Pluribus

[Leon]

Wat ik zo bijzonder vindt is een zelf met een bepaald ideaalbeeld voor zichzelf, die niet accepteert dat deze dingen mankeert en niet de beste van zichzelf is, maar streeft naar die beste zelf. Hopeloos eigenlijk…

Zelfs God heeft volgens Leibniz niet de IDEALE wereld geschapen, maar de Best Mogelijke wereld.
Zeker "" Iets "" om over na te denken wanneer de mens zijn/ haar idealen te hoog vastlegt.

het is al wat als iemand niet de slaaf is van idealen maar besef heeft van te hoge idealen.

[Leon]

Wat ik zo bijzonder vindt is een zelf met een bepaald ideaalbeeld voor zichzelf, die niet accepteert dat deze dingen mankeert en niet de beste van zichzelf is, maar streeft naar die beste zelf. Hopeloos eigenlijk…

Jezelf modelleren naar een bepaald ideaalbeeld is wel de gedachte van sommige gelovigen. Dan heeft men het idee dat men 'goed' moet zijn voor God om aangenomen te worden. Dat God selecteert op goed en slecht. Maar dat is niet zoals Jezus leert. (Wie zonder zonde is die werpt de eerste steen).

Maar dat wil niet zeggen dat je dan maar een zondig en losbandig leven moet leiden. (Ongeïnteresseerd zijn) Als je afstand neemt van jezelf dan neem je ook afstand van je zondige zelf. En dat afstand nemen lukt uiteraard niet als je de zonde handhaaft. Maar als je afstand neemt van je (zondige) zelf dan wordt je moeiteloos vergevings-gezinder. Jezelf vergeven en anderen vergeven gaat namelijk gelijk op.

Een perfecte toestand is onbereikbaar. Zelfs Jezus zei: "Ik goed? Alleen God is goed". Waarmee ook Jezus zijn eigen imperfectie benadrukte.

In de zelfverloochening is het zelf verloochent en daarmee is ook het imperfecte zelf verloochent.

Aan de andere kant is er vanuit gelovigen kritiek op de 'Gutmensch' omdat ze de spanning niet willen om zelf te kunnen falen. Echt cognitieve dissonantie.