld. Dat is geen geest, maar een denkbeeld wat gedragen wordt door het denken zelf. Het 'zelf' is niet meer dan een herinnering aan het (eigen) verleden, waarvan veronderstelt wordt dat het in de toekomst ook bestaat. Op het moment dat jij besluit dat je morgen naar Amersfoort ga, dan plaats je je 'zelf' reeds in een (niet-bestaande) toekomst. Je kunt alleen in het 'nu' in Amersfoort zijn.

Als je deze twee zaken combineert, de stressverslaving en het denken in verleden of toekomst dan begrijp je ook het illusionaire karakter van het zelf. Dit ontleden en begrijpen maakt onderdeel uit van het gaan van de smalle weg. Als jij aan jezelf denkt op het moment van sterven en wat er dan gebeurd, dan plaats je jezelf ook in een gedachte/bedachte toekomst. Iets aan de weet komen met dat denken kom je niet, maar je voltrekt wel een handeling.

Jezelf verplaatsen in een fictief verleden of fictieve toekomst kan mogelijk de stresshormonen in het nu “overwinnen”. Het lijkt me niet lekker om helemaal in de stresshormonen op te gaan. Wat wel kan is dat een fictieve toekomst je juist meer stresshormonen geeft (verwachtingen). Met “blijde verwachtingen” misschien niet, als daartoe een keuze is (geloof).

Iedere verwachting draagt reeds de teleurstelling in zich. Gelijkmoedigheid wil dan ook zeggen dat je zonder verwachtingen bent en daarom ook nooit teleurgesteld bent. Ik weet nog wel dat toen ik nog een ego had, hoe teleurgesteld ik in mensen kon zijn. Dat ik daar zelf oorzakelijk aan was, dat zag ik niet in.

Er is nergens een straffende God te bekennen. De mens straft zichzelf door zich een ego aan te doen. Als je er eenmaal van verlost ben zie je pas wat mensen zich zelf aan doen. Voor trauma, depressie, fobieën enz is een ego noodzakelijk. Maar het 'zijn' kun je niet hebben/bezitten. Een ego kun je wel hebben/bezitten. Het is het hebben, begeren, willen wat het probleem is. De geestelijke mens existeert buiten de eigen wil en daarmee ook buiten het bereik van het ego.

[Dat_beloof_ik]

Dus jouw geest heeft nu, tijdens jouw leven, geen idee of en zo ja wat er voor en na gaat gebeuren.
Maar jij weet dat toch omdat ...?

Ik geloof dat zeer sterk, weten (zeker weten) doe ik het niet. Wel zien steeds meer mensen het zo.

Dát je het gelooft, wist ik al. Mijn vraag was ' omdat ...?' oftwel : waarom.
Als er van uitgaat dat je tijdens een leven niets weet over daarvoor of daarna, kun je daar namelijk helemaal geen idee over hebben. Ja, het kan wel, maar niet gebaseerd op concrete info.

[Leon]

Jezelf verplaatsen in een fictief verleden of fictieve toekomst kan mogelijk de stresshormonen in het nu “overwinnen”. Het lijkt me niet lekker om helemaal in de stresshormonen op te gaan. Wat wel kan is dat een fictieve toekomst je juist meer stresshormonen geeft (verwachtingen). Met “blijde verwachtingen” misschien niet, als daartoe een keuze is (geloof).

Iedere verwachting draagt reeds de teleurstelling in zich. Gelijkmoedigheid wil dan ook zeggen dat je zonder verwachtingen bent en daarom ook nooit teleurgesteld bent. Ik weet nog wel dat toen ik nog een ego had, hoe teleurgesteld ik in mensen kon zijn. Dat ik daar zelf oorzakelijk aan was, dat zag ik niet in.

Er is nergens een straffende God te bekennen. De mens straft zichzelf door zich een ego aan te doen. Als je er eenmaal van verlost ben zie je pas wat mensen zich zelf aan doen. Voor trauma, depressie, fobieën enz is een ego noodzakelijk. Maar het 'zijn' kun je niet hebben/bezitten. Een ego kun je wel hebben/bezitten. Het is het hebben, begeren, willen wat het probleem is. De geestelijke mens existeert buiten de eigen wil en daarmee ook buiten het bereik van het ego.

Een verwachting voor na de dood is lekker makkelijk. Als de dood er is ben jij er niet meer, en als jij er bent is de dood er niet. En als er toch een soort jij is na de dood merk je daar nu niets van, en kan je dus rustig in geloven. Als je dan ook nog een blije verwachting hebt voor na de dood, is dat helemaal prachtig. Niets en niemand kan je daarin teleurstellen.

[Tufkah]

Iedere verwachting draagt reeds de teleurstelling in zich. Gelijkmoedigheid wil dan ook zeggen dat je zonder verwachtingen bent en daarom ook nooit teleurgesteld bent. Ik weet nog wel dat toen ik nog een ego had, hoe teleurgesteld ik in mensen kon zijn. Dat ik daar zelf oorzakelijk aan was, dat zag ik niet in.

Er is nergens een straffende God te bekennen. De mens straft zichzelf door zich een ego aan te doen. Als je er eenmaal van verlost ben zie je pas wat mensen zich zelf aan doen. Voor trauma, depressie, fobieën enz is een ego noodzakelijk. Maar het 'zijn' kun je niet hebben/bezitten. Een ego kun je wel hebben/bezitten. Het is het hebben, begeren, willen wat het probleem is. De geestelijke mens existeert buiten de eigen wil en daarmee ook buiten het bereik van het ego.

Een verwachting voor na de dood is lekker makkelijk. Als de dood er is ben jij er niet meer, en als jij er bent is de dood er niet. En als er toch een soort jij is na de dood merk je daar nu niets van, en kan je dus rustig in geloven. Als je dan ook nog een blije verwachting hebt voor na de dood, is dat helemaal prachtig. Niets en niemand kan je daarin teleurstellen.

Daarom is een geloof/hoop op het hiernamaals zinloos. Geloof/hoop in het hiernamaals houdt alleen maar het ego in stand. Want die moet de geest geven.

Ik sta helemaal contra in dat hiernamaals-geloof. Samen met Kierkegaard ben ik van mening dat de mens de dood ernstig moet nemen. En dat ernstig nemen kan alleen als we de dood radicaal op onszelf betrekken. Onze eigen dood onder ogen zien en (in)zien dat er niks na de dood is......

Alleen dán kan de dood ons het heden schenken. Alleen in het ernstig nemen van de (eigen) dood verdwijnt de onvervulde toekomst. Geloof in het hiernamaals (of reïncarnatie) houdt alleen maar -geestelijk- de onvervulde toekomst in stand en daarmee ook het begeren naar het toekomstige.

Dat is de weg die ik gegaan ben. Voor mij geen hiernamaals of reïncarnatie.

[Messenger]

Een verwachting voor na de dood is lekker makkelijk. Als de dood er is ben jij er niet meer, en als jij er bent is de dood er niet. En als er toch een soort jij is na de dood merk je daar nu niets van, en kan je dus rustig in geloven. Als je dan ook nog een blije verwachting hebt voor na de dood, is dat helemaal prachtig. Niets en niemand kan je daarin teleurstellen.

Daarom is een geloof/hoop op het hiernamaals zinloos. Geloof/hoop in het hiernamaals houdt alleen maar het ego in stand. Want die moet de geest geven.

Ik sta helemaal contra in dat hiernamaals-geloof. Samen met Kierkegaard ben ik van mening dat de mens de dood ernstig moet nemen. En dat ernstig nemen kan alleen als we de dood radicaal op onszelf betrekken. Onze eigen dood onder ogen zien en (in)zien dat er niks na de dood is......

Alleen dán kan de dood ons het heden schenken. Alleen in het ernstig nemen van de (eigen) dood verdwijnt de onvervulde toekomst. Geloof in het hiernamaals (of reïncarnatie) houdt alleen maar -geestelijk- de onvervulde toekomst in stand en daarmee ook het begeren naar het toekomstige.

Dat is de weg die ik gegaan ben. Voor mij geen hiernamaals of reïncarnatie.

Voor mij bestaat de dood niet en is het sterven een transformatie in een andere vorm.

[Leon]

Daarom is een geloof/hoop op het hiernamaals zinloos. Geloof/hoop in het hiernamaals houdt alleen maar het ego in stand. Want die moet de geest geven.

Ik sta helemaal contra in dat hiernamaals-geloof. Samen met Kierkegaard ben ik van mening dat de mens de dood ernstig moet nemen. En dat ernstig nemen kan alleen als we de dood radicaal op onszelf betrekken. Onze eigen dood onder ogen zien en (in)zien dat er niks na de dood is......

Alleen dán kan de dood ons het heden schenken. Alleen in het ernstig nemen van de (eigen) dood verdwijnt de onvervulde toekomst. Geloof in het hiernamaals (of reïncarnatie) houdt alleen maar -geestelijk- de onvervulde toekomst in stand en daarmee ook het begeren naar het toekomstige.

Dat is de weg die ik gegaan ben. Voor mij geen hiernamaals of reïncarnatie.

Voor mij bestaat de dood niet en is het sterven een transformatie in een andere vorm.

Transformatie van wat? Materie?

[Messenger]

Voor mij bestaat de dood niet en is het sterven een transformatie in een andere vorm.

Transformatie van wat? Materie?

Een andere vorm van leven. Een ander mens.

[Leon]

…

[Dat_beloof_ik]

Transformatie van wat? Materie?

Een andere vorm van leven. Een ander mens.

Dus het sterven van een vorm van leven. Dat is dus gewoon dood gaan.