Kartuizer Klooster.

[Tiberius Claudius]

Lang geleden vertelde één van mijn eerbiedwaardige leermeester dit over deze orde:

Koning Willem I zou deze orde hebben verboden omdat ze te streng was.
Ze zouden derhalve een Nederlands Kartuizer Klooster hebben gesticht in de buurt van Rome.

Ik heb het toen nog geslikt omdat ik nog jong en onervaren was. (Heeeeel lang geleden. )
Nu kijk ik wat vreemd op van dat verhaal, immers deze orde heeft een spreekverbod dus wat maakt het uit wat de ander voor taal heeft gebruikt?

Misschien is het wel zomaar een verhaal, dat een ieder elkaar napraat zonder na te gaan of het werkelijk zo is.

[Robert Frans]

Kartuizers bidden een aantal gebeden echter gezamenlijk hardop in de kerk, waaronder de mis, en tijdens de zondagse wandeling mogen ze met elkaar spreken. En als novice krijg je natuurlijk gewoon je lessen van de novicemeester. Ze zijn dus niet letterlijk 24/7 doodstil.

[Tiberius Claudius]

Kartuizers bidden een aantal gebeden echter gezamenlijk hardop in de kerk, waaronder de mis, en tijdens de zondagse wandeling mogen ze met elkaar spreken. En als novice krijg je natuurlijk gewoon je lessen van de novicemeester. Ze zijn dus niet letterlijk 24/7 doodstil.

Ah zit dat zo.
Ik dacht dat er ordes waren waar het 24 van de 24 uren zo was.

Bedankt voor de informatie.

[Kattekliek]

Gods eenzame zwijgers

Geplaatst door Theo Borgermans op
za 1 sep '07 om 00:05u (Bron: RKnieuws.net)
GENT (RKnieuws.net) –

Het begrip ’eenzaamheid’ klinkt voor de meeste mensen uiterst negatief en beangstigend. Het doet denken aan verlatenheid, verkommering en dood. De kartuizers echter hebben er een heel andere perceptie van: de eenzaamheid is hun levensideaal, hun geluk en hun eigen weg naar God. Ze hebben alles opgegeven om in de woestijnervaring van Jezus te delen en enten zich zo op de oertraditie van de woestijnvaders, die God ook zochten waar niemand anders Hem dacht te vinden: in de levenloze en dorre woestijn.

Het nieuwe boek God eenzame zwijgers De spirtualiteit van de karthuziers, uitgegeven bij Carmelitana in Gent, gaat over de spiritualiteit van de kartuizers. Het graaft naar de diepste spirituele fundamenten waarop deze merkwaardig besloten orde van kluizenaars sinds negen eeuwen is gebouwd: eenzaamheid en stilte, afzondering en eenvoud, contemplatie en gebed, ascese en volharding.

Het geeft een bloemlezing uit de originele geestelijke geschriften van de kartuizertraditie: de brieven van sint Bruno en de eerste kartuizers, het Gewoonteboek en de actuele ordestatuten, de werken van Dyonisius de Kartuizer en getuigenissen van monniken uit de 21ste eeuw. Tal van deze unieke teksten verschenen nooit eerder in het Nederlands.

Om enigszins te begrijpen wat weliswaar onbegrijpelijk is, gaat de auteur met de heilige Bruno en de kartuizers op stap. In de geest beklim je zo het Chartreusegebergte waar het ooit allemaal begon. Je kijkt over de muren van de kloosters en treedt in de kluizen en de harten van de monniken, om het doel te bereiken waarnaar dit eenzame en stille leven voert: God zelf, die spreekt wanneer de kartuizer luistert en zwijgt.

Een kartuizermonnik van La Grande Chartreuse schreef uitzonderlijk het voorwoord van dit boek.

Het boek is verkrijgbaar bij Carmelitana, Burgstraat 92 te 9000 Gent aan de prijs van 19 euro.

Auteur van het boek is Tim Peeters (°1973), priester van het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Hij is godsdienstleraar aan het Lemmensinstituut te Leuven en rechter aan de kerkelijke rechtbank van het aartsbisdom.

Het boek is de vrucht van zijn licentiaatthesis over de geschiedenis van de kartuizerorde en zijn persoonlijke ontmoetingen met kartuizermonniken in verschillende Europese kloosters. (tb)

Op You Tube kan je een interview zien met de wijlen prior van de gehele orde, Dom Marcellin Theeuwes, die in Brabantse Rijen geboren was! https://www.youtube.com/watch?v=z5Pgtdy ... 7&index=15

PS De mens die alleen is, is niet eenzaam. (Solitude is not loneliness)

[Tufkah]

De zogeheten "woestijnervaring" laat zich op geen enkele wijze afdwingen of te regelen. Voorts hebben de kartuizers wel de juiste perceptie, de woestijnervaring is alleen mogelijk in absolute eenzaamheid en verlatenheid.

[Tiberius Claudius]

Kartuizers schijnen van oorsprong kluizenaars geweest te zijn.

Een klooster vol van heremieten???

[Robert Frans]

Kartuizers schijnen van oorsprong kluizenaars geweest te zijn.

Een klooster vol van heremieten???

Klopt. Dat wordt een laura genoemd. De kartuizers hebben elk een eigen huisje, met een halletje, twee kamers en een ommuurd tuintje. Daar werken, bidden, eten en recreëren ze, in stilzwijgen. Bij tijd en wijle komen ze dus samen in de kerk of daarbuiten, maar voor de rest zijn ze helemaal alleen en afgezonderd.

De filmdocumentaire Die große Stille (Into Great Silence) van Philip Gröning geeft een prachtige sfeerimpressie van het leven in de Grande Chartreuse in Frankrijk. Hij mocht daar zes maanden verblijven en vrijwel alles filmen. Het resultaat is een film vol stilte, afgewisseld met monnikenzang, waarin je de kartuizers hun dagelijkse leven ziet leiden. Ik kan hem je van harte aanbevelen.

[peda]

Het komt op mij wel over dat iemand met een uitbundige extraverte karakteraanleg ( sociale interaktie ) het zeer moeilijk zal hebben met het kluizenaarsleven, maar juist dan
worden er enorme persoonlijke spirituele offers gebracht.
Voor diegenen die qua karakter genoeg hebben aan zichzelf lijkt mij het meedoen met het Kartuizer Klooster een heel mooie spirituele levensvulling.

[Tufkah]

Het kluizenaarsleven klinkt als moeilijk wegens de afzondering, stilte enz. Maar de stilte is geen kluizenaarschap. De weg naar de "woestijn" is een stille tocht welke zich in het innerlijke voltrekt temidden van de lawaaiige wereld. Het is een innerlijk onthechten van de dingen temidden van de dingen. De sociale interactie is van belang omdat ook daar aan onthecht moet worden. Onthechten moet niet te gemakkelijk worden door de verleidingen weg te nemen.

[peda]

Het kluizenaarsleven klinkt als moeilijk wegens de afzondering, stilte enz. Maar de stilte is geen kluizenaarschap. De weg naar de "woestijn" is een stille tocht welke zich in het innerlijke voltrekt temidden van de lawaaiige wereld. Het is een innerlijk onthechten van de dingen temidden van de dingen. De sociale interactie is van belang omdat ook daar aan onthecht moet worden. Onthechten moet niet te gemakkelijk worden door de verleidingen weg te nemen.

De gemiddelde kluizenaar verlaat m.i. nu juist concreet de lawaaiige wereld.
In de woestijn existeert de lawaaiige wereld helemaal niet. Wanneer de weg naar de woestijn figuurlijk wordt gezien, ofwel het pad van de figuurlijke kluizenaar, dan heb je het m.i. niet over de bewoners van het Kartuizer Klooster.

[Robert Frans]

Het komt op mij wel over dat iemand met een uitbundige extraverte karakteraanleg ( sociale interaktie ) het zeer moeilijk zal hebben met het kluizenaarsleven, maar juist dan worden er enorme persoonlijke spirituele offers gebracht.
Voor diegenen die qua karakter genoeg hebben aan zichzelf lijkt mij het meedoen met het Kartuizer Klooster een heel mooie spirituele levensvulling.

We zien het kluizenaarsleven dan ook echt als een uitzonderlijke roeping, die voor ieder mens veel offers vraagt. En de meest uiteenlopende mensen kunnen daarvoor geroepen en vervolgens door God en de kerk toegerust worden. Meestal moet een potentiële kluizenaar eerst enige decennia in een regulier slotklooster hebben doorgebracht, om de roeping tot het kluizenaarsleven te ontvangen en daarna zich daar rustig op voor te bereiden.

[Dat_beloof_ik]

Zolang de RK kerk dit soort mensonterend, sektarisch en onnatuurlijk gedrag onder haar verantwoordelijkheid toestaat en zelfs faciliteert, zal die kerk ook achtervolgd worden door schandalen. Kennelijk is het lerend vermogen van de RK kerk nul.
"Wie zaait, zal oogsten" is in dit geval goed van toepassing.

[Tufkah]

Het kluizenaarsleven klinkt als moeilijk wegens de afzondering, stilte enz. Maar de stilte is geen kluizenaarschap. De weg naar de "woestijn" is een stille tocht welke zich in het innerlijke voltrekt temidden van de lawaaiige wereld. Het is een innerlijk onthechten van de dingen temidden van de dingen. De sociale interactie is van belang omdat ook daar aan onthecht moet worden. Onthechten moet niet te gemakkelijk worden door de verleidingen weg te nemen.

De gemiddelde kluizenaar verlaat m.i. nu juist concreet de lawaaiige wereld.
In de woestijn existeert de lawaaiige wereld helemaal niet. Wanneer de weg naar de woestijn figuurlijk wordt gezien, ofwel het pad van de figuurlijke kluizenaar, dan heb je het m.i. niet over de bewoners van het Kartuizer Klooster.

Ik heb het over de innerlijke kluizenaar. Het verwoestijnen is het loslaten van iedere houvast. Dat gaat het beste als de houvast om je heen is, niet als je je afzondert van iedere houvast. Het verwoestijnen is het laten verwoestijnen zonder vooropgezet plan. Het overkomt je, het licht schijnt niet in de duisternis op 'mijn' commando. Het is een beroven van iedere houvast zonder dat je zelf de 'rover' bent. Bij God ben je niet de jager, maar de prooi.

Het licht ontsteekt zich in de duisternis (Joh 1:5) , maar 'ik' kan nooit degene zijn die het licht ontsteekt. Daarom is het raadzaam om in de duisternis te blijven staan. Dan zijn de zielenkrachten in de mens werkzaam, zoals een mot naar het licht trekt zonder te weten waarom.

P.S. Vergeef mij mijn gebrek aan Jip en Janneke.